MOR MENEKŞE

MOR MENEKŞE'YE VEDA

Merhaba.

Ben beyazlavanta.

İlk kurgum, ilk hikayem, ilk heyecanım: Mor Menekşe.

Altı yıl kadar önce henüz daha lise öğrencisi bile değilken Türkçe defterimin en arka sayfasına 54. bölümün ilk paragraflarının en acemi taslağını yazmıştım. Tabii o zamanlar bugünümü hayal bile edemezdim.

Şimdi ise buradayım. 80 bölümlük, 900 küsür sayfalık, iki kısımdan oluşan kocaman bir kitabın yazarıyım.

Mor Menekşe'yi 2021 Şubat ayı, karantina zamanlarında ilk kez yayımladım. İki buçuk yıl gibi bir süredir Mor Menekşe, Wattpad'de yayımda.

Mor Menekşe'yi yazdığım 4-5 yıllık bu süreçte çokça şey yaşadım. Yeni deneyimler, yeni insanlar, yepyeni serüvenler girdi hayatıma. Bu süreçte büyüdüm ben. İlk yazdıklarımla son yazdığım satırlar arasındaki farkı gördükçe kendi kendime nasıl geliştiğimi gördüm. Bu benim için en büyük başarıydı. Gelişmenin ise sınırı olmadığı biliyorum ve yazdıkça, deneyimledikçe en önemlisi de yaşadıkça çok daha ileri gidebileceğimi düşünüyorum.

Tüm bu gelişmeme katkı sunan okurlarıma ise bir teşekkürü borç bilirim. Gerek yorumlarıyla gerek yapıcı eleştirilerle bana bu serüvende çok güzel arkadaşlık ettiler. Bu yolu birlikte yürüdük ve bu benim için müthiş bir deneyimdi. Her yorumu tek tek okudum, çoğunu yanıtlamaya çalıştım. Okurlarımla iletişim kurmak aşırı zevkliydi. Bunu nasıl anlatsam bilemiyorum ama yazdıklarım, aklımdan geçen her bir şeyi yazdığım satırlarım birilerine ulaştığında ve bu evrene benden başka kimseler de ortak olduğunda yaşadığım duygu cidden tarif edilemez derecede oluyor.

Hepinizi çok ama çok seviyorum.

Sizlerle Mor Menekşe satırlarında buluşma ihtimalinin varlığı bile beni heyecanlandırmaya yetiyordu çoğu zaman. Buraya kaçtım o yüzden. Hayatın saçma karmaşasından, belki de daha bu yaşta beni bunaltan şeylerin çokluğundan kaçtım. Defterlere kaçtım; sayfalara, yazılara... Sonra yazmaya aşık oldum. Yazdım. Sonunu kestirmeden, bir beklenti içerisine girmeden yazdım.

Dilara diye biriyle tanıştım sonra. Dilara bendim, onun çekingenliği, duygusallığı, yaraları ve Deniz'e olan aşkı bendim.

Deniz çıktı karşıma çok geçmeden. O benim sevgimdi. Nasıl seviyorsam, nasıl sevilmek istiyorsam öyle sevdirdim Deniz'i, onu öyle sevdim.

Deren çocukluğumdu, en yaralı kısmımdı.

Açelya benim dostlarıma gösterdiğim yönümdü. Yaralarını sardığım, dinlediğim ve çare aradığım kısmımdı.

Demir benim en güçlü tarafımdı. Ayakta durmaya olan inancım ve her yıkıldığımda ayağa kalkmaya bulduğum mecalimdi.

Cansu benim çılgın yanımdı, sert tavrım ve sakladığım gücümdü.

Ozan da desteğim, sırtımı yaslandığın duvarım.

İpek ise benim psikolojimdi. Çıldırmış kısmım, ezilmiş ama sesini bile çıkaramamış, çırpınmış ama kurtulamamış...

Güney ise en karmaşık yeriydi zihnimin. Yanar döner alevi, fevri ve keskin parçası.

Onların hepsi, tek bir kişi. Tek bir zihin ve tek bir kalbin parçaları aslında. Benim zihnim, benim kalbim.

Belki de Mor Menekşe'nin tüm sırrı buydu. Ya da her şey boştu; onlar, olanlar yalnızca odamın bir kenarında duran mor renkteki bir çiçekten ibaretti...