Dilara, yıllar önce hastane koridorunda Deren'e verdiği sözü tutmak için çabalamaktadır. Bu zorlu yolda, bir falezin kıyısında dalgalara yakalanır. Dalgaların ise onun gözlerindeki emaneti almaya ihtiyacı vardır.
Anlamsız intiharlar ya da kanıtsız c...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Dünyanın cehennem olabilmesi için hassas kalplilere ihtiyacı yoktu. O her haliyle cehennemdi, içimde yananlar ise her zaman en acı çekenlerdi. Ruhlarına, kalplerine sömürge imparatorluğu kurulan masumlardı."
***
*Yazarın anlatımından/2 yıl önce*
Tüm oyunların üzerindeki oyun, intikamın ağır kumlarının bir bir saatten aşağı düşmeye başladığı anda yürümeye başlamıştı. Af yoktu, olmayacaktı. Çok can yanmıştı, sıra can yakanların canının yanmasındayadı. Nefesler tutuldu, kararlar alındı, gözlerin önüne intikam perdesi büründü. Ve o gün hiçbir şey eskisi gibi olmamak üzere yeminlendi.
Nergis Özgür, yıllar süren tedavisi sayesinde belli bir yol katedebilmişti fakat huzurla yatağına yatıp uyuduğu o gece, hafızasının keskin bir çalkantıyla çalkalanacağını tahmin edemiyordu. Gecenin bir yarısı kan ter içinde uyandığında dudakları arasından tek bir kelime fırlıyordu. Alakasız gibi görünen ama tüm düğümü çözecek olan o kilit isim, o gece Nergis Özgür'ün zihnini canlandırdı.
Yüzüne yapışan saçları ve dehşete düşmüş ifadesi karanlık odanın ortasında dalgalandığında aldığı derin soluklar ve bedeninin titrek hali duraklamıyordu. Yanıbaşında uyuyan Ahmet Sargın yanındaki hareketleniş yüzünden hızlıca uyanıp Nergis'e ne olduğunu anlamaya çalıştı.
"O yaptı!" diye fısıldadı korkuyla. Sanki sesini birinin duymasından korkuyordu. Titreyen ellerini dudaklarına doğru götürdü, parmak uçları buz kesmişti.
"Nergis, sakin ol!" diyerek ona dokunmaya çalıştı adam fakat Nergis onun temasından ürpermişti.
"Ahmet..." dedi ucu açık bir şekilde ardından gözlerinden damlalar ardı sıra aktı.
"Ne oldu, ne oldu sana!?"
"Kimin yaptığını biliyorum, kimin emir verdiğini biliyorum!" Ahmet bu sefer daha temkinli bir şekilde yaklaşıp onun ellerini bileklerinden tuttu.
"Nefes al, korkma ben buradayım. Korkma ve sakince söyle. Kim?" dakikalar önce uykusundan uyanmasına rağmen gözleri mahmur değildi. Sanki yıllardır bu anı bekliyormuş gibiydi. Sesleri duyup uyandığı ilk anda Nergis'in hafızasındaki bazı şeylerin yerine geldiğini anlamıştı. Nergis nefeslerini düzenlemeye çalışırken istemeden de olsa tırnaklarını onun ellerine batırmıştı. Öyle çok sıkıyordu ki soğuk parmak uçları bembeyaz kesilmişti.
"O söyledi. Öldürmesini söyledi!" göz yaşları konuşmasını engellerken kesikli sesi hıçkırıklarıyla süsleniyordu. Ahmet soğukkanlı bir şekilde sormaya ve onu sakinleştirmeye devam ediyordu.
