Nieuwe stad, nieuw leven?

96

Hij keek me aan en toen Yanis. "Ik wil met je praten" zei hij. "Youssef ik ben in gesprek nu" zei ik. "Oh is dat jou fameuze Youssef?" zei Yanis en fronste zijn wenkbrauwen. "Yanis" zei ik. "Hij liet je toch 4 jaar zomaar achter?" "Yanis stop" "Waarom? Heb je het hem al vergeven? Al die keren dat je huilde voor hem, ben je het al vergeten?" Youssef fronste zijn blik, spande zijn kaaklijn aan en balde zijn handen tot vuisten. "Yanis stop!!" riep ik. "Waarom?! Je laat mij zitten voor een hond zoals hij?" Ik had zelf de tijd niet om te antwoorden, of Youssef gaf hem een rake vuist in zijn gezicht. "FILS DE PUTE WAT ZEI JE?!" riep Youssef en sprong op hem. Ze begonnen te vechten als 2 leeuwen. "YOUSSEF EN YANIS STOP!" riep ik, maar niet dat ze luisterden ofso.

Ik trok Youssef van Yanis en ging tussen hun staan. "STOP ALLEBEI!!!" riep ik zo luid ik kon. Ze stopten en keken elkaar dodelijk aan. "Youssef ga weg! en Yanis..." "Nee ik wil het zelf niet horen" zei hij boos en ging weg. Ik voelde me zo schuldig. Hij had een blauw ogen en zijn neus bloedde. Ik draaide me om naar Youssef. "Ben je blij nu?" vroeg ik boos. Hij keek me alleen maar met zijn boze blik aan. "Dankjewel om weer mijn avond te verpesten!" zei ik en wou terug naar binnenlopen, maar hij trok me terug aan mijn pols. "Blijf van me af" Hij verstrakte zijn greep. "Auw Youssef stop je doet me pijn!" "We moeten hier weg" fluisterde hij in mijn oor. "Hoe bedoel je 'we'?" "De BXX'ers zijn opzoek naar jou, over 2 dagen moeten we België verlaten" "Hahaha jij denkt nu echt dat ik België ga verlaten met jou?" "Mij gelijk, maar dan breng je jou leven in gevaar" zei hij en liet me los. Hij ging weg en ik bleef net een idioot staan. Hoezo ik breng mijn leven in gevaar?

Ik liep terug naar binnen en deed alsof er niks aan de hand was. Saliha en Firdaous kwamen mijn kant op. "Waar was je?" vroegen ze. "Snel naar mijn auto" "Ohw oke, Amel zocht je" "Waar is ze?" "Daar" Ik liep naar haar toe. "Waar was je?" vroeg ze. "Snel naar de auto" "Is er iets?" "Nee hoezo?" "Ik zie het aan je hoofd" "Nee ik ga je gewoon missen" zei ik en knuffelde haar. "Awww baby, maar ik blijf nog eventjes bij jullie" zei ze en knuffelde me terug.

Ik ging bij mijn moeder zitten en mijn tantes. Ik bleef denken aan de woorden van Youssef. 'Je brengt je leven in gevaar' Waarom zei hij dat? Ik volg echt niet meer. Ik dacht aan wat Amel me had gezegd, aan mijn ontvoering,... Ik zit ergens in, waar ik helemaal niks mee te maken heb.

"Ilham!" bracht mijn ma me uit mijn gedachtes. "Ja" "Haal aub een fles water" Ik stond op en liep naar de keuken achteraan.

"Ilham" Ik draaide me om en zag mo. "Weet je waar Youssef is?" "Weg" "Hoezo weg?" Ik haalde mijn schouders op. "Is er iets gebeurd?" Ik keek hem aan zonder iets te zeggen. "Ilham praat"

*Ik vertelde hem wat er zonet was gebeurd*

Hij schudde zijn hoofd. "Waar is die gast toch mee bezig" zei hij. "Vraag ik me ook af, rare agressieveling" "Ilham, ik zou toch beter meegaan met hem" zei hij. "Ben je gek?" "Hij zegt dit niet voor niks, je leven is echt in gevaar" "Er is helemaal niks met mijn leven" "Hoe verklaar je dan je ontvoering he? Waarom denk je dat Youssef 4 jaar is weg geweest? Denk je dat het allemaal voor niks was?" Ik zweeg. "Ga weg met hem, of je riskeert je leven" zei hij. Ik zuchtte, nam de fles en ging terug naar de zaal.

Als mo zegt dat ik weg moet, is het misschien wel aangeraden om weg te gaan. Maar ik ga toch niet alleen weg met die psychopaat? Zo meteen slaat hij mij bont en blauw. Gewoon al als ik naar hem kijk, krijg ik een koude rilling.

Youssef :

Ik liet haar los en ging weg. Ik heb haar gewaarschuwd, beter luistert ze naar me en als ze niet luistert, dan ga ik haar verplichten. Geen sprake van dat ik haar hier laat terwijl ze gezocht is. Ik stapte mijn auto in en reed naar huis.

Ik belde mo en legde hem de situatie uit. Ik vroeg of hij haar kon overtuigen, want ik ken Ilham. Ze zal nooit vrijwillig meekomen, daar is ze veel te koppig voor. Maar koppig of niet, ze komt mee of ze nu wil of niet.

Ik kwam net uit de douche. Ik trok een witte adidas broekje aan en ging op mijn bed liggen. Ik dacht aan daarnet. Geluk dat Ilham ons uit elkaar heeft gehaald anders ging ik hem die grond laten eten. Als ze er niet was, dan was het veel erger geëindigd voor hem. Ik kon hem op dat moment wel vermoorden.

In die 4 jaar, ben ik iemand anders geworden. De oude Youssef bestaat niet meer. Ik heb geen medelijden, noch geduld met mensen. Ik weet dat ik nu net een monster klink, maar zo ben ik nu eenmaal geworden. Die 4 jaren weg van thuis, hebben me harder gemaakt. Ik heb het harde leven gezien en gekend. Veel vrienden die me de rug hebben toegekeerd, maar kan me allemaal niet schelen. Voor mij mogen ze allemaal dood vallen, heb niemand nodig. (heb niemand nodig ben eenmans, duivel roept maar geef hem dans, kom mij niet testen broer geen kans, flikkers geef ik geen hand doekkoe staat op 1 want 😂😂😂)

De deur ging open en ik zag Marine met mijn kleren in haar handen naar binnen komen. "Kan je niet kloppen?" "Sorry meneer, ik wist niet dat u al terug was" Ze legde mijn kleren op mijn bed en staarde me aan. "Staar tot je ogen eruit vallen" zei ik. Ze versnelde haar pas en ging mijn kamer uit. Yeh goedkope kehba, zomaar staren. Ik deed de tv aan en keek tot ik in slaap viel