[Unicode]
ပြိုင်ဘက်ကင်းအသန်မာဆုံးသခင်ကြီးစာစဉ် ၁၅။ အပိုင်း ၂၁၁ တရားသေသတ်ဖြတ်ခြင်း- အဇူရာငရဲ
ပြီးသွားပြီ။
ဒါက အခြေခံအားဖြင့် လီချန်းရှန်နဲ့ ကျူးကောကျီချုံတို့ တစ်ချိန်တည်းမှာ တွေးမိခဲ့တာပါပဲ။
အားကောင်းလွန်းသည်။
ကျွမ်းကျင်သူများအကြား ရွေ့လျားမှုသည် အမြဲတမ်း အချိန်ကြာမြင့်ပုံရသည်။ တကယ်တော့ ဒါဟာ ကျွမ်းကျင်သူတွေရဲ့ အချိန်ကို လုံလောက်စွာ အသုံးပြုလွန်းတာကြောင့်သာ ဖြစ်သည်။ သူတို့အတွက် တစ်စက္ကန့်က မိနစ်အနည်းငယ်လောက် ခံစားရသည်။
လက်တွေ့တွင်၊ လှုပ်ရှားမှုကို စတင်လိုက်သည်နှင့် တိုက်ခိုက်မှုသည် တခဏမျှသာ ကြာမည်ဖြစ်သည်။
လီလျှို့ရွှေသည် သူ၏ လှုပ်ရှားမှုကို ပြင်ဆင်ပြီး သူ၏ လှုပ်ရှားမှုကို ထုတ်ဖော်ရန် စက္ကန့်ဝက်ပင် မကြာလိုက်ပေ။
ယခုအချိန်တွင် အရိပ်မဲ့ကိုယ်ဖော့ပညာကိုသုံးသော်လည်း အသုံးမဝင်ပေ။
သူတို့သည် လီလျှို့ရွှေ၏ဓားသွားအလင်းတန်းသက်ရောက်ရာမှ လုံး၀မလွတ်နိုင်ကြပေ။
သို့သော် ဤအခိုက်တွင် ကောင်းကင်သည် ရုတ်တရတ် ပုံပျက်သွားသည်။ ထို့နောက် ချက်ချင်းပင်၊ သေးငယ်သော ကြေးဝါရှေးဟောင်းခန်းမကြီးသည် လီလျှို့ရွှေဆီသို့ ဦးတည်သွားခဲ့သည်။
"စောင့်ဦး.. မင်းရဲ့ချစ်လှစွာသော အောက်ထျန်းလေးက မင်းကို ရှေးဟောင်းကြေးနန်းခန်းမကို ယူလာပေးပြီ!"
လီလျှို့ရွှေသည် ဓားသွားကို အသုံးပြုတော့မည့်ဆဲဆဲ ရှေးဟောင်းကြေးနန်းခန်းမ၏ မြေပြင်ပေါ်သို့ ရိုက်ချခြင်းခံလိုက်ရသည်။
အုန်း..
တောင်ကြီးသည် ပြင်းထန်စွာ တုန်ခါသွားကာ ထူထပ်သော မီးခိုးငွေ့များ ပတ်ဝန်းကျင်ဆီသို့ ပျံ့နှံ့သွားသည်။
လီချန်းရှန်နှင့် ကျူးကောကျီချုံတို့သည် အလွန်ဝမ်းသာကြပြီး ချက်ချင်း ခုန်ချသွားကြသည်။
ကောင်းကင်ယံ၌ ယွင်လီကောနှင့် အခြားသူများလည်း တစ်ချိန်တည်း ဆင်းသက်လာခဲ့သည်။
