AFFECTION-နှောင်ကြိုး(ေႏွာင္ႀကိဳး)

အပိုင်း-၁၃ (Unicode)

"ကလေးတွေ သေချာဖြေခဲ့ကြနော်။ ဟိုရောက်ရင် ကိုယ်စာမေးပွဲဖြေရမယ့် အတန်းထဲ တန်းတန်းမတ်မတ်သွား။"

ကြီးငယ်က စာမေးပွဲမဖြေခင်မှာဘဲ ထက်မာန်ဦးတို့ တသိုက်လုံးကို တတွတ်တွတ်မှာတန်းခြွေသည်။ ထက်မာန်ဦးတို့အဆောင်က အဆောင်ဆိုတဲ့ပုံစံထက် အပြင်က ဆရာမတွေခေါ်ပြီး ၀ိုင်းပုံစံ သင်တဲ့ဘက်ပိုရောက်တာမို့ ကျောင်းတော့ သတ်မှတ်ထားတဲ့ရက်အတိုင်း တက်ပေးရတဲ့အပြင် လပတ်စာမေးပွဲတွေ နှစ်ဝက်စာမေးပွဲတွေကိုလည်း ကျောင်းမှာ သွားဖြေရသည်။

"ဟုတ်။ကြီးငယ်။တာ့တာ။"

ကျန်တဲ့သူတွေအကုန်လုံးလည်း ကြီးငယ်ကို နူတ်ဆက်ကြသည်။ ထက်မာန်ဦးလည်း Light Truck ကားပေါ်ကို ခုန်တက်လိုက်တော့သည်။ လွှမ်းကတော့ ကားပေါ်ကို ရောက်နှင့်နေပြီ ဖြစ်သည်။ သူ့ရဲ့ထုံးစံအတိုင်း စာနှင့် မျက်နှာမခွာ။ ထက်မာန်ဦး လွှမ်းရဲ့ ဘေးမှာ ကပ်ထို်င်လိုက်သည်။ ထက်မာန်ဦးကို တစ်ချက်မျှ မော့ကြည့်လာပြီး လွှမ်းက ခေါင်းကို ငုံ့ကာ စာပြန်ဖတ်နေလေသည်။

"ဒါကြီးက စာမေးပွဲဖြေပြီးတဲ့ အထိ ခေါင်းမှာထိုးထားရမှာလား။"

မိုးဝေက သူ့နားရွက်ကြား ညှပ်ထားတဲ့ အောင်သပြေညွန့်ကို လက်ညိုးနှင် လက်မ ဆွဲညှပ်ကာ ယူလိုက်ပြီး ကြည့်နေသည်။ ကြီးငယ်က အောင်ပါစေဟု ရည်ရွယ်ပြီး ပေးလိုက်သော အောင်သပြေညွန့်ပင်။ ယတြာလို့ ပြောကြတာဘဲ။ မိုးဝေတစ်ယောက်တည်းသာ မဟုတ်။ ကျန်တဲ့သူခေါင်းမှာလည်း အောင်သပြေညွန့်လေးတွေ ထောင်ထောင်,ထောင်ထောင်နှင့်။

"အေး။ ထိုးထားရမှာ။စာမေးပွဲအတွက် ယတြာလို့ပြောတယ်။ "

ပြည့်စုံပြောလိုက်တော့ မိုးဝေက ရှုံ့မဲ့မဲ့နှင့် အောင်သပြေညွန့်ကို နားရွက်ကြားပြန်ညှပ်ထည့်ထားလေသည်။

"ကလေးတွေက စုံပြီလား။"

"စုံပြီ။ ဦးလေးရေ။"

ကားဒရိုင်ဘာဦးလေးကြီးက လူစုံပြီဆိုတော့ ကားရှေ့ခန်းကို ပြန်သွားလေသည်။ ခဏနေတော့ ကားက ဝူးခနဲမောင်းထွက်သွားလေတော့သည်။ ရပ်ကွက်ထဲက ကျောင်းဘဲမို့ အရမ်းမဝေးတာကြောင့် ကားကိုအကြာကြီး မစီးလိုက်ရ။