AŞİKÂR

~15~

"Ben... Ben boşanmak istemiyorum. Çünkü bebeğimin babası her daim yanımda olsun istiyorum."

Çıt çıkarmaya korkuyordu herkes. Almila'nın elindeki yırtık boşanma belgesinin şokunu atlatamayanlar ikinci şokun dalgasına Almila'nın utanarak söylediği cümleden sonra kapılmışlardı. Salonda bulunan kalabalık oldukları yere çakılı kalmıştı. Duydukları gerçek miydi yoksa yeni bir yalan mıydı, herkes farklı farklı şeyler düşünüyordu. Ama en büyük şoku bunun bir yalan olamayacağını bilen Berkan yaşıyordu.

Genç adamın kapının kulpundaki eli yavaş yavaş kaydı ve boşlukta asılı kaldı. Duydukları gerçek miydi? İnanamıyordu çünkü gerçek olabileceğine. Yalan olmadığına emindi lakin gerçek olabileceğine de inanamıyordu. Tam olarak şuan neydi biliyor musunuz? Gerçek veya yalanı ayrıt edemeyecek kadar iradesiz, arkasını dönüp de karısına bakamayacak kadar halsiz, hiç olmadığı kadar hareketsiz, biri şuan burada ölse görmezden gelebilecek kadar tepkisiz ve yavaş yavaş artan fısıltıları -duyduğu son cümleden sonra- duyamayacak kadar sağırdı şimdi.

"Yalan... Bu da bir yalan. Berkan kızımın kulağına bu yalanı söyledi bize söylemesi için!" Hande hanım sinirlerine hâkim olamıyordu. Berkan'ın Almila'nın kulağına bu yalanı söylediğini düşünüyordu. "İnanmayın! Yalan söylüyorlar!"

"Kızım doğruyu mu söylüyorsun? Ne demek istiyorsun?" diyen Adar ağa kızına yaklaştı. Bir Almila'nın yüzüne bir de az önce elinde iki parçaya ayırdığı kağıda bakıyordu. Aslında içten içe bu haberin doğru bir haber olmasını o kadar çok istiyordu ki... Fakat Berkan ve Almila'nın söylediği yalanlardan sonra buna hemen inanamıyorlardı maalesef ki. Salondaki hiç kimse inanamıyordu. Hatta Adar ağa bu soruyu sorduğunda herkes pür dikkat Almila'nın vereceği cevaba dikkat kesilmişti. Herkes için bu sorunun cevabı çok önemliydi. Özellikle de Soykır ve Alkan aşireti için çok önemliydi.

Öyle ki Sarhan Ağa da üzerindeki şaşkınlığı bir kenara bırakıp arkadaşı Adar Ağa'nın sorduğu soruyu cevaplaması için gelinini dikkatle inceledi. Bu sorunun cevabı onlar için çok önemliydi. Aslında bir bakıma doğru olduğunu düşünmüyor değildi. Sonuçta Almila elindeki kağıdı yırtmıştı. Yani gerçekten de Berkan'ın bahsettiği olay doğruydu. Hem eğer Almila gerçekten de hamile olmasaydı neden o kadar olayın üzerine bir kez daha arsız gibi yalan söylemeye kalkışsındı ki?

Evet, herkes şoktaydı haklı olarak. Herkes şokta olduğu kadar araftaydı. Salondaki tüm ağalar, ağaların eşleri ve gençler birbirlerine bakarak olayın iç yüzünü öğrenmek için bir ipucu arıyordu. Ve en büyük ip ucunun da Almila'nın vereceği cevap olacağını biliyorlardı. Fakat kimse bilmiyordu Almila'nın şuanda nasıl utandığını... Yerin dibine nasıl girmek istediğini... Utangaçlığından dolayı herkesin ortasında bayılmamak için kendini zor tuttuğunu... Hepsinden daha önemlisi, Berkan'ın vereceği tepkinin ne olacağını deli gibi merak ettiğini kimse bilmiyordu.

Yırttığı kağıdı utanarak sıktı avucunun içinde. Gözleri yerle buluşmuş vaziyette babasının sorduğu soruya nasıl cevap vereceğini düşündü. Annesinin sinir krizi geçirdiğini hissedebiliyordu. Babasının, dedesinin, dayısının, Sarhan babasının ve diğer ağaların kendisini şüpheyle süzdüğünü tahmin edebiliyordu fakat tek tahmin edemediği kişi Berkan'dı. Şuan ne yapıyordu mesela? Neler hissediyordu? Hatta hâlâ salonda mıydı? En son gördüğünde odadan çıkmak için kapıya doğru yürüyordu. Acaba son söylediğini duymadan kapıdan çıkıp gitmiş miydi, bilmiyordu. Başını kaldırıp Berkan'ın tepkisini bile ölçemiyordu!

"Almila, kızım cevap versene!" Adar ağa kızına bir kez daha seslendi cevap vermesi için. Herkes Almila'nın son dediği şeyin doğru olup olmadığını öğrenmek için burada uğraşıp duruyordu. Böyle olmayacağını anlayan Zival hanım olaya el atmak istedi. Öyle çok mutlu olmuştu ki duyduğu cümleyle... Şuan Hande hanımın hissettiği duyguların tam zıttını zirvelerde yaşıyordu! Bu haberin doğru olduğuna içtenlikle inanıyordu. Ama biri Almila'yı bu utangaç hâlinden çıkarması gerekiyordu yahut bir şekilde üstüne üstüne giden Adar Ağa'nın baskısından kurtarması gerekiyordu.