Nieuwe stad, nieuw leven?

166

Ik had hem nog steeds strak in mijn armen vast met tranen die af mijn gezicht dropen. Hij hield mijn hoofd vast en veegde mijn tranen weg. "Stop met huilen" zei hij. Ik snikte. Hij keek me in de ogen aan. "Ik wou het je zelf zeggen, want ik wou niet dat je het van de dokter te horen kreeg" "Hoelang wist je het al?" "Deze week pas" Ik keek naar de grond en voelde de tranen weer opkomen terwijl ik ze zo hard probeerde in te houden. Hij hief mijn hoofd weer op. "Niet huilen zei ik" Ik zweeg en duwde mezelf in zijn armen. Hij sloeg zijn armen om me heen en zo bleven we eventjes staan in alle stilte.

"Kom" Hij hield mijn hand vast en we liepen terug naar binnen. We gingen zitten. Ik staarde naar mijn bord, maar had geen eetlust. Youssef at verder. "Eet nog wat" Ik schudde mijn hoofd. "Ik heb geen zin" "Eet, je hebt niet veel gegeten" "Geen lust" "Ilham eet! Ik weet dat het zware nieuws is, ik heb het er zelf ook niet gemakkelijk mee, maar wat ik op dit moment nodig heb is iemand die me toont dat, ondanks alle tegenslagen, we toch blijven vechten oke? Dat is toch wat we elkaar in het begin hebben beloofd?" Ik knikte. "Dus hou je aan je belofte en doe me een plezier, ik wil niet de laatste jaren van mijn leven in depressief leven" zei hij. Die zin pakte mij zo hard. Ik kon elk moment weer in tranen uitbarsten, maar zoals ik hem beloofd, blijf ik sterk!

Ik at verder en voor de rest was het stil. Ik had nu niet echt zin om te praten of whatever. Ik moet het gewoon eventjes nog een plaats geven.

Ik keek naar Youssef die verder zat te eten, alsof er helemaal niks aan de hand is. Ik glimlachte en stopte met eten. Subhanallah, Allah heeft hem die kracht gegeven. De kracht om sterk te blijven, de kracht van hoop. Dat, ondanks alle slecht nieuws dat hij krijgt, toch positief blijft.

Na het eten, betaalde hij af en gingen we weg. "Youssef ik wil naar de film" zei ik toen we in de auto zaten. "Nu?" zei hij en keek op zijn horloge. Ik knikte. "22u30" zei hij luidop. "Ja er zijn nog films toch" "Vasy" Ik glimlachte en legde mijn hand op de zijne.

Thuis :

00u38 :

We liepen naar binnen en ik trok meteen mijn pumps uit. "Het huis is zo leeg zonder Ayoub, dat miniding" zei hij. Ik begon te lachen. "Ik mis hem ook" zei ik terwijl ik mezelf op de zetel liet vallen. Hij kwam naast me zitten en legde zijn hoofd op mijn schoot. "Mag ik een massage" Ik keek hem aan. "Aub? Je kan toch geen nee zeggen tegen deze lekkerding?" "Dat kan ik dus wel" "Alleen jij kan dat" "Ik kan alles" "Ja, dus ook een massage geven" "Ga liggen" Hij grijnsde en ging liggen. Ik begon aan zijn massage en zo gingen we verder met praten en lachen tot 05u00 's morgens alsof we een pas getrouwd stelletje waren met geen enkel problemen.