Dilara, yıllar önce hastane koridorunda Deren'e verdiği sözü tutmak için çabalamaktadır. Bu zorlu yolda, bir falezin kıyısında dalgalara yakalanır. Dalgaların ise onun gözlerindeki emaneti almaya ihtiyacı vardır.
Anlamsız intiharlar ya da kanıtsız c...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Başını unuttuğum kitaplar, sonuna yaklaştığım o duygusal romanlar gibi. Dinleye dinleye sıkıldığım bir şarkı adeta. Tamir edilemeyecek kadar bozuk bir plak ve cızırtılı sesler silsilesi, İmtihar... Hem imtihan, hem intihar demek..."
***
Hayatın tadına nasıl varılır?
Gerçekleri gözardı edip kendi inşa ettiğimiz hayatta yaşayarak mı?
İçimizdeki ukdeleri biriktire biriktire mi?
Kaçırdığımız trenleri beklemekten vazgeçerek mi?
Bilmiyorum.
Bilmiyorum çünkü hayatın tadına varmayı amaçlamadım hiç bir zaman. Hayat, benim için hep bir imtihardı. Hayır yanlış okumadınız, gayet doğru bir kelime 'imtihar'.
Hem intihar, hem imtihan demek.
Hem bir son, hem de bir sınav...
Başını unuttuğum kitaplar, sonuna yaklaştığım o duygusal romanlar gibi. Dinleye dinleye sıkıldığım bir şarkı adeta. Tamir edilemeyecek kadar bozuk bir plak ve cızırtılı sesler silsilesi...
İmtihar.
Bana gidecek bir yol bırakmadıklarında, bir şeylerin hala eksik olduğu ısrarla yüzüme vurduklarında bunun kaderimdeki son oyun olduğunu anlamıştım.
Bu son perde, son oyun, yok bundan sonra ışık yok hiç bir şey yok.
Işığın olmadı yer, benim varlığım demekti en başından beri. Her düştükten sonra ayağa kalabilmenin sebebiydi karanlığım. Şimdi de bir oyun vardı ve ben bunun farkındaydım.
Eğer varsa oyun, ben de en iyi oyuncu olmalıydım. Bu oyunu en iyi ben oynamalıydım. En azından karanlığımla, kaderin bu son oyununda galip gelmeliydim.
İnatla yaşamalıydım, bu da benim intiharım olmalıydı!
'İnatla yaşa!'
'İnatla yaşa!'
'İnatla yaşa!'
*İtalya uçağının kalkmasına iki saat kala*
Hazırladığım bavulumu oturma odasının bir kenarına bırakıp Açelya ile vedalaşmaya biraz uzun vakit ayırabilmemin buruk sevincini yaşıyordum. Öylece birbirimize duygusal gözlerle bakarak sessiz sessiz oturuyorduk. Parmağındaki yüzüğe her gözüm iliştiğinde, onun gurur duyan anne rolünü üstleniyordum.
