Revolution

This isn't happening... right?

Adrianna

"Waarom moest ik je eerder ophalen?" vraagt Dan bezorgd. Ik zet mijn zonnebril af, zijn ogen sperren wijd open. "Je ogen..." zegt hij geschokkeerd "Snap je het nu" snauw ik hem toe "Ga nou maar rijden" "Wees allang al blij dat ik je op kom halen" snauwt hij terug. "Sorry Dan, maar ik..." "Maakt niet uit, ik weet hoe lang je naar dit feest hebt uitgekeken"

Ik krijg tranen in mijn ogen "Wat is dit Dan, waarom gebeurt dit met ons" zeg ik half snikkend. Hij omhelst me "Ik weet het niet, maar we moeten wel lenzen gaan kopen nu" zegt hij met een onderdrukte lach. Plagerig duw ik hem weg "Danley!" Daarna schieten we samen in de lach en rijden we weg.

Bij de opticien bij ons in de buurt (waar ze blijkbaar lenzen verkopen) staan we stil. Ik zet mijn zonnebril weer op en stap uit. Dan loopt om de auto heen en gaat naast me staan. Samen lopen we de opticien in. Ik zoek haast 3 kwartier naar de goede kleur, anders merken onze ouders het. Als we weer in de auto stappen, doe ik gelijk de lenzen in. "Pap en mam zijn niet thuis, wil je hier anders wat eten halen?" stelt Dan voor. "Waar zijn ze dan?" "Paps dienst is verlengd en mam moest weer eens onverwachts werken" "Oh, oké, laten we dat dan maar doen"

Een tijdje later zitten we met zijn 2en in een wok restaurant. Dan en ik zijn dol op oosters eten en we waren hier al lang niet meer geweest. Maar hoe lekker ik het ook vindt, ik krijg geen hap door mijn keel. "Smaakt het" vraagt Dan die naar me opkijkt, er hangt nog een noedelsliertje uit zijn mond. "Je hebt iets.." zeg ik giechelend. Hij snapt me gelijk en stopt het sliertje in zijn mond "Nou, niet zo van onderwerp veranderen. Wat zit je dwars" "Alles" "Wat bedoel je met alles" Ik trek mijn wenkbrauwen op en kijk hem arrogant aan, kortom, dit is mijn 'ben je serieus' blik. "O, sorry hoor prinses" zegt Dan nep beledigd. "Zeg niet sorry, dat zou ik moeten doen" verontschuldig ik me.

Hij stopt de laatste slierten op zijn bord in zijn mond "Kom, we gaan, we nemen nog wel wat sushi mee" zegt Dan als hij opstaat en mij optrekt van mijn stoel. Ik sta op en samen lopen we naar de balie om af te rekenen.

Ik heb besloten om een warm bubbelbad te nemen. Ik laat het bad vollopen en trek mijn kleding uit. Als het bad vol is, zet ik de bubbels aan en giet ik wat lavendelolie in het water. Daarna stap ik in het bad en ga ik even kopje onder, de bubbels razen langs mijn wangen. Niets kan me meer ontspannen dan een fijn bubbelbad met een lekker bloemen geurtje. Ik laat mijn gezicht net boven het wateroppervlak komen, zodat ik net kan ademen. De geur van lavendel vult de badkamer. Mijn nu bruine lokken bubbelen op langs mijn gezicht.

Na een half uur voel ik een rare spierpijn in mijn benen, gevolgd door meerdere steken. Ik verkramp en grijp naar mijn benen. Ik wil 1 van mijn benen boven water bekijken, maar ik kan ze niet meer afzonderlijk van elkaar bewegen. Ik probeer ze van elkaar weg te bewegen, maar iets houd me tegen. Ik kijk snel naar mijn benen, tranen schieten in mijn ogen. "DAAAAAAN!!!!!" schreeuw ik zo hard als ik kan. Gelijk hoor ik snelle voetstappen op de vloer. Snel doe ik een topje aan. Als hij de badkamer binnen komt, is hij al te laat. Zijn ogen schieten open. "Je.. waar..." hij weet niet meer uit zijn woorden te komen. "Waarneer stopt dit alles" zeg ik volledig overstuur. "Ik... wat... wacht even" zegt hij opeens snel, daarna loopt hij mijn kamer in (die is verbonden met de badkamer).

Hij pakt snel een paar handdoeken en legt ze op mijn bed. Daarna tilt hij me uit bad en legt me op mijn bed. Langzaam maar zeker krijg ik mijn benen weer terug. Ik trek snel een onderbroek aan. Gelijk trek ik mijn knieën naar me toe, sla mijn armen eromheen en leg mijn gezicht ertussenin. De tranen lopen langs mijn wangen, via mijn knieën, op mijn bed.

"Adrianna meisje, wat is er?" vraagt mam bezorgt, die opeens in de deuropening staat. Dan kijkt me even aan, ik knik. "Mam... je gaat me voor gek verklaren, maar... Adry is net in een... in een zeemeermin verandert" het laatste gedeelte zegt hij in 1 adem. "Ik ga je niet voor gek verklaren, ik wou het jullie vertellen, maar... ik wist niet dat het zo snel zou gaan" zegt mam verdrietig. "Je wist dat dit zou gebeuren!?" schreeuw ik weer volledig overstuur. Langzaam knikt ze, daarna komt ze naar me toe lopen "Adrianna ik..." "Waarom heb je dit voor ons achtergehouden!?" schreeuw ik nog harder. Mam komt op mijn bed zitten "Ik wou het jullie vertellen..." "WAAROM!?!?"  "Omdat ik..." ze probeert haar hand op mijn been te leggen. Ik trek mijn been nog meer naar me toe "RAAK ME NIET AAN"

"Ik leg alles uit" zegt mam geruststellend "Ten eerste, ik ben ook een meermin. Jullie vader is ook verandert kortgeleden en ik heb bij jullie het proces wat versneld, ik wist alleen niet dat het zo snel zou gaan. Ik wou het gisteren nog met jullie mededelen maar..." "Je moest weer eens naar je werk!" vult Dan boos aan. "Ik zit in het ministerie van bovennatuurlijke wezens, ik ben de vertegenwoordiger van de zeemeerminnen. Daarom moet ik vaak zo veel weg. En dit keer was het dringend, want jij bent de laatste uitverkorene" "Wat...? Waar heb je het over" zeg ik verbaast. "Dat zullen de andere 3 wel uitleggen, kom maar binnen jongens!!" roept ze naar de deuropening.

Eerst komt er een jongen binnen, hij  heeft bruin haar en velgroene ogen. De tweede is een donkerblond meisje met hemelsblauwe ogen. En de derde, die gaf me vlinders.