Nieuwe stad, nieuw leven?

168

Maanden later :

Ik ben beginnen werken, aangezien Ayoub naar school begint te gaan en ik dus de hele dag zit te niksen thuis. Ik werk samen met Youssef, zodat als hij afwezig is, ik zijn werk kan doen. Ik ben dus ook verantwoordelijke voor het bedrijf, wat dus nogal veel stres met zich meebrengt.

Youssef zijn gezondheid begint wat achteruit te gaan, maar hij blijft verder vechten alsof hij dit gevecht elk moment zou kunnen winnen. De hoop is hem nog niet door de voeten gezakt en ik vind het zo wonderlijk dat hij, ondanks alles, nog zo sterk blijft. 

Elke dag was bijna het zelfde, opstaan, ontbijten, Ayoub naar school brengen, gaan werken, thuis komen, eten maken en gaan slapen. In de weekenden ging ik langs bij familie of deden we iets gezellig met ons gezinnetje. Tot de dag dat...

Ik lag te slapen, toen ik wakker werd door Youssef. Ik draaide me om  naar hem. "Wat is er?" Hij zei niks, ik hoorde hem alleen hard zuchten. "Youssef wat is er?" zei ik en ging rechtop zitten. Ik stak het ligt aan en keek hem aan. Hij zweette helemaal en zijn kaaklijn was helemaal opgespannen. "Heb je pijn?" vroeg ik. Hij knikte. Ik stond snel op. "Ik breng je naar het spoed" zei ik en hielp hem met opstaan. "AAAHH PUTAINN" zei hij. "Youssef rustig, ik breng je nu naar het spoed" zei ik.

Ayoub kwam naar ons toegelopen. "Mama" zei hij slaperig. "Ayoub snel je schoenen en jas aan" "Mama waalom ""Doe nu!!" zei ik terwijl ik Youssef hielp zijn jas aan te doen.

We stapten de auto in en ik schuurde de straat uit. "Youssef hou aub vol" zei ik terwijl ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis reed. Hij ademde luidop in en uit. Ik weet dat hij dit doet om me niet te laten zien dat hij echt pijn heeft, maar ik weet het. Ik weet dat hij superveel pijn heeft en lijd. Maar dat wil hij nooit toegeven en laten zien. Hij wil dat ik hem zie als de sterke man, die ondanks alles, moedig en sterk blijft. Maar soms is het sterkste wat je kan doen is even los laten.

We kwamen aan in het ziekenhuis en ik bracht hem naar binnen. De verpleegsters namen hem over en verder mocht ik niet mee. Ayoub knuffelde mijn benen. "Mama" zei hij huilend. Ik nam hem op. "Niet huilen schatje" Hij drukte snikkend zijn hoofd tussen mijn nek. "Heeft papa pijn?" zei hij. De tranen stonden me in de ogen. Sterk blijven Ilham, sterk blijven. "Papa is sterk" "Waar is hij nu?" "Hij komt zo meteen" zei ik en ging zitten. "Slapen nu, het is laat" zei ik en drukte zijn hoofdje tegen mijn borst.

Uren gingen voorbij. Hoe moe ik ook was, ik kon niet slapen. Mijn gedachtes bleven maar bij Youssef. Het is moeilijk voor hem om de pijn te verdragen en moeilijk voor mij om hem te zien lijden en er niks aan kunnen doen. Ik zuchtte. Ghair Inshallah...

~

Ayoub lag nog steeds te slapen en ik zat hier nog steeds in dezelfde positie met dezelfde gedachtes. Ik leunde met mijn hoofd naar achter tegen de muur en sloot mijn ogen. Voor een paar minuutjes had ik mijn rust gevonden, maar ik werd wakker gemaakt door de verpleegster. "Mevrouw, u kunt uw man bezoeken" zei ze. "Oh" zei ik en stond voorzichtig op. Ayoub lag diep te slapen, dus die voelde niks. Ik liep naar de kamer en ging naar binnen. Youssef lag op zijn bed. Hij was bleekjes en uitgeput, maar had nog steeds een glimlach op zijn gezicht toen hij ons zag. Ik glimlachte automatisch ook. "Slaapt hij?" vroeg hij. Ik knikte. Zijn stem was zo zacht... niet te vergelijken met zijn zware stem zoals gewoonlijk.

"Rust jij maar ook uit" zei ik. "Heb jij geslapen?" vroeg hij. "Maak je maar geen zorgen, slaap jij" Hij reikte zijn hand uit. Ik nam die aan en ging naast hem zitten. "Slaap zacht" zei ik en kuste zijn voorhoofd. Met Ayoub in mijn armen en Youssef aan mijn zij, vielen we alle 3 in slaap.