Si Isabelle ay isang magandang dilag na umay na umay na sa trabaho niya bilang tagabunot ng uban kina Aling Maria. Gusto niya ring gumala, pumunta sa bayan katulad ng kaibigan niyang si Barbara. Kaso ang nanay niyang oso ay kontra-bulate at ayaw siy...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
NOTICE: Some scenes and use of words are not meant to insult any particular religious belief. Reader's discretion is advised.
********************
Ang sangsang.
Ang lagkit.
Parang kalamay sa bao na binuhusan ng krudo ang ga-tuhod na putik. May paminsan-minsan pang plok sa pagsabog ng bula sa malagkit na lupa.
Bakit ba kasi sumuong kami rito?
Panay patay na malalaking puno ang nakatayo sa paligid. Nangingitim at walang kadahon-dahon ang nakadipang mga sanga nito. Mukhang ilang taon din itong nanghingi ng tulong sa taas para tanggalin sila sa nakakasuklam na putik. Sumuko at nanigas na lang dahil hitsura pa lang e mukhang wala talagang dumating.
Ang lungkot. Parang nababalutan ng nagbabadyang ulan ang paligid. Dagdagan pa ng kulay abo na hamog, parang may buhay na umiikot-ikot sa katawan ang mga ito pag nadadaanan. Pilit kong winawaksi sa isipan na hindi naman 'to mga kaluluwang ligaw.
Napatingin ako kay Frankie sa unahan. Mukhang sigurado naman siya sa pupuntahan namin. Paminsan-minsan niya kaming nililingon, gusto sigurong masiguro na nakasunod pa kami sa kanya. Pero hanggang do'n lang, hindi na siya tumitingin sa kaliwa man o sa kanan.
Itong si Barbara naman ay nasa likod ko na panay reklamo sa tsinelas niyang kinain ng putik. 'Yong sa 'kin nga ay iniwan ko na dahil lumubog na ito nang tuluyan. Pampabigat lang din kaya minabuti ko na lang ang magpaa. Hindi ko rin maintindihan 'tong isa, hindi talaga natutunawan sa tsinelas niya.
"Malapit na ba tayo?" Umalingawngaw ang boses ko sa paligid. Tumigil at nilingon ako ni Frankie. Binigyan din ako ng matagal at makahulugang titig.
Oo nga pala, bawal akong magsalita. Hindi pa kasi nila matukoy kung pa'no mismo nagigising ang mga gwalltor─dapat daw akong tahimik. Kaya't tinikom ko na lang ang bibig, 'yong malaki para makita niya.
Tumango siya at muling naglakad, humakbang sa nakalutang na troso. Kung hindi ko lang alam e pinagmamalaki niya ang pandesal niya sa bisig. Kung hindi ko lang alam na sinasadya nitong isampay ang braso niya sa batutang nakabalagbag sa likod ng leeg niya. Kitang-kita e. Akala niya siguro na hindi ko alam na sinadya niya e.
Medyo dyahe pala pag kausap siya na walang pantaas. Kahit anong gawin kong iwas, nagagawi talaga ang mata ko sa dalawang pasas nito sa dibdib. Ang hirap!
Muli rin akong naglakad. Karay-karay ang namimigat kong binti na nabalot na ng putik. Ang kati na sa balat, parang may galis-aso na ako nito sa kakakamot.
Yumuko ako nang bahagya para hatakin pataas ang nanlilimahid kong bestida. Dagdag din 'to sa bigat e, kung pwede lang hubarin para wala nang abala.
Hindi ko pa naitaas lahat nang may narinig akong malakas na pagtampisaw. Kumunot ang noo ko at tumingin sa harapan. Nasa'n na si Frankie?
Binilisan at nilakihan ko ang mga hakbang. Sinuyod ang lahat na nakahigang troso, baka lang may matagpuan akong lumulutang na katawan. Pero wala talaga.
