Dilara, yıllar önce hastane koridorunda Deren'e verdiği sözü tutmak için çabalamaktadır. Bu zorlu yolda, bir falezin kıyısında dalgalara yakalanır. Dalgaların ise onun gözlerindeki emaneti almaya ihtiyacı vardır.
Anlamsız intiharlar ya da kanıtsız c...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
***
Bu akşam Deniz ile olanları konuşma planı suya düşmüştü çünkü babasının çağırdığını söyleyip erkenden gitmişti. Ne zaman geleceğini ise bilmiyorduk. Üst kata terasa çıktık ve yeniden en köşeye oturduk. Önümüzde tarifsiz bir manzara vardı. Denizin hırçın dalgaları kıyıları döverken hafif esen rüzgar eşliğinde yağmur kendini belli ediyordu. Dünün aksine daha kapalıydı hava.
Sessizce uzaklara daldık. Kafamızdan geçen onlarca düşünce vardı. Nereden başlayacağımızı bilmiyorduk belki de. Deniz'in bugün o kadınla konuşması canlandı zihnimde. Sonra bana söyledikleri geldi gözümün önüne. Uzak durmam istediği insanların sureti bir kez daha belirdi gözlerimin önünde. Üşüdüm. Yağmurun soğuğu vurdu pencereye ve ben üşüdüm.
Açelya ve Demir'e olanlara dair hiç bir şeyden bahsedemezken kendi kendimi yiyip bitiriyordum. Açıklığa kavuşması gereken şeyler vardı ve ben şuanlık çözülmesi gereken bu yolun anahtarı konumundaydım. Bundan ise kimsenin haberi yoktu.
"Benden hoşlanıyormuş." etrafıma bakındım. Terasta bizden başka kimse yoktu ve bu cümleyi kurabilecek tek kişi yanımdaki Açelya'ydı.
"Ne!?" şaşırmadığımı gizlemek, şaşırdığımı gizlemekten daha zordu.
"Demir..." gözleri büyük bir suç işlemiş gibi karnına çektiği dizlerindeydi.
"Demir benden hoşlanıyormuş. Bana aşık olduğunu söyledi." sustu, gözlerini kaldıramıyor, utanıyordu. Aklının karışıklığı yüzüne yansımış durumdaydı. Dalgalı denize yansıyan güneş ışıkları gibiydi adeta. Hepsi başka bir yana savruluyor ve sonsuza yayılıyordu. Odaklanmaya çalıştım. Onun etrafa saçtığı düşünceleri yakalamaya çalıştım. Ne diyeceğimi düşündüm. Onun nasıl gözlerime dim dik bakmasını sağlayabileceğimi düşündüm.
"Sen?" dedim.
"Sen ona ne dedin?" omuz silkti ve boğuk bir sesle konuştu.
"Hiç. Hiçbir şey söylemedim. Kaçtım yanından. Hem ne diyebilirdim ki?"
"Böyle bir şey bekliyor muydun peki ondan?" diye sorduğumda kafasını pencereye doğru çevirdi ve bir süre düşündü.
"Bilmiyorum Dilara. Ben çok tuhaf hissediyorum. Demir bu, benim her zaman en yakınımda olan insan. Ben onsuz yapamam, o benim için çok değerli ama bu, bu çok farklı bir boyut." sesi titriyor, söyledikleri sanki kendisinden çıkmıyormuş gibi hissediyordu.
"Açelya." dedim ciddi bir şekilde. Bakışları bana kaydı.
