Revolution

This is how I am now

Elizabeth

Sukkels, ze dachten gewoon dat ik terug zou komen van Daemons, ongedeerd en wel, vloek op wonderbaarlijke wijze verholpen. Zelfs toen ik gewoon met Robyn wegging, was er niemand die ook maar iets deed. En nu loop ik hand in hand met Robyn door het bos, nietsvermoedend van wat er zo zal gebeuren. Nooit verwacht dat ik er zo makkelijk vanaf zou komen. Als we eenmaal diep genoeg het bos in zijn, zal hij niet weten wat hij ziet.

Hij houdt me vast bij mijn heupen en trekt me wat dichter tegen zijn warme lichaam aan. Ik kijk hem diep aan, maar draai mijn hoofd weg. Hij legt zijn vingers onder mijn kin en zorgt ervoor dat ik hem weer aankijk. "Elly, gaat het wel, want je lijkt niet helemaal jezelf te zijn vandaag" Vlak nadat hij dat zegt, zie ik iets in zijn ogen gebeuren, een soort besef drijft omhoog. Hij laat me gelijk los en neemt een stap naar achter. "Dus je hebt me eindelijk door" zeg ik. Een grijns verschijnt op mijn gezicht, waarna ik een beetje gemeen en spottend begin te lachen. "Dat werd toch wel eens tijd" zeg ik nog steeds met dezelfde lach. Daarna laat ik mezelf veranderen in een Daemon.

Langs mijn gezicht zie ik mijn donkerblonde haar steeds donkerder worden, tot ze een pikzwarte kleur hebben bereikt. Ik voel de vleugels uit mijn schouderbladen scheuren, pijnloos maar toch voel je het. Er stroomt een soort kracht door me heen, wat me een heerlijk gevoel geeft. Nooit gedacht dat een vloek zo goed kan voelen. Ik sluit mijn ogen en geniet even van het gevoel, waarna ik ze open en twee bange, betraande groene ogen zie.

"N-nee E-e-elly, n-n-nee" zegt Robyn, steeds verder naar achter stappend. "Maar het.. het w-was w-w-weg" snikt hij. "Daar heb je mij niets over horen zeggen toch? Ik heb er geen woord over gesproken" zeg ik met een tevreden glimlach. "N-n-nee nee..." hij schud wild zijn hoofd. Tijdens het achteruit lopen, stoot hij tegen een boom aan, precies goed. Ik laat mijn kans niet schieten en loop naar hem toe. Hij kruipt steeds meer ineen. Daarna grijp ik hem vast en vlieg weg.

"Goed gedaan Elizabeth, heel goed gedaan zelfs" zegt Draco, hij geeft me een goedkeurend knikje. Ik glimlach. "Ik moet zeggen dat hun eigen domheid wel heeft meegewerkt" zeg ik grinnikend "Ik heb geen woord erover gesproken en ik kwam er zo mee weg" Hij begint te lachen. "Beginnersgeluk" lacht hij. Weet je, voor een leider van Daemons, is hij zo slecht nog niet.

Ik kijk op naar Robyn. Hij ligt te slapen, wat voor een rustgevende ademhaling zorgt. Verder is het volledig stil in de kamer. Ik kijk naar hoe zijn krullen over zijn kussen zijn verspreid. Hoe vredig hij erbij ligt. Hoe lief hij eruit ziet. Ik begin steeds meer spijt te krijgen, waarom heb ik hem hier naartoe meegenomen, waarom doe ik dit in de eerste plaats. Waarom laat ik die vloek zo'n grip op me nemen. Ik sta op van mijn stoel en loop naar de spiegel.

Mijn haar is pikzwart, mijn ogen donkerblauw, heel donkerblauw. Het levendige wat ik er eerst nog wel in kon zien, is nu helemaal verdwenen. Hoe heb ik het zo ver laten komen. Hoe heb ik dit Robyn aan kunnen doen. Ik hou van hem. "Blijkbaar niet zo veel als je dacht" galmt een voor mij nog onbekende stem door de doodstille kamer. Ik schrik op, ik zei toch niets? "Klopt, je zei ook niets, maar ik hoorde je wel. Ik kan namelijk je gedachtes lezen" gaat de stem verder. Ik kijk om me heen, maar er is niemand in de kamer te bekennen. "Kijk beter, ik weet zeker dat je me wel zult vinden, of niet, ik kan namelijk ook onzichtbaar worden" zegt de stem nu wat spottend. Ik kijk zo goed als ik kan, maar ik kan niets zien. "Ik ben dichterbij dan je denkt" geeft hij me als hint, slechte hint.

"Zal ik maar gewoon tevoorschijn komen" zegt de stem uiteindelijk. Voordat ik kan antwoorden, verschijnt er opeens een jongen achter me in mijn spiegelbeeld. Ik draai me om en daar staat hij. Zijn ogen zijn een hele donkere kleur paars. Zijn haar net zo zwart als alle anderen. Van de zijkanten is het korter dan van de bovenkant. Het zit wat losjes naar achter gekamd, waardoor er nog een paar plukken ietwat naar voren buigen. Verder is hij gespierd, niet zo erg als de rest, maar gewoon normaal. Verder draagt hij een normaal donkerpaars t-shirt dat bij zijn ogen past, een zwarte broek en zwarte sneakers. Niks speciaals, gewoon een normale tienerjongen. Eerst dacht ik dat Daemons anders waren, maar eigenlijk zijn ze net zo normaal als anderen, ze hebben alleen een paar vleugels en enge krachten.

"Elizabeth Heart neem ik aan, niet een gebruikelijke achternaam hier" grijnst hij. "Ook leuk om jou te ontmoeten hoor, uhm.." "Maico, maar noem me alsjeblieft maar gewoon Mike" zegt hij "Het betekent iets met sterkte en kracht ofzo, maar ik ben niet zo van de namen met betekenis" legt hij verder uit. Ik knik "Dat van mij eerlijkheid en liefdevol dacht ik" zeg ik met een schaperig lachje. "Ik merk het, eerlijk gezegd snap ik ook niet waarom uit de vier uitverkorenen hij uitgerekend jou heeft gekozen. Iedereen hier weet het, je hebt een hart van goud en je bent lief en verlegen, maar Draco houdt wel van een uitdaging" zegt hij.

Er klinkt een gaap in de, op ons praten na, nog steeds stille kamer. Ik kijk gelijk naar Robyns bed en zie dat hij rechtop gaat zitten. Als hij zijn ogen eenmaal goed open heeft, worden ze gelijk nog groter. Schichtig kijkt hij om zich heen, tot hij ons... mij ziet (Mike loopt net de kamer uit). "Nee Elly, dat kan jij niet zijn" is het eerste wat hij zegt. "Ga het dan maar snel geloven, want ik ben het zeker wel" zeg ik ietwat geïrriteerd. Ik zeg het wel zo, maar ik voel me best gekwetst en verdrietig erom. "Zo ben ik nu Robyn"