Revolution

Shorty 5: Mate problems Part 2

Robyn

Ik heb maar besloten terug te gaan naar Ronald, ik wil Elly voor het eerst in mijn leven gewoon echt niet meer zien. Ik loop flink door. Ik vind he voor nu wat te riskant om te transformeren aangezien ik nog steeds mezelf niet volledig onder controle heb. Als ik weer aankom, komt Richard gelijk op me af. Hij blijft stil en trekt me in een knuffel. Hij wrijft me over mijn rug.

Als hij me weer aankijkt, lijkt hij echter te schrikken. "Jeetje Robyn, je ogen zijn gloeiend geel" zegt Ronald geschrokken. Ik schrik zelf ook van wat hij zegt. "Je bent erg van slag of niet soms?" zegt hij dan. "Zou je denken" brom ik. "Sorry, stomme opmerking" verontschuldigt Ronald zich dan. Luca komt ook aanlopen en heeft dezelfde reactie als Ronald als hij me aankijkt. "Je ogen..." zegt hij lichtelijk verbijsterd. Ik knik "Ik denk dat ik de controle een beetje kwijt ben. Zowel over de situatie als mezelf" zucht ik.

Net wist ik mezelf nog te kalmeren, maar het lukt me niet meer. Ik probeer nog kalm te ademen, maar ook dat lukt me niet meer. "Robyn?" vraagt Ronald bezorgt. Fuck, niet nu, alsjeblieft, waarom gebeurt dit? "Robyn, zeg alsjeblieft iets, laat me even weten dat het goed gaat" zegt Ronald snel erna. Ik schud wild met mijn hoofd. "Luca, ga terug naar de rest, als je me hoort roepen, breng iedereen dan in veiligheid" zegt Roland snel. Luca knikt en loopt gelijk weg.

Daar komen de tintelingen. Waarom gebeurt dit? En daar gaat mijn ademhaling, het wordt nu diep en zwaar. Hoe kan het dat dit nu gebeurt? Ik grijp met één hand omhoog naar Ronald en grijp zijn rug vast. Ik had niet eens door dat ik op de grond was gezakt. Ronald heeft me vast en ik denk dat hij me op heeft gevangen toen ik op de grond zakte. Ik kijk naar hem op en wil hem bedankten, maar ik kan hem niks meer dan een kleine glimlach geven, want m'n mondhoeken trekken gelijk weer naar beneden.

Een lage grom ontsnapt me. Ik heb het denk ik niet vaak zo erg proberen te onderdrukken. "Robyn, als je me nog hoort, laat het gewoon gaan. Tegenhouden maakt het erger" zegt Ronald dan. Ik wil hem graag zeggen dat dat bij mij niet altijd het geval is, maar ik kreeg net al niets uit mijn keel, dus nu al helemaal niet. Weer een grom gevolgt door gehijg. Dit gebeurt vaker maar nu voelt het echt niet goed. Dit is niet hoe het normaal gaat. Ik probeer Ronald duidelijk te maken dat ik weg moet, ver weg, maar hoe?

Ik trek Ronald een beetje aan zijn shirt waar ik hem vast hou. Hij kijkt me gelijk aan. "Wat is er?" vraagt hij met volle aandacht. Ik probeer hem duidelijk te maken dat ik weg wil en blijkbaar is het duidelijk genoeg. Hij trekt me omhoog en neemt me in zijn armen. Ene arm onder mijn rug en de ander onder mijn knieën. Hij kijkt nog om naar Luca en knikt dat alles goed is. Daarna rent hij voor zover we kunnen komen, waarna hij me tegen een boom legt.

Waarom duurt alles zo lang? Het heeft nog nooit zo lang geduurd. Er is iets mis, echt goed mis. Ik wordt er eigenlijk doodsbang van. En het tegenhouden, daar ben ik al lang geleden mee gestopt. "Is dit normaal? Het duurt nu wel extreem lang" zegt Ronald dan. Ik schud mijn hoofd zo duidelijk als ik kan. De pijn was al vreselijk, maar wordt alsmaar ondraaglijker. Zelfs de simpelste en kleinste bewegingen zijn haast onmogelijk geworden. "Shit Robyn, ik ben niet snel bang maar ik weet het nu ook niet meer"

Eindelijk, eindelijk transformeer ik. Ik ben er in zo'n situatie nog nooit zo blij mee geweest dat ik transformeer. Maar ja, zoals gewoonlijk wordt het wel zwart voor mijn ogen en weet ik niet meer wat er hierop zou volgen tot ik eindelijk weer wakker word.

Mijn ogen openen zich, maar ik sluit ze meteen weer. Ik heb geen idee waar ik ben. Wat ik wel voel is dat ik tegen een klein persoon aanlig. Degene heeft ook zijn/haar armen om mijn buik heen. Dan ruik ik de geur. "El..." voor nu komt er even niets meer uit dan dat. Ze haalt één arm rond mijn buik weg en begint me langzaam over mijn hoofd te strijken. "Sorry voor wat ik zei, ik had je moeten geloven" zegt ze verontschuldigend. Een zwakke glimlach vormt zich rond mijn lippen.

Als ik weer een beetje bijgekomen ben, duw ik mezelf van Elly af en draai me om, ik zit nog steeds op de grond. Aan weerszijden van Elly zitten Ronald en Luca, achter haar staan ook Adry en Nathan. "Ik kreeg je maar niet rustig dus heb ik Luca op je vrienden afgestuurd terwijl ik je binnen een bepaald gebied hield. Het was blijkbaar een goed idee, want je was rustig binnen no-time" vertelt Ronald me.

Ik kijk naar Elly. "Dankje" zeg ik tegen haar. "Nee, ik moet jou bedanken dat je me nog steeds accepteert. Ik had echt niet moeten zeggen wat ik zei" zegt ze, verdergaand op haar verontschuldigingen. "Het is oké Elly, echt waar" glimlach ik. Daarna trek ik haar naar me toe en knuffel ik haar. "Kom, ga naar huis, ik ga nog even met Ronald mee" zeg ik als ik haar loslaat. Ze knikt en iedereen staat op. Adry en Nate nemen Elly één kant op, ik ga met Ronald en Luca de andere kant op richting de roedel. Ik moet Ellen alles gewoon uitleggen, ik hoop maar dat ze het goed opvangt, ik ga namelijk echt niet van gedachten veranderen.

Ronald en Luca nemen me mee naar waar Ellen nu verblijft. Als ik binnenkom, kijkt ze gelijk op. Luca en Ronald gaan weg. Ze glimlacht opeens en komt op me af, uit het niets legt ze haar armen over mijn schouders en ze... ze kust me!? Ik duw haar gelijk weg. "Wow wow wow! Ik ben hier niet om me gelijk in je armen te gooien omdat je blijkbaar mijn mate bent!" zeg ik van slag "Ik ben al samen met iemand anders" probeer ik dan zo voorzichtig mogelijk af te maken.

Nou, die glimlach op haar gezicht was snel weg. Ik begin me schuldig te voelen. "Maar je bent mijn... mijn mate" zegt ze. Heeft Ronald haar dit niet al verteld eerder? Je weet wel, het deel dat ik al een ander heb? Of heeft hij dit express weggelaten zodat ik het haar kon brengen. Ik denk het tweede, zou wel moeten want anders lijdt ze waarschijnlijk aan geheugenverlies. "Het spijt me, je vindt vast wel iemand anders, maar ik zal het niet zijn, het spijt me echt heel erg" zeg ik opnieuw zo voorzichtig als ik kan.

Raar genoeg knikt ze, ze lijkt het wel te accepteren. "Je hebt gelijk, ik kan je nergens toe dwingen" zegt ze dan. Met een zwakke glimlach kijkt ze me aan. "Nogmaals sorry, maar bedankt dat je het begrijpt" zeg ik dan. Ze knikt "Je hebt gelijk, ik vindt wel iemand anders. Je kan vast niet de enige zijn waar ik gelukkig mee kan worden" en daarmee eindigt het gesprek. Ik ga weer terug naar huis.

Een paar weken daarna heeft ze daadwerkelijk ook een ander gevonden, dolgelukkig was ze. Het lot heeft zich namelijk voor ons beiden gewijzigd, en daarmee bedoel ik haar mate. Jup, ze heeft een nieuwe. Hoe? Geen idee. Ik kijk even uit het raam op naar de maan. Dingen kunnen raar lopen. Ik glimlach nog even voordat ik neerplof op bed en in slaap val.