[Unicode]
စာစဉ် ၁၇။ အပိုင်း ၂၄၇ တံခါးမိတ်ဆွေဟောင်းကြီး တံခါဖွင့်ပါဦး
ငါးမိနစ်ကြာပြီးနောက် အုပ်စုတစ်စုသည် ရှေးဟောင်းတောင်နယ်နိမိတ်၏အနောက်ဘက်တွင်ရှိသော မီးတောက်တောင်သို့ တိတ်တဆိတ် ချဉ်းကပ်လာနေကြသည်။
ထိုတောင်ရှိအပူချိန်သည် ပုံမှန်ထက်များစွာပူပြင်းသည်။ ညအချိန်တွင်တောင်မှ တောင်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးတွင် နေ့အချိန်ကဲ့သို့ မီးတောက်များဖြင့် တောက်လောင်နေသည်။
“သခင်၊ မီးတောက်တောင်က ရှေ့နားမှာပါပဲ။ အဲဒီမှာ အဇူရာဖီးနစ်သွေးမျိုးဆက်ရှိတဲ့ မီးဖီးနစ်သားရဲရှိပါတယ်။ ငါ့လိုပဲ သူ့ရဲ့ကျင့်ကြံဆင့်ကလည်း သိုင်းဘုရင်အဆင့်မှာပဲ။”
အဇူရာနွားထီးနှင့်ကျန်အကြီးမြတ်ဆုံးအဆင့်သားရဲတို့မှာ သူတို့ရှေ့တွင် အတည်ပေါက်ကြီးဖြင့် လုရှောင်ယန်ကို ဦးဆောင်ခေါ်သွားပေးနေသော လိပ်နက်သားရဲကို ဆွံ့အစွာကြည့်နေမိကြသည်။
သားရဲများဖြစ်တာကြောင့် သူတို့သည် လုရှောင်ယန်၏သားရဲများဖြစ်သော်လည်း ငြင်းဆန်ခဲ့ကြသေးသည်။ အစပိုင်းတွင် လုရှောင်ယန်က သူတို့ကို ခေါ်သွားပေးခိုင်းစဉ်တွင် ဆန္ဒမရှိခဲ့ကြပေ။
သို့သော်လည်း သိုင်းဘုရင်အဆင့်မိစ္ဆာသားရဲဖြစ်သည့် လိပ်နက်သားရဲသည်တော့ တကယ်ကိုပဲ သားရဲမျိုးနွယ်၏ဂုဏ်သိက္ခာကို စွန့်လွှတ်ကာ သားရဲမျိုးနွယ်ကိုလက်အောင်ခံသိမ်းသွင်းမည့် လုရှောင်ယန်အား ခေါ်ဆောင်ပေးနေလေသည်။
ဒါလုံးဝ သူတို့လောကအမြင်တွေကို ဇောက်ထိုးလှန်လိုက်သလိုပဲ။
သူတို့ကပဲ သိုင်းဘုရင်အဆင့်သားရဲတွေမဟုတ်လို့များလား။ ဒါကြောင့်မို့လို့ သူတို့မှာ လုံလောက်အောင် အရှက်မမဲ့နိုင်သေးတာလား။
လုရှောင်ယန်က စစ်မှန်သောအမြင်အာရုံသုံးပါးကို အသက်သွင်းကာ မီးလောင်တောင်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ တကယ်ကိုပဲ ကြည့်လိုက်မိသည်နှင့် ပူပြင်းသည့်မီးလုံးကြီးကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း အာရုံခံလိုက်နိုင်သည်။
မီးတောက်များထဲတွင် လုံးထွေးနေသည့်မိစ္ဆာသားရဲသည် သေချာပေါက် အဇူရာဖီးနစ်သွေးမျိုးဆက်ရှိသော သိုင်းဘုရင်အဆင့်မီးဖီးနစ်ပင်ဖြစ်သည်။
