Revolution

Dont ever say that again

Robyn

Eindelijk kom ik weer bij. Overal heb ik brandwonden en blauwe plekken. Maar wat maakt dat uit, ik ben Elly kwijt. Ik zie Brian nog volledig buiten westen op de grond liggen. Ze hebben hem nog erger toegetakeld dan mij. Alles doet pijn, maar wat me het meeste kwelt is de pijn in mijn hart. Ik ben Elly kwijt, voor altijd. Alleen omdat ik haar niet kon beschermen.

Ik trek snel even andere kleren aan, zodat je de plekken en schrammen niet ziet. Daarna til ik Brian op Elly's bed. Hij ligt daar denk ik nog wel even. De muurschilderingen zijn zwartgeblakerd en alles zit vol met brandplekken. Hoe heb ik dit kunnen laten gebeuren. Hetgeen wat me het meest dierbaar was, zo uit mijn handen laten glippen. En door haar te verliezen, ben ik haar zometeen volledig verloren. De pijn in mijn hart is terecht, hoe heb ik haar zo makkelijk kunnen laten gaan.

Brian komt bij. Ik hoor wat pijnlijk gekreun naast me en daarna gaat hij rechtop zitten. "Gaat ie?" vraag ik met weinig gevoel. "Ja hoor, op de pijn aan mijn armen, benen, borst en hoofd na, gaat ie beter dan ooit" zegt hij wat lacherig. Wat valt er nu te lachen! Ik kijk van hem weg en sta op. "Ik ga wel even wat water voor je halen" Daarna loop ik de kamer uit.

Zometeen komen de anderen uit school. Hoe moet ik ze dit uitleggen, hoe moet ik dit aan Haiden uitleggen. Ik ben zijn zusje kwijtgeraakt. En net als ik een glas uit de kast pak, hoor ik de deur opengaan. Ik laat het glas uit mijn handen vallen. Het spat in duizenden scherven uit elkaar. Nog steeds hou ik mijn hand alsof het glas er nog in zit. "Robyn, gaat ie wel?" vraagt Nathan. Ik sta met mijn rug naar hun toe, maar ik voel dat al hun ogen op mij zijn gericht. "Robyn?" Daarna voel ik een hand op mijn schouder. Ik word omgedraaid door Nathan en kijk hem recht in zijn ogen.

"Robyn, wat is er aan de hand?" vraagt hij nog een keer. Ik blijf stil. "Wat is er met Elly gebeurt?" vraagt Haiden. Ik kijk in één snelle beweging naar hem toe. Zijn ogen lijken in mijn hoofd te kunnen kijken. "Wat is er gebeurt met Elly" sist hij nu haast schreeuwend. Ik bijt op mijn lip en kijk naar de grond. Er glijd weer een traan over mijn wang. "Het is allemaal mijn fout" zeg ik met een trillende stem. Haiden komt naar me toe en kijkt me doordringend aan. "Wat is jouw fout, wat is er gebeurt?" zegt hij luid.

"Ze... ze... ik heb haar zo laten gaan" zeg ik. Ik staar een beetje in het niets, ik probeer zijn blik zo veel mogelijk te vermijden "Ik heb haar niet kunnen beschermen, ik... ik..." "Wees alsjeblieft duidelijk Robyn. Waar is ze nu?" vraagt Haiden verder. "Ik... ik weet het niet" zeg ik snikkend. "Het spijt me, het is mijn schuld!" schreeuw ik huilend verder.

Haiden loopt gelijk naar Elly's kamerdeur en duwt hem open. Hij doet zijn mond open om iets te zeggen, maar er komt niets uit. Hij blijft alleen met grote ogen door de deuropening kijken. Nathan gaat er achter staan, zijn mond valt direct open. "Wat is hier...?" zegt hij, uit verbazing kan hij zijn zin niet eens afmaken. Over Haidens andere schouder gaat ook Adry kijken. "Brian, wat doe jij hier?" is het eerste dat ze zegt. "Ik leg het allemaal wel uit oké" zegt hij, hij heeft waarschijnlijk al door dat ik niet echt in staat ben om het te doen.

Ongelofelijk dat ik weer op school rondloop. Nog geen twee dagen geleden is Elly... ongelofelijk. Ik loop net het plein op, achter Nathan aan richting het jongensgebouw. "Kijk kijk, wie hebben we daar. Het nepvriendje van ons losertje" zegt een valse stem. Ik draai me ernaar om tot de onaangename ontdekking te komen dat het Veronica is. "Wat moet je" snauw ik haar toe. "Nou nou, niet zo boos. We wouden alleen maar weten hoe het met je arme zieke Elly is. Ze is wel nogal lang ziek hè, het begint een beetje op te vallen?" zegt ze grijnzend. "Alsof dat jou wat uitmaakt" zeg ik. Ik  loop door, ik heb geen zin in die shit van Veronica.

"Maar anders vraag ik het je toch niet" zegt ze. Ik zie haar niet eens, maar ik kan de valse blik op haar gezicht gewoon al voor me zien. "Het gaat niet zo goed met haar, ze is nog steeds ziek" zeg ik terwijl ik blijf lopen. "Och, arme Elly toch. Maar waarom ben je dan niet voor haar aan het zorgen, zoals je elke dag deed. Ach, je zal vast toch niet zo veel van haar houden als ik dacht. Ik had het kunnen weten. Ik bedoel, niemand houd echt van dat kind" zegt ze vals.

Ik draai me met een ruk om. Nu is ze te ver gegaan, veels te ver. De maar al te bekende tintelingen razen over mijn huid. Ik stap dichterbij, grijp haar bij haar keel en druk haar tegen een lantaarnpaal. "Zeg nog één keer iets over Elly en je wilt niet weten wat ik met je doe" grom ik. Daarna voel ik dat ik weggetrokken word van Veronica. "Robyn, laat haar los!" hoor ik Nathan roepen. Ik laat mijn grip verzwakken en laat haar los. Ze kijkt me geschrokken aan. "Je bent gek" piept ze waarna ze met haar groepje wegsnelt.