Si Isabelle ay isang magandang dilag na umay na umay na sa trabaho niya bilang tagabunot ng uban kina Aling Maria. Gusto niya ring gumala, pumunta sa bayan katulad ng kaibigan niyang si Barbara. Kaso ang nanay niyang oso ay kontra-bulate at ayaw siy...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Mahapdi.
Kumikirot.
Halos isang linggo na akong nakabenda. Sa isang linggo na 'yon na dalawang araw daw akong tulog, ang kanang braso ko pa lang ang naigagalaw ko nang maayos. Hindi katulad sa mga kasama ko na parang walang nangyari sa kanila.
Maingat akong naupo sa tuyo at bitak-bitak na lupa. Pinigil saglit ang paghinga sa pagsaboy ng pinong-pinong alikabok na natangay sa dumaang malakas na hangin.
Nagtampo yata ang ulan sa lugar na 'to. Wala man lang akong natanaw na berde sa gitna ng kapatagan na kinaroroonan namin. Kung mayro'n mang nakatayo ay nangingitim at tigang na tigang na─isang pitik na lang e kakainin na ng apoy.
Ang problema ko lang dito ay kung pa'no intindihin na mas malamig pa sa yelo itong kinauupuan ko. Lumulubog pa at may mabantot na tunog pag inaapakan. Gustong sumirko ng utak ko e. Napapaisip din ako na baka kung ano 'to. Baka isang dambuhalang ano at nagpapanggap lang na isang malawak na disyerto.
Pero ayos lang din. Ginagamit ko ang lamig pampamanhid sa mga sugat ko sa katawan. Kung hindi lang dahil sa sobrang alikabok, baka dito na 'ko sa lupa natutulog pag gabi.
Pasalamat din ako at wala pa namang umaatake sa 'min. Sabi sa 'kin ni Jack na tinahi daw ni Tatay nang mabuti ang parte na binaklas nila sa dulo ng Unang Lagusan. Sinigurado daw nila na matibay at walang makakalabas do'n.
Walang hiya 'yan e. Kung una pa lang pala 'yon e 'di marami pa pala ang kasunod. Ano ba naman kasi 'yong dalawa kong kasama na hindi man lang ako sinasabihan. Basta na lang akong kinakaray kung saan. Sa buong pag-aakala ko na tapos na pag natawid na namin ang itim na lugar na 'yon. Mukhang malayo pa pala.
Ayoko sanang patagalin 'to.
Hindi ko na kasi alam kung sa'n ko na ilalagay ang nararamdaman ko. Hindi ko magawang magalit sa kanila kahit panay kasinungalingan na lang nakikita ko. Hindi ko sila magawang sumbatan dahil ano ba ang isusumbat ko─hindi ko alam. Hindi ko rin alam kung bakit nasasaktan ako sa tuwing umaatras at sumusuko na lang ang sinuman na nangahas tibagin ang mataas na bakod na tinayo ko simula no'ng nagkamalay na ako. Masakit sa puso ko ang nakikita silang tumatahimik na lang sa tabi.
Dumapo ang tingin ko kay tatay. Prente itong nakaupo sa bangko na nasa labas ng tagpi-tagping tolda. Mariin at mabagal niyang hinahalo ang kung ano man ang nilagay niya sa maliit na dikdikan. Nahagip siguro ng mata niya na pinagmamasdan ko siya kaya tinaas niya ang ulo at ngumiti sa 'kin.
Umiwas ako nang tingin. Kahit na nagdududa ako sa mga katauhan nila, siya pa rin si Tatay. Siya pa rin ang tumawag sa 'kin na aking prinsesa. Siya pa rin 'yong binabato namin ni Kuya ng bola pag naglalaro kami ng batu-batuhan. Siya pa rin ang umaalo sa 'kin pag pinapalo ako ni Nanay.
Nagtatampo pa rin ako sa kanya.
Sabi niya na mangingisda siya. Sabi niya na marami siyang tinatrabaho. Mukha bang may dagat dito? Mukha bang may pating dito?
