အခန်း ၈၉: အပြင်လူ

2.1K 417 5
                                    

{Unicode}

အခန်း ၈၉: အပြင်လူ

သခင်ကြီးလျန်က ပြတင်းဘေးမှာရပ်နေတယ်။ သူ့ရဲ့နေရာကနေ အိမ်တံခါးဝကိုမြင်နေရတယ်။

လူတစ်စုကတံခါးဝအပြင်ဘက်ကို လျှောက်ထွက်သွားကြတယ်။ ရာသီဥတုကအေးတာကြောင့် သူတို့အားလုံးကိုယ်စီ ကားတွေထဲမြန်မြန်ဝင်သွားကြပေမဲ့ မောင်းတော့ထွက်မသွားဘဲ နှင်းတွေဖုံးလွှမ်းနေတဲ့ မြေကြီးပေါ်မှာသာ ဆက်ရပ်လို့နေတယ်။ ကားခေါင်မိုးတွေပေါ်မှာလည်း နှင်းတွေဖုံးနေပြီး အဖြူရောင်ကွန်ကရစ်ကတုတ်နဲ့တူလို့နေတယ်။

"ဟိုမှာကြည့်" သခင်ကြီးလျန်က ဝှီးလ်ချဲပေါ်မှာထိုင်ကာ သူတို့ကိုကြည့်ရင်း ရယ်လိုက်တယ်။ "သူတို့က ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲဖြေနေတဲ့ သားသမီးတွေကို ကျောင်းလာကြိုတဲ့မိဘတွေနဲ့ မတူဘူးလား?"

ပြီးတော့သူခေါင်းလှည့်ကာ သူ့အနောက်ကလူတွေကိုပြောလိုက်တယ်။ "ရပြီ၊ အပြင်လူတွေထွက်သွားပြီဆိုတော့ စကြတာပေါ့"

မိသားစုစားတော်ပွဲစတင်ခဲ့ပြီဖြစ်တယ်။

ထမင်းစားပွဲအရှည်ကြီးမှာ လူအနည်းငယ်သာနေရာယူလို့ထားတယ်။ သူတို့ကတစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အပြန်အလှန်ကြည့်နေကြပြီး စကားတစ်ခွန်းမှမဟကြပေ။

အဆုံးမှာနင်နင်ကပဲ စပြီးပြောလိုက်တယ်။ "အားလုံးဘာစားချင်ကြလဲ? ကျွန်မမီးဖိုခန်းထဲသွားပြီး ပြင်ဆင်ပေးမယ်လေ"

"အလုပ်ရှုပ်ခံစရာမလိုဘူး" သခင်ကြီးလျန်က ထမင်းစားခန်းအဝင်ဝကို ကြည့်လိုက်တယ်။ "သူရှိနေတာပဲ"

အသက်ကြီးကြီးစားဖိုမှူးအိုတစ်ယောက်က လက်ထဲမှာဟင်းချိုပန်းကန်ကိုင်ထားပြီး ထမင်းစားခန်းထဲလျှောက်ဝင်လာတယ်။ သူကခြေအနည်းငယ်ခွင်နေပုံပေါ်တယ်။ သူစားပွဲနားရောက်တဲ့အချိန်မှာ သူ့လက်ထဲကဟင်းချိုက လမ်းမှာတစ်ဝက်လောက်ဖိတ်သွားပြီး ကျန်တဲ့တစ်ဝက်သာကျန်တော့တယ်။

သူလျန်ယွမ်ယွမ်အနားကနေ ဖြတ်လျှောက်သွားတဲ့အချိန်မှာ သူ့ရဲ့လက်နှစ်ဖက်က ရုတ်တရက်တုန်ယင်လို့သွားတယ်။

ငါဒီရုပ်ရှင်ထဲကူးပြောင်းလာဖူးတယ် « 这个电影我穿过 »Where stories live. Discover now