Alipin with Benefits

Kabanata 62

"Appaneun." Eomma said with tears.

"Wae?" /why/

Eomma burst into tears. Si appa, hindi kaya...
Kaagad akong tumakbo papunta sa kwarto ni appa, he's not here.

"Eomma, appa eodiya?" Tanong ko. /mom, where's dad?/

"He's in the ICU." Si eomma na nanginginig ang mga kamay.

I immediately run in front of the ICU.
Papasok pa sana ako nang pigilan ako nung nurse na nagbabantay.

"What does the doctor said? Anong lagay ni appa?" Tanong ko.

"He's in a critical condition. Ngayon dapat siya mao-operahan pero biglang bumigay ang katawan niya." Mom answered me between her sobs.

"Bakit ngayon mo lang sinsabi sa akin 'to eomma?! Paano nalang kung hindi ako dumating dito at nawala ang appa na hindi ko man lang nakakausap?!" Hindi ko naiwasang lakasan ang boses ko.

"H-hindi gusto ng appa mo na dumagdag pa siya sa problema mo." Sagot niya.
"Mianhae, jeongmal mianhae." /I'm sorry, I'm really sorry./

Ilang oras kaming naghihintay sa labas ng ICU, naiipit ako kung sino ang dapat kong unahin.
Si appa na malala ang lagay ngayon, si Paula ang babaeng mahal ko na kailangan kong sundan sa probinsya o si mommy Bianca who is still longing for me.

Akala ko maayos na ang lahat. Bakit nangyayari ito sa akin?

"Mom?"

Agad akong linapitan ni eomma at hinawakan ang aking kamay.
"Are you mad?" Tanong niya kaagad.

Eomma knows when I feel upset, mad or sad. I tend to call her mom and not eomma.

"Do you know why Paula left?" Tanong ko.

"Paula left?" Ulit niya.

"Yah." Sagot ko sabay tango.
"She's your responsibility, dapat alam mo kung bakit siya umalis."

"Hindi ko alam kung bakit siya umalis, anak. Did you check our room? Baka may tinangay siya bago umalis." Sabi pa ni eomma.

"She's not like that, mom. Paula knows what is right and wrong. Wala ka bang ibang sinabi sa kaniya para sumama ang loob niya at umalis siya?" Usisa ko.

"Bakit ko naman siya sasabihan ng ganun? Is that what you think about me? Pinag-aral ko siya and she should be thankful to me, wala akong alam. Hindi siya nagpaalam."

"Then tell me where she live, hahanapin ko siya." Kusa namang humiwalay si eomma sa akin.

"Why are you so obsessed with that woman? Hindi hamak na mas mataas ang level ni Miley sa probinsyanang iyon."

I am controlling my temper, I don't want to raise my tone of voice.

"Just tell me where she live, mom." Madiin kong sabi.

Hindi pa nakakasagot si eomma nang lumabas ang doctor mula sa ICU. Kaagad akong tinalikuran ni eomma at lumapit sa doctor.

"Where's my husband? What is my husband's condition?" Eomma asked.

"We tried everything..."

A familiar scene is happening. Once a doctor says he/she tried everything, it only means that appa's surgery is unsuccessful.

"I'm sorry, Mrs. Cha. I told Mr. Cha to undergo the surgery as soon as possible, but he cancelled it."

Bumuhos ang luha ni eomma kaya naman umantabay ako sa kaniya.
Wala akong masabi, umurong ang dila ko, all I want is to see my appa.

"By the way, the patient left a few words for his son and...--"

"Tell me." Putol ni eomma, lumayo sila ng kaunti sa kinatatayuan ko.

Hindi naman nagtagal ang kanilang usapan, kaya noong hinayaan na nila kaming mapuntahan ang appa, kaagad kong hinawakan ang kaniyang kamay.

"Jwesonghamnia, abeoji." /I'm sorry, dad/ my tears starts to roll down to my cheeks.
Wala ni isang salita ang lumalabas sa aking bibig, hagulgol na punong puno ng sakit ang maririnig sa kwarto.

"What am I going to do? What about Sese? Sese loves your appa, so much." Sabi ni eomma habang yakap ang malamig na bangkay ni appa.

--Tulala ako habang nagmamaneho, iniisip ko kung bakit kailangang mangyari ang mga bagay na ito sa akin. Bakit kailangan kong malito kung sino talaga ang tunay kong mga magulang? Bakit iniwan ako ng babaeng mahal ko? Bakit pati si appa? Why my appa left permanently?

Is this the prize that I have to pay? Mali ba na iniwan ko nalang basta basta si Miley? Karma ko ba ito?

*peep peeeeeeep!*
Mahabang busina ang pinakawalan ng kotse na nasa likuran ko.

"Hoy! Uso sumulong!"

Bumalik ako sa ulirat ko at kaagad na pinaandar ang sasakyan.
Hindi ko alam ang sasabihin ko kay Sese, hindi ko alam kung paano maa-absorb ng isip niya na wala na si appa.

"Sese?" Tawag ko sa kaniya pagpasok ko sa kwarto.

Nakatingin lamang siya sa akin, isang masamang tingin.

"Sese...--"

"Go away!" Sigaw niya at saka pa dumapa sa kaniyang kama.
Lumapit ako at umupo sa gilid.

"I said, GO AWAY!" Sigaw niya at tinutulak pa ako paalis.

"You have to know something." Sabi ko kahit na patuloy siya sa pagtulak sa akin.

"I don't care! It's all your fault why noona left! It's your fault! You made her cry! You always do that! I hate you, get lost!" Sigaw niya.

"I don't want to see you and your eomma! I hate you both! You hurt my noona's feelings!" Tumigil ito sa pagtulak sa akin kasabay ng pag-iyak niya.

I hurt her feelings? Ayaw ba niya 'yung nangayari sa amin? She should told me.

"I love her, at hindi pumasok sa isip ko na saktan si Pau." Sabi ko.

"My noona left, my roommate left me, I don't have my best friend anymore."

Paano ko sasabihin kay Sese ang tungkol kay appa kung kay Paula nga lang ay sobrang affected na siya? I don't think Sese can handle this situation, he's too young to realize things.

Maagap ko siyang hinagkan kasabay ng isang yakap. Her mother died and now Sese only have me, because appa already passed away.
Napakabata pa niya para maranasan ang ganito.

"Hyung, where's appa?" Tanong niya.

Hindi ako nakasagot kaagad. Supposed to be, ito ang sadya ko sa kaniya. But I changed my mind, huwag ko nalang munang i-open sa kaniya, siguro madali lang naman siyang makapag cope up kay Pau. Haaay, ipit na ipit na ako.

Pinapatahan ko si Sese nang biglang may kumatok.
Pagbukas ng pintuan...

"Noona?"