AFFECTION-နှောင်ကြိုး(ေႏွာင္ႀကိဳး)

အပိုင်း-၁၅ (Unicode)

"ဒါဘယ်ကပြန်လာတာလဲ။သား။"

အိမ်ပေါ်ကိုတက်ဖို့ကြံကာရှိသေးသည်။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်နေတဲ့ မေမေ့နှင့် တန်းတိုးလေတော့သည်။ မေမေက အပြာနူရောင် ပိုးသားမြန်မာဝတ်စုံကို အိန္ဒြေရရ ဝတ်ဆင်ထားလေသည်။ ဒီနေ့ မေမေ ရုံးခန်းထဲမှာ အလုပ်ရှုပ်နေမယ်ထင်ပြီး အပြင်ထွက်မိတာသည် ထက်မာန်ဦး အမှားပင်ဖြစ်လေသည်။

"ကိုမင်းဉာဏ်အိမ်ကပါ..။"

မေမေ့ကိုလိမ်လို့မရမှန်းသိတာမို့ ထက်မာန်ဦး အမှန်အတိုင်းပင်ဖြေလိုက်မိသည်။

"ဟုတ်လား။ဘာသွားလုပ်တာလဲ။"

ခပ်စူးစူးကြည့်လာတဲ့ မေမေ့ရဲ့ အကြည့်တွေကို ထက်မာန်ဦး မျက်နှာလွှဲလိုက်မိလေသည်။ ဘောင်းဘီစကို လက်နှင့်ကိုင်ပြီး ဆုပ်နယ်နေမိတော့သည်။

မေမေက သက်ပြင်းတစ်ခုကို ခပ်ဖွဖွချလေသည်။ ထိုသက်ပြင်းချသံသည် ဘာကိုရည်ရွယ်သလဲ မသိပါ။ ထို့နောက် ချိုမြိန်ပျော့ပျောင်းတဲ့ အသံလေးသည် မေ့မေ့နူတ်မှ နူးညံ့စွာထွက်ပေါ်လာလေသည်။

"လာပါဦး။မေမေ့ဆီ..။"

စိတ်ညို့ခံရတဲ့ လူတစ်ယောက်လို ထက်မာန်ဦး မေမေ့ဆီ တရွေ့ရွေ့သွားနေမိသည်။ မြှောက်ထားတဲ့ မေမေ့ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်က အနားကိုကပ်လာတဲ့ ထက်မာန်ဦးကို ကမ်းလင့်ပြီး ကြိုဆိုနေသည့်နှယ်။ ချက်ချင်းပင် မေမေ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်လျက်သား ပစ်လဲကျသွားလေသည်။

မေမေ့ပေါင်ပေါ်မှာ မျက်နှာကို အပ်လိုက်မိတော့ ပိုးသားထဘီဟာ နူးညံ့ပျော့ပျောင်းသည်။ မေမေ့ဆီက ကိုယ်ငွေ့က နွေးထွေးသည်။

"အခုတလော သားငယ် ဘာဖြစ်နေတာလဲ..။ မျက်နှာလည်းမကောင်းဘူး။ မေမေ့ကိုပြောပါဦး။"မေမေကစကားလေးနည်းနည်းပြောလိုက်သည်နှင့် မျက်ရည်က မခိုင်ချင်တော့။ မငိုအောင် ထိန်းထားတဲ့ ကြားထဲမှာအပင် ငိုချင်စိတ်က ထိန်းမရနိုင်အောင် ဖြစ်လာလေသည်။

"လွှမ်း..အီး..ဟီး.."

မေမေ့ပေါင်ပေါ်မှာ ပါးအပ်ထားရင်းနဲ့ မျက်ရည်တွေက ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်စီးကျလာလေသည်။ ထက်မာန်ဦးမှတ်မိသလောက်ဆို ဒါဟာပထမဆုံးအကြိမ်မဟုတ်တော့။ လွှမ်း ထက်မာန်ဦးအနားက ထွက်သွားတိုင်း မေမေ့ဆီမှာ အော်ငိုရင်း ဝေလွှမ်းကို ပြန်ခေါ်ပေးဖို့တွင်တွင်တောင်းဆိုခဲ့ဖူးသည်။