Bay R'nin Kadınları

26.Bölüm"Hissettiğimiz Müddetçe..."

MM;Frank&Nancy Sinatra-Something Stupid

***

"Seni seviyorum. Ama bu henüz bir sır. Birazını bileceksin,ne kadar olduğunu tahmin bile edemeyeceksin..."

Geceyi tükettim, günü karşılıyorum. Şehir insanlarını kucaklarken ben ruhumun ilk kez tanıştığı duyguları söze döken bu kadını kollarımda misafir ediyordum. Ben, içimdeki onlarca adama artık susmaları için yalvarıyorum, durmaları için, yok olmaları için belki de. Fakat karşıma pervasızca dikilen Bay R'den kaçırıyorum bakışlarımı. Herkesi kara okyanusumda boğabilecek güce sahipken, o okyanusun ta kendisi olduğu için dimdik duruyordu karşımda. Dudakları kulaklarımın işitmediği şeyler mırıldanırken, ruhuma uzattığı eli ilk kez bile isteye geri çeviriyordum. Ama bir an sonra hissediyorum, haftalar önce usul usul göğüs kafesime tırmanıp kalbime oturan o adamı yeniden hissediyorum. Rodas'ı hissediyorum; hiçbir hikayemin esas oğlanı olmamış, hiçbir kadına sabahın ilk ışıklarıyla notlar bırakmamış ve belki de hâlâ bavulunu açmamış olan Rodas'ı... Şimdi ise Parla'nın aşkının hikayesini yazmak için nefes alıyordum.Tenine notlar yazmayacaktım ama ruhuna işlenecek çok sözüm vardı ona ve hissettirdiklerine dair... Bu zamana kadar bedenime rehber olan her adamın yarım bıraktığı tutkuyu aşkla yakıp küllerini yeniden savurabilirdim. Ben âşkı hakkını verircesine sadece onunla yaşayabilirdim, artık biliyordum ve öyle de yapacaktım. Parla'yı içimdeki aşka susamış labirente hapsetmiştim bu gece, ömrüm boyu gitmesine izin veremezdim. Çünkü giderse biterdim, bırakırsa düşerdim ve birgün bittiğini söylerse yok olurdum... Tüm duygularımın bu kadar güçlü olduğunu avazım çıktığı kadar haykırdığımda benliğime, ardıma düşen gölgeleri uğurluyordum bir bir. Hepsi gidiyorlardı, kara kutulara kapattığım ama içimden söküp atamadığım adamlar tek bir itirafımla yerle yeksan olup beni terk ediyorlardı. Ardıma bakamadım, yüzümü kaybettim onun saçlarında. Nefesimi tenine bıraktım, gülüşümü kokusuna ve kalbimi ellerine... Teslim ettim, ben Parla'ya bu kalbi toy delikanlı Rodas'ı bile isteye teslim ettim.

Belki de saatlerdir süren suskunluğumuzun ardından yeni uyanmışcasına başını kaldırıyor göğsümden, ruhunda taşıdığı yakutlar gözlerindeydi bu gece. İlk kez tanıştığım bakışları çok sevmiştim üstelik, ruhuma kadar işliyor ama aynı zamanda bir parça ürküyor, bir parça çekiniyordu sanki. Soluklanıyor sonra, dudakları aralanıyor. Söze dökülmek için ısrarla yarışıyor kelimeleri benliğinde, görebiliyorum. "Sana geldiğim gece..."diyor üzerine satırlarca söz döktüğümüz defterin kapağını bir kez daha aralarken, "Bana, 'İnsanın sevilmeye ihtiyacı yoktur. Tek ihtiyacı olan tenlerine değen bir nefes ve kulaklarının işiteceği bir kalp sesidir. Eğer onu bulurlarsa orada huzuru da sevgiyi de bulurlar. Seni seviyorum kelimesini duymaya ihtiyaç duymazlar o zaman, hissettikleri müddetçe elbette...' demiştin."

"Hâlâ aynı şeyleri düşünüyorum ve hissediyorum." diyerek onu tamamladığımda gözlerinden geçen parıltılar gülümsetiyordu beni.

"Hissettikleri müddetçe..."diye yineliyor söylediklerimi, "Ben de duymak istemiyorum Rodas, sözlerle tüketmek istemiyorum. Sadece hissetmek istiyorum."

"Hissettiğimiz müddetçe..."diye bir kez tamamlıyorum onu, fırtınalı saçlarına saklanıp sadece kendimi onun teninde kaybediyorum. "Hissettiğimiz müddetçe..." diyor hemen sonra, hiç düşünmeden ve sakınmadan. Nitekim biz, birbirimizi hırçın rüzgarların gölgesinde tanıyıp, fırtınadan sonra durulan okyanusun sahilinde sevmiştik. Duygularımızı sessiz sedasız kabul etmiş ve dile gelmeden kalbimize fısıldamıştık. Belki de hiçbir zaman 'seni seviyorum' demeyeceğim bir kadına âşık olmuştum ben. Dil yalancıydı çünkü, en azından Parla için bu böyleydi. Kimden miras kaldığı apaçık ortadayken ben ona 'seni seviyorum' diyemezdim. Ona ruhumu nasıl yeni baştan yazdığını, kalbime nasıl hayat verdiğini hissettirecektim. Belki bir gülümseme, belki bir bakış, belki de öpüşlerimde söze gelecekti tüm bunlar ama gelecekti, pes etmeyecektim...