Dilara, yıllar önce hastane koridorunda Deren'e verdiği sözü tutmak için çabalamaktadır. Bu zorlu yolda, bir falezin kıyısında dalgalara yakalanır. Dalgaların ise onun gözlerindeki emaneti almaya ihtiyacı vardır.
Anlamsız intiharlar ya da kanıtsız c...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Büyük umutlar, bizi bozdular dedim. Uzaklaşırsam iyileşecek kalbim. Bana dargın geçmişim."
***
Biliyor musunuz, saçlarım sanki o boşluk dolu sekiz yılda uzadığı hızın katlarcasıyla uzadı şu son iki buçuk yılda. Önce omuzlarıma ulaştı, ardından sırtıma erişti ve şimdi de belimin biraz üzerinde bitiyor uçları.
Bugün, saçlarımı aynı bir anne gibi ördüm. İki tane, iki yanımdan göz yaşlarımı akıta akıta ördüm. Canımın hiç bu kadar tatlı yandığını hatırlamıyordum. Titreyen ellerim her turuncularıma dokunduğu zaman hıçkırdım, en içim her sızladığında biraz daha hızlı akıttım göz yaşlarımı. Canımın acısının, canlarımı acıtmasını istemedim. Vicdan azabı çektim, soluğum kesildi, kendime bir süre gelemedim.
Yalnızdım.
O fanusun içinde, paramparça olmaya meyilli bir şekilde yalnızca bekliyordum. Odadaki sallanan sandalyenin üzerinde, yıllarca sözünü tuttuğum o evde yalnızdım.
Kafamı geriye yatırdım, acımın dinmesini bekledim. Yüzümde her şeye rağmen bir tebessüm olsun istedim. Trenimi soğuk raylarının bendeki tebessümü soldurmamasını istedim. Deniz'in bir süre daha gerçekleri anlamamasını istedim. Bana acı dolu gözlerle bakmamasını, daha öncesinde de olduğu gibi her günümüzü son günümüzcesine mutlu bir şekilde yaşamayı istedim.
Çok mu şey istedim?
Saçlarımın biraz daha uzamasını istedim. Örgülerinin bozulmaması istedim. Oturduğum bu sallanan sandalyede kocaman gülümsemelerle oturmak istedim.
Ben çok şey istedim.
Şimdi bu yazıyı yazarken bile acımı sakladığım tebessümüm, yüzümdeki beyaz rengi kapatmakta. Parmak uçlarım ise şimdilik idare ediyor. Korkum, bana son bir kez daha tolerans sağlıyor ve rahatlıyorum. Şimdiki tek korkum ise, Deniz'imin kendini dibine ışık veremeyen bir mum olarak düşünmesi...
Sen dibine ışık veremeyen bir mum değilsin, Deniz. Benim karanlığım senin yetersizliğinden değil. Sen harika bir terzisin, benim sökük olmam senin kötülüğünden değil.
Bazen sadece öyle olması gerekir ve olur.
Bazen sebep aramamak gerekir.
Çünkü hayatın sürprizleri; ne seninkilere benzer Deniz, ne de benimkilere...
Akan zamanı durduramazsın, yağan yağmuru dindiremezsin. O yüzden suçu kendinde arama. Bırak zaman aksın, bırak yağmur yağsın, bırak trenim kaçsın. Hayat dedim, sürprizlerle dolu.
