[Unicode]
ပြိုင်ဘက်ကင်းအသန်မာဆုံးသခင်ကြီးစာစဉ် ၁၅။ အပိုင်း ၂၁၄ ငါလည်းပဲ မြင်းနက် ဖြစ်နိုင်မလား
လုရှောင်ယန်က လီတောက်ယန်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့လက်ကို အမြန်ဝှေ့ယမ်းပြီး "ငါ့ကို မကြည့်နဲ့၊ ငါနဲ့ ဘာမှမဆိုင်ဘူး" လို့ပြောလိုက်တယ်။
လုရှောင်ယန်က ဒါဟာ အဓိပ္ပါယ်ရှိတယ်လို့ ထင်ပါတယ်။ လီတောက်ယန် တကယ်သာ တစ်ခုခုပြောခဲ့မယ်ဆိုရင် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာ စွဲနေတဲ့ အမှတ်အသားက ပေါက်ကွဲနေပြီလေ။
ဤသို့ဆိုလျှင် သူသည် ဂိုဏ်းချုပ်နှင့် ဤနေရာကိုတောင် လိုက်လာနိုင်တော့မည် မဟုတ်ပေ။
ဂိုဏ်းချုပ်ချန်က မကူညီနိုင်ဘဲ အနည်းငယ် ပဟေဋ္ဌိဖြစ်သွားတော့သည်။
"တောက်ယန် သိတာကြာပြီလား?"
သူ့အမူအရာကိုမြင်တော့ လုရှောင်ယန်က အကြမ်းဖျင်း ခန့်မှန်းပြီးသားပင်။ ချက်ခြင်းပင် သက်ပြင်းချကာ အားကိုးရာမဲ့ပြောသည်။
"ဂိုဏ်းချုပ်၊ သူ့ကို အပြစ်မတင်ပါနဲ့။ ကျွန်တော်က သူ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာ ကန့်သတ်ချုပ်ချယ်အမှတ်အသားချထားသူမို့ပါ။ ဒါပေမယ့် အဲ့လိုလုပ်တာကလဲ လူတိုင်းကို မသိသွားစေချင်ရုံကြောင့်ပါ။"
ဒါကိုကြားတော့ ဂိုဏ်းချုပ်ချန်က လုရှောင်ယန်၏အထောက်အထားကို ချက်ချင်းအတည်ပြုလိုက်နိုင်သည်။
သူ အသက်ပြင်းပြင်းရှူပြီး လုရှောင်ယန်ကို ရှုပ်ထွေးသောအမူအရာဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။
"မင်းကို ကျွမ်းကျင်ပညာရှင်တစ်ယောက်ဖြစ်မယ်လို့ ငါမမျှော်လင့်ထားဘူး။ ငါသိတယ်။ အစီအရင်ဖွဲ့စည်းမှုမှာ မင်းရဲ့အောင်မြင်မှုတွေက အရမ်းများတယ်။ ဘယ်လိုလုပ် ကျင့်ကြံမှုနဲ့ပတ်သက်ပြီး အားနည်းမှာလဲ။"
လုရှောင်ယန်သည် အနည်းငယ် တောင်းပန်လိုက်သည်။
"တောင်းပန်ပါတယ် ဂိုဏ်းချုပ်၊ ကျွန်တော် ဂိုဏ်းချုပ်ကို ဖုံးကွယ်ထားမိတာကြာပြီ။"
ဂိုဏ်းချုပ်ချန်သည် သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းလိုက်သည်။
"အဲလို မပြောနဲ့၊ မင်းမှာလည်း အခက်အခဲ ရှိမှာပဲ။
