Revolution

Shorty 3: Weaknesses Part 1

Dit stukje was haast in het hoofdverhaal gekomen, dus het is even wat langer dan gewoon één shorty, daarom heeft het meerdere parts. De rest komt later (zo snel mogelijk)

Adrianna

We zitten met zijn vieren een beetje te nietsen als Joy opeens binnen komt stormen "Uhm, normaalgesproken kom ik binnen met goed nieuws, maar ik ben bang dat dat nu niet het geval zal zijn" begint ze haastig "Vandaag zal de training wat meer tegenvallen dan normaal ben ik bang. Nou eh, zie jullie zo" en weg is ze. Ze is echt een heel lief en goedhartig meisje, maar soms lijkt het echt alsof er een steekje bij d'r loszit. Maar ja, als je die andere elfen ziet...

"Waar zal ze het over hebben" vraagt Elly gelijk nieuwsgierig. "Ik ben bang dat we daar eigenlijk niet achter willen komen" zegt Nathan, hij kijkt er niet blij bij. "Ik heb er ook een slecht voorgevoel bij" voegt Robyn toe "En Joy keek er ook niet blij bij toen ze het ons meldde" Ik knik instemmend "Ik zie er ook wel tegenop ja" zeg ik. "Ja, maar jij ziet altijd tegen de trainingen op" zegt Nathan waarna hij naar me grijnst.

Als het eenmaal zo ver is, gaan we met zijn allen naar de training. Joy ontvangt ons met een zwak glimlachje. "We gaan vandaag op een schoolreisje naar het ministerie" zegt ze in een poging om, vooral voor zichzelf lijkt wel, de sfeer wat beter te maken. "Waarom als ik het vragen mag" zegt Robyn. "Ze gaan jullie trainen op jullie zwakheden, en dan bedoel ik niet iets wat te maken heeft met jullie persoonlijkheid" legt Joy vaag uit "Maar ik ga even zeggen dat jullie klaar zijn voor vertrek, ik ben zo terug"

"Hoe bedoelt ze dat?" vraag ik me hardop af. "Ze bedoelt bijvoorbeeld dat ik als een weerwolf een zwakte heb voor zilver" legt Robyn me veel beter uit. Nathan, die er eerst ook niet zo veel van begreep, kijkt nu al helemaal niet meer blij. En Elly ziet er ook niet zo vrolijk meer uit. "Dus ze gaan ons gewoon pijn doen daar?" vraag ik nu een beetje boos. Robyn knikt "Zeer waarschijnlijk"

Elly's vader brengt ons naar het ministerie. Ze hebben een klein busje met twee achterbanken. Elly en ik zitten op de voorste en Robyn, Nathan en ook Haiden zitten achter ons. Joy zit op de bijrijdersstoel naast Elly's vader. Ze heeft voor vandaag voor de zekerheid haar ketting omgedaan. Het is best wel een eind naar het ministerie vanaf ons kleine dorpje, dus we zijn al even onderweg. Het doet onze spanning niet veel goeds.

"Nou, het is best wel logisch dat zilver Robyns zwakte is nu, maar wat is dat van ons?" vraag ik. "Dat van mij is Uv-straling" antwoord Nathan. "Bij magiërs is het zout. Het heeft hetzelfde effect als bijvoorbeeld zilver bij Robyn zou hebben" vertelt Elly me daarna gelijk "En dan bedoel ik niet zeezout of keukenzout, eerder een soort van speciaal 'puur' zout" voegt ze toe. Ik knik. "Jullie weten in ieder geval wat jullie zal overkomen, ik heb geen idee wat mijn zwakte is" zeg ik, ik maak mezelf eigenlijk alleen nog maar nerveuzer. "Heeft je moeder je dat dan nooit vertelt?" vraagt Robyn me. "Nee, ze heeft me eigenlijk nooit zo veel vertelt over welk bovennatuurlijk wezen dan ook" zucht ik "Maar ja, wat verwacht je van een stel ouders die nooit eens thuiszijn"

"Ik begrijp dat je het moeilijk hebt en voor je vader weet ik geen excuus, maar ik ken je moeder al jaren en ze werkt ongelofelijk hard. Ze heeft me ook meerdere keren vertelt dat ze er spijt van heeft dat ze niet zo vaak thuis is. Ze kan alleen niet gewoon even stoppen met haar werk en dat vindt ze soms ook wel jammer" vertelt Elly's vader. Daar ben ik even stil van, waarom heeft ze mij dit dan nooit vertelt.

Robyn

Toen we in het ministerie aankwamen, werden we elk naar een aparte kamer gebracht. Ik zit in een kamertje die net lijkt op zo'n kamertje waarin misdadigers of getuigen altijd worden geïnterviewd. Een tafel en aan weerszijden een stoel. Verder is er enkel één lamp aan het plafond hangt en net genoeg licht produceert om het kamertje te verlichten. Rechts van me is zelfs een geblindeerd raam waar, volgens de vrouw die tegenover me zit, een team achter zit die mijn reacties zullen bestuderen. De vrouw tegenover me is trouwens, naast mij, de enige persoon in deze kamer. Verder liggen er op de tafel enkel een paar papieren met persoonlijke informatie over mij en een doosje.

"Vandaag gaan we testen wat je tolerantieniveau is voor zilver. Het team achter het geblindeerde glas zal hierbij nauwkeurig van alles waarnemen terwijl ik de tests uitvoer. Je hoeft niet bang te zijn dat we je zo ver brengen als een infectie of een ernstige verwonding. Het zal echter wel pijn doen en hiervoor wil ik je alvast waarschuwen. Na elke test zal ik je dan ook behandelen met een helend middel om om wonden te verzorgen en de pijn te verhelpen. Heb je verder nog vragen?" Ik schud mijn hoofd. "Oké, dan zal ik nu beginnen om de eerste test uit te voeren"

Ze opent het doosje. Erin zitten verscheidene zilveren voorwerpen. Eerst pakt ze een stukje uit het doosje, het is een klein, plat ovaaltje. "Zou je je hand op tafel willen leggen en voor zover als mogelijk is te ontspannen?" vraagt ze me vriendelijk. Ik leg mijn hand op tafel, maar ontspannen lukt me niet echt. Voorzichtig legt ze het stukje zilver op mijn hand. Ik sis even en voel hoe het stukje langzaam mijn huid weg begint te branden. Tot mijn genoegen haalt ze het er al snel weer af. De vrouw smeert een groene zalf op mijn hand, waarna de pijn gelijk verdwijnt.

"Oké, voor test twee zou ik je willen vragen je shirt uit te trekken en hier plaats te nemen" ze wijst me naar een bed die zo de muur uit komt schuiven. Ik doe zoals me word gevraagd. Daarna gaat ze op haar stoel naast me zitten en begint meerdere stukjes zilver op mijn borst te plaatsen. Bij de eerste drie ging het nog wel, maar daarna ontsnapt er in plaats van een sis een grom uit mijn mond. En ja hoor, de tintelingen. Ik schiet gelijk omhoog, de stukjes zilver vallen van me af. Ik spring op van het bed en ga weer op de stoel zitten.

De vrouw hurkt voor me neer. "Het kan dat je wolf het een beetje van je overneemt, het is een natuurlijke reactie, zo ben je minder kwetsbaar. Maar er gebeurt verder niets hoor" probeert de vrouw me gerust te stellen. Ik schud mijn hoofd "Ja, dat is in normale gevallen zo, maar ik weet dat dat voor mij niet geldt. Geloof mij als ik zeg dat ik weet waneer het teveel is" maak ik haar duidelijk. Ze knikt begrijpelijk. "Dan zullen we later de tests voortzetten, voor nu zal ik je laten gaan en ontspannen" zegt ze. Ik knik en kijk haar dankbaar aan, waarna ik mijn shirt weer aantrek en het kamertje verlaat.

Even later komen Elly en Nathan ook weer terug. Met Nathan lijkt het wel goed te gaan, maar Elly komt bevend en steunend aan Haiden het kamertje uit. "Gaat het wel Elly?" vraag ik gelijk bezorgt. Ze knikt zachtjes. Haiden laat haar los. Ze komt naast me zitten en legt haar hoofd tegen mijn borst. "Ze bleek een zeer lage tolerantie te hebben" legt Haiden me uit. Ik trek Elly nog wat dichter tegen me aan.

"Hoe waas het eigenlijk bij jou Nathan?" vraagt Elly zachtjes. "Nou, het voelde alsof ik volledig verbrand was en dat er hard tegen mijn verbrande huid werd gedrukt, maar mijn tolerantie bleek bijzonder hoog te zijn. En bij jou Robyn, want je was al heel snel klaar" vraagt Nathan op zijn beurt. "Dat kwam omdat ik door dat zilver haast een gedwongen transformatie had, dus ze liet me gaan" vertel ik. "Het zal vast niet fijn zijn geweest, maar je hebt echt geluk gehad dat je eerder weg mocht, en dan heeft Elly nog niks gezegd" zegt Nathan gelijk.

Na een tijdje merken we alle drie iets op "Waar blijft Adry?" vraagt Elly zich af. "Dat is nou net wat ik dacht" zegt Nathan. Ik knik instemmend. "Zullen we anders even aankloppen?" stelt Nathan voor. We staan allemaal op en lopen naar de deur. Nathan klopt aan, geen antwoord. Hij drukt de deurkruk hard naar beneden en de deur gaat open. Wat we aantreffen is echter niet Adry.

De deur naar het observatieteam is opengebroken en we treffen ze bewusteloos aan. In hun hokje was een raam. Het raam daar is opengebroken. Wat is hier gebeurt?

Adrianna

Ik loop de kamer in, dodelijk gespannen. Mam werkt oom vandaag hier en omdat Dan wist dat ik vandaag zou komen, is hij meegegaan. Ik hou zijn hand stevig vast als we het kamertje binnenlopen. We gaan zitten. Verder is er niemand in het kamertje. Dan staat op en doet een deur open die naar het kamertje leidt achter het geblindeerde glas naast ons. Hij maakt haast een sprongetje als hij de deur opent, door een hand word hij naar binnen getrokken. Gelijk spring ik op en ren ernaartoe.

Iemand drukt Dan tegen de muur aan, ik kan zijn gezicht niet zien want hij staat met zijn rug naar me toe. Ik zie nog net hoe hij Dan bewusteloos op de grond laat zakken. Ik trek hem weg en draai hem om. "Nee, jij kan hier niet zijn!" schreeuw ik. Als versteend kijk ik hem verafschuwend aan "Toch ben ik het" grijnst hij met zijn vreselijke stem. "Je hebt Robyn haast vermoord, je hoort opgesloten te zitten!!" schreeuw ik steeds woedender. Ik vlieg op hem af, maar als ik hem tegen de muur heb gedrukt, voel ik een naald in mijn rug. Zwakjes zak ik ineen. "Ri-chard" sis ik nog vlak voor alles zwart word.