Nieuwe stad, nieuw leven?

175

Ik tokte op de deur en liep naar binnen. Hij lag op zijn bed. Hij zag er bleekjes uit en totaal niet goed.

Ik ging naast zijn bed staan en gaf hem een kus op zijn hoofd. Hij glimlachte. "Alles goed" vroeg hij zacht. "De vraag is of alles goed met je gaat?" "El hamdoulilah" zei hij en begon te hoesten. Ik voelde de tranen opkomen, maar ook deze keer moet ik sterk zijn.

Ik hield zijn hand vast. "Rust uit schat" zei ik. Hij knikte en sloot zijn ogen.

Ik staarde hem aan tot hij in slaap viel. Zijn handen had hij nog steeds stevig rond de mijne. Ik kuste zijn hand en dacht aan al onze mooie herinneringen. De tranen rolden naar beneden. "Je bent de beste wat me ooit is overkomen Youssef" zei ik en kuste met tranende ogen zijn hoofd.

1 uur later :

Hij werd wakker en keek rond. "Goed geslapen?" vroeg ik. Hij knikte. "Heb je pijn?" Hij knikte. "Moet ik de dokter roepen?" Hij schudde zijn hoofd. "Hij gaat weer hetzelfde zeggen" zei hij. "Knijp in mijn handen als je pijn hebt" "Nee ik wil je niet pijn doen" "Om je zo te zien lijden doet me pas pijn" Hij glimlachte met al zijn kracht. "Maak je maar geen zorgen, nu jij er bent voel ik niks" Ik glimlachte en kuste zijn hand.

De hele dag bracht ik bij hem door. Hij heeft veel geslapen, aangezien hij de laatste nachten bijna niks heeft geslapen door de pijn.

Er werd op de deur geklopt. Zijn ouders kwamen binnen. "Salam alaykoum" zeiden ze. "Wa alaykoum salam" zei ik en stond op. Ik groette ze en haalde stoelen voor hun uit, zodat ze konden zitten. "Slaapt hij?" vroeg zijn moeder. Ik knikte. "Hoe gaat het met hem?" vroeg zijn vader. "Niet zo goed..." zei ik en voelde de tranen weer opkomen. Zijn moeder keek me zielig aan en nam me in haar armen. "Allah is groot en dit komt allemaal van hem benti" zei ze om me te troosten. "Je moet sterk zijn, ook al is het niet zo gemakkelijk, want dit is een test van Allah" zei zijn vader die een hand op mijn schouder legde. Ik knikte. Ze keken allebei naar hun zoon die daar, onder al die draden, lag te slapen. Hartverscheurend 💔

Ik ging eventjes naar de gang om Amel te bellen. Ik vroeg achter Ayoub en of alles in orde was.

Ik liep terug naar binnen en zag dat Youssef wakker was en ging er terug bijzitten.

"Mohim wij zijn ervandoor, we komen insha Allah morgen terug" zei zijn moeder. "Insha Allah" zei ik en stond op. Ik groette haar en mijn schoonvader en ze gingen weg.

"Voel je je wat beter?" "Beetje uitgerust" zei hij. "El hamdoulilah" "Hoelang heb ik geslapen?" vroeg hij. "Je hebt in deeltjes geslapen, maar alles te samen, zeker 4 uur" "Dat is dus meer dan in de nacht" Ik knikte. "Daarom, slaap maar verder, rust uit" zei ik. "Nee, anders zit je hier alleen" "Maak je maar geen zorgen om mij, rust jij maar uit" zei ik. Net op dat moment kwam de dokter binnen.

"Goedenavond" zei hij. "Goedenavond" zeiden we. "En hoe voelt de patiënt zich momenteel?" "Uitgerust" antwoordde Youssef. "Hebt u wat kunnen slapen?" "Ja 4 uurtjes" "Dan neem ik aan dat je een beetje uitgerust bent?" "Ja een beetje" "Probeer zoveel mogelijk uit te rusten" zei de dokter. "Zeker"

"Nu, ik ben hier eigenlijk voor een andere reden" We keken hem nieuwsgierig aan. "U mag morgen het ziekenhuis al verlaten" zei hij. Ik glimlachte.