Nieuwe stad, nieuw leven?

153

Volgende morgen :

Ik stond op. Youssef sliep nog. Ik voelde aan zijn hoofd die heet was. Hij moet vandaag echt naar de dokter. Ik ging naar de badkamer, deed mijn ochtendroutine, maakte ontbijt klaar en maakte vervolgens Ayoub wakker.

Ik zat met Ayoub voor de tv, toen Youssef naar beneden kwam. "Sbah elgheer" zei hij en kwam naast ons zitten. "Hoe voel je je?" vroeg ik. "Goed" "Je ziet er alle sinds niet goed uit, dus vandaag gaan we naar de dokter" "Nee hoeft niet, komt wel goed" "Nee we gaan toch" "Ewa is gewoon koorts ofso, gaat wel over" "We gaan klaar" zei ik koppig.

Ik gaf Ayoub aan Youssef en ging naar boven. Ik maakte me klaar en liep terug naar beneden. "Ga je klaarmaken" "Ik wil niet naar de dokter" "Youssef ik ben serieus met je, we gaan, of je nu wilt of niet" Hij zuchtte, duwde Ayoub in mijn armen en liep naar boven.

Ik zuchtte en ging zitten. Hij is irritant als hij chagrijnig is. Ik speelde nog wat met Ayoub, terwijl ik wachtte op Youssef.

10 minuten later :

Hij was nog steeds niet naar beneden gekomen. "YOUSSEF??!" riep ik geïrriteerd. Moet hij hem nog opmaken ofso. 

Kwartier later :

Pfff hij overdrijft. Ik legde Ayoub in zijn parkje en liep naar boven. Ik deed de kamerdeur open en trof hem liggend op de grond. "Youssef?" zei ik en liep naar hem toe. Zijn ogen waren dicht. "Youssef?!" zei ik en schudde hem voorzichtig wakker. "YOUSSSEFFF?!" Hij bewoog niet. Ik legde mijn hoofd op zijn borst, zijn hart klopte gelukkig nog wel. Ik gaf hem wat klappen, maar hij bewoog amper.

In paniek belde ik de ambulance. Ze zouden zo meteen komen. Ondertussen liep ik terug naar boven. Hij lag nog steeds in dezelfde positie. Een paar tranen verlieten mijn ooghoeken. Ik maak me echt zorgen. Ik wil niet dat hem iets overkomt.

5 minuten later, hoorde ik de ambulances. Ik liep naar beneden en deed de deur open. Ze liepen rechtstreeks naar boven en namen hem mee...

Ondertussen kleedde ik Ayoub snel aan, stak hem in zijn maxicosi, nam de autosleutels en ging richting het ziekenhuis!

3 uurtjes later :

3 uren ben ik al aan het wachten. Ayoub is in slaap gevallen. Ik wil Youssef zien. Ik wil zien dat alles in orde met hem is en dat hij zich goed voelt.

De dokter kwam naar me toe. Ik stond in een ruk op. "Dokter" zei ik. "Ja, u kan hem gaan bezoeken" Ik glimlachte en liep de kamer in. 

Om hem zo te zien liggen, breekt mijn hart. Ik wil mijn sterke Youssef terug. Ik legde Ayoub zijn maxi cosi op tafel en ging naast Youssef zijn bed staan. "Inshallah komt alles met je goed, ik weet dat je sterk bent schat" zei ik zachtjes.

Ik voelde dat hij mijn hand vastnam. "Youssef?" Hij opende zijn ogen. Ik glimlachte. "Je bent er" zei ik. "Altijd" zei hij moeilijk. "Hoe voel je je?" "Draaierig" "Rust maar uit schat, ik ben hier" zei ik. Hij glimlachte en sloot zijn ogen weer.

~

Al een uur ligt hij te slapen. Ayoub idem. Mijn 2 schatjes. De 2 belangrijkste mannen in mijn leven. Zonder hen, kan ik me geen leven meer voorstellen. Gek hoe in een paar jaar, bepaalde mensen zoveel voor je kunnen betekenen. Ik belde Amel, al een tijdje dat ik haar niet meer heb gehoord eigenlijk.

Na een halfuur met haar aan de lijn gezeten te hebben, werd Ayoub wakker. "Schat ik ga je laten, Ayoub is wakker" "Is goed hbiba, groetjes aan mijn kleine aap" "Haha goed" Ik legde af en nam Ayoub op. "Kom bij mama" zei ik en legde hem op mijn schoot. Ik speelde met hem en hij begon te lachen.

"Mijn 2 schatjes" Ik draaide me om en zag Youssef glimlachend naar ons kijken. Ik glimlachte en stond op. "Zeg hallo tegen papa" zei ik. *Ayoub maakte een babygeluidje* "Geef hem aan me" zei Youssef en nam hem over.

De dokter kwam naar binnen. "Ah ik zie dat u al wakker bent" zei hij. We knikten. Youssef probeerde rechtop te zitten. "Doe maar geen moeite hoor" "Weet u al wat er is met hem?" vroeg ik. "Nee nog niet, we gaan nog enkele testjes moeten doen en waarschijnlijk nog een kijkoperatie" Mijn hart begon sneller te kloppen. Nee niet weer een operatie! "Ik kom dus zeggen dat u hier nog een tijdje moet verblijven" Ik wou echt in tranen uitbarsten. Waarom! Youssef knikte. "Bedankt dokter" "Graag gedaan, ik kom morgen nog eens langs, nog een fijne avond" "Bedankt voor u hetzelfde" zei Youssef en de dokter ging weg.

Ik was stil. Het enige wat ik wou doen, was in tranen uitbarsten. "Ilham is niet erg, ik kom wel naar huis hoor" zei hij en hield mijn hand vast. Ik zweeg. Als ik ga praten, ga ik huilen en dat wil ik niet. Ik glimlachte alleen maar.  Hij speelde verder met Ayoub. Ik ging zitten en keek naar die 2. Ik weet nu al dat Ayoub helemaal op zijn vader gaat lijken. Uiterlijk als innerlijk.

De hele avond heb ik nog bij Youssef doorgebracht. Om 21 uur moest ik naar huis. Ik nam afscheid van hem en ging naar huis. Thuis aangekomen, facetimde ik nog wat met hem, tot hij in slaap viel meskeen. Daarna keek ik wat tv, tot ikzelf in slaap viel.