Bay R'nin Kadınları

36.Bölüm "İspanyol Delikanlısı"

Tarağın kıskacından kurtulup omzuma dökülen saçlarım yorgunluğumu açığa çıkartıp uykunun topraklarına beni davet ediyordu. Yüzümde beliren huzurlu bir gülümsemenin ardından yatağın ucuna kayıp annemin dizlerine yaslıyorum başımı. Gözlerimin önüne düşen şaşkın ama mutlu yüzüne baktığımda ilk kez onda kendimden çok şey görüyorum. Ona uzun zamandır bu kadar dikkatli bakmadığımı fark ediyorum üstelik, kızıyorum kendime neden sonra. Sıkıntıyla harmanlanmış nefesim dudaklarımdan kurtulduğundan ellerini saçlarımda gezdiriyor. "Seni hiç böyle görmemiştim Parla." diyor çekinerek. Belki de sadece temkinliydi, bilemiyorum.

"Nasıl?"

"Bilmem, adını koymak zor belki ama tanışmadığım kadınlar varmış sende," derken gözlerimi dikkatle yüzünde gezdiriyorum. Ondan bu kadar derin cümleler beklemediğimdendi belki de bu, ya da onu tanımadığımdan.

Anneme dair aklımdaki düşünceleri bertaraf edip gülümsüyorum bu kez, "Ben de onlarla yeni tanıştım, ondandır." dediğimde gülümsememi karşılıksız bırakmıyor. Doğrulup yanına oturuyorum ve ona her şeyi ilk kez bu denli anlatmak istediğimi fark ediyorum. "Terasa geçelim mi?"

"Geçelim. Anlatacağın kadar da olsa kızımın hayatında yer eden bu çok özel adamı ilk kez dinleyeceğim için sabırsızlanıyorum doğrusu." Dudaklarına yerleşen yılların maskeli tebessümü bulduğunda bakışlarımı, içimde ona üzülen taraf el uzatıyor bilmeden. Kırık dökük ve geç kalınmış bir cümleydi bu ama alışkanlıkların insanın peşini bırakmadığı bir gerçekti, öyle ki bunu sarf ederken dudaklarına kondurduğu tebessümünü kaybetmemişti. Başımı sallıyorum usulca, birlikte terasa geçtiğimizde dakikalar içinde hazırladığı harikulade masayla karşılaşıyorum. Dudaklarım memnuniyetle kıvrılırken karşılıklı oturuyoruz. Bakışlarım Rodas'ın terasına kaydığında, orada olmadığı görüyorum. Annem kime baktığımı anlamış olacak ki "Orada değil galiba?" diyor kahvesini yudumlarken.

"Nereden başlasam bilemiyorum aslında, böyle şeyler konuşmak her zaman zor gelmiştir nedense."

"Ben de çok aşktan duygular besledim zamanında ama anlatacak kimsem yoktu. Kaldı ki susmak için nefes alıyordum. Hâlâ içimde ukde kalması belki de bu susmamdandır Parla. O yüzden benden sana eğer kabul edersen bir anne tavsiyesi kızım, susma. Eğer bu denli aşkı tatmışsan gönlünce söze dök bunu, içinde yaşayamadığın söyleyemediğin hiçbir ukde kalmasın." Dolan gözleri içimde tasviri olmayan bir yerleri kanatırken eline uzanıyorum. Gecenin karanlığına gölge düşüren cılız ışıkların yansıdığı terasımda bir hüzün rüzgarı esiyordu durmadan. Derin bir nefes çekiyor içine kendini telkin edercesine, "Tamam, tüm bunları bir kenara bırakalım. Bu gece seni konuşacağız." diyor.

Elimde çevirip durduğum fincanı tabağımın yanına bırakıp kollarımı masaya yaslıyorum. "Çok mutluyum." diye itiraf ediyorum ve hemen sonra yüzümü ellerimin arasına gizleyip heyecanlı bir kıkırtı döküyorum dudaklarımdan, görmesem de biliyorum ki annem de bana benim gibi eşlik ediyordu. "Bilmiyorum anne. Rodas o, bana kalbimin yerini öğreten adam. Bir İspanyol rüzgarı." diyorum bakışlarım dalıp giderken, sonrası ise kendiliğinden dökülüyor dudaklarımdan. "Aslında ilk görüşte mi âşık oldum yoksa tanıdıkça mı kestiremiyorum. Biz bir merhaba ile ya da günaydın ile başlamadık, biraz tartışmalı oldu. Gerçi o buna gülüp geçmişti ama ben o zamanlar sadece ayakta kalmak için elinden tuttuğum o hırçın Parla'yı sürmüştüm önüne. Sonra baktım ki sağım solum Rodas olmuş. Ben çikolatadan hoşlanmayan bu adama inatla sevdirmek için her yolu denemişim, onunla inatlaşmışım, gülmüşüm, dertleşmişim ve en nihayetinde bir gece soluksuz kaldığımda ona sığınmışım. Bunu nasıl anlatırım bilmiyorum ama ben onu hiç yadırgamadım anne. Sanki hep vardı, hep benimleydi. Mesela sesine o kadar aşinaydım ki, tenime fısıldadığı her şeyi kabullenmiştim. Dokunuşları hiçbir zaman ürpertmedi kalbimi, tüm adımlarını biliyor gibiydim. Belki de bu yüzdendir ona ne zaman kapıldığımı bilememem. Ama tek dileğim bunları her düşündüğümde iyi ki demekten vazgeçmemem..."