Revolution

Bully the bully

Adrianna

Niet te geloven dat Elizabeth denkt dat wij Robyn zijn vergeten, dat we doen alsof hij niet meer bestaat. "Je bent echt ongelofelijk" zeg ik zacht. Weer geeft ze geen antwoord. Ik wordt gek van die kleine bitch "Ongelofelijk dat je dat van ons durft te denken" Weer geen antwoord. "En dan heb je niet eens het fatsoen om me ook maar een enkel antwoord te geven!" zeg ik pissig. En weer blijft ze stil. "Ugh, ik ben zo klaar met jou" zeg ik waarna ik opsta en de kamer uitstap "Ik wou je alleen maar helpen hoor!" roep ik nog naar haar. Daarna gooi ik de deur met een klap dicht.

Zacht gesnik begint achter de deur vandaan te komen, ik krijg een spijtgevoel. Nathan komt aanlopen en vraagt wat er is gebeurt. Ik vertel alles wat er net binnen is gebeurt. "Heeft ze dat echt gezegd!?" vraagt Nathan verontwaardigt. "Ja" zeg ik kortaf. "En nu zit ze nog huilend in haar kamer" zucht Nathan. "Ik wou ook niet zo op haar uitbranden, maar..." zeg ik, waarna ik mijn blik tegen de grond sla. "Van allebei de kanten is de reactie begrijpelijk, maak je geen zorgen. Ga naar binnen, leg het bij en laten we even onze gedachtes ergens anders op richten. Anders gaan we even naar een pretpark, daar knapt iedereen van op" zegt hij. Ik knik en loop naar binnen.

En zo gezegd, zo gedaan. Daar staan we dan, in het pretpark. Elly is al een stuk opgeknapt en met zijn tweeën lopen we naar een achtbaan. Nathan en Zoë zijn in het reuzenrad, waarschijnlijk zitten ze daar een potje te zoenen ofzo. Dan en Haiden zijn ook mee, maar die zitten ergens in een of ander eng ding waar wij niet in wouden. Onderweg zitten we een beetje te praten over van alles en nogwat tot Elly stokstijf stil blijft staan. Ik kijk naar waar zij naartoe kijkt.

Een arrogant uitziend meisje met gestijlt, zwart haar en veels te veel (niet eens mooie) make-up komt aanlopen. Achter haar aan lopen zes andere meisjes die dommig zitten te lachen en wijzen naar Elly. Voor ons staan ze stil. "Kijk eens wie we daar hebben, ons kleine losertje" zegt ze lachend "En ze heeft een vriendje bij zich" De hele groep begint dom te lachen, Elly blijft stil en lijkt van angst ineen te krimpen. "Zij heeft in ieder geval vrienden" verdedig ik Elly. "Uhm, ben je blind ofzo, kijk eens achter me" zegt ze alsof ik de domste persoon op aarde ben. Ze wijst naar die domme volgertjes achter haar. "Die?" zeg ik vragend "O, op mijn school heb ik er daar genoeg van hoor. Beetje zielig dat je ze vrienden noemt" zeg ik. Ze kijkt me arrogant en beledigd aan "Hoe durf je dat te zeggen over mijn vriendinnen" Ik lach spottend om die opmerking "Vrienden?" zeg ik lachend "Ze zijn gewoon bang voor je, bang dat jij ze ook gaat pesten. Waarom denk je anders dat ze met zo'n lelijke, arrogante trut als jou meelopen?" zeg ik met een opgetrokken wenkbrauw.

Zo, die zit. Daar heb ik haar mooi mee stil gekregen. "Kom Elly, ze is onze tijd niet waard" zeg ik, waarna we onze weg vervolgen. Om nog even te overdrijven, flip ik mijn haar nog als ik langs haar loop. Als we een eindje verder zijn staat Elly weer stil en geeft me een knuffel "Dankje, dankje, dankje Adry, je bent geweldig" "Geen probleem, ik doe het graag. Het is wel leuk om zo'n bitch vol met fake zelfvertrouwen even de grond in te stampen" zeg ik lachend. Ook Elly begint te lachen.

"Dat was geweldig, zullen we nog een keer gaan!" zegt Elly die helemaal enthousiast is van de achtbaan. Ze is nog nooit over de kop geweest, dit was haar eerste keer. Maar ze vond het geweldig, ze staat er nog van te springen. "Ja, waarom niet. De rij is kort en het is awesome" voordat ik weer naar de rij kan lopen, trekt Elly me al naar binnen. Ik ben alleen maar blij dat ze eindelijk aan wat anders denkt.

Als we weer uit de achtbaan stappen, merken we dat het al 12:58 uur is en we hadden om 13:00 afgesproken aan de voor ons volledig andere kant van het park. We rennen er zo snel mogelijk naartoe en Elly geeft ons voor het gemak wind mee. Om 13:02 komen we op de afgesproken plaats aan. De rest staat al in de rij bij het eettentje waar we af hadden gesproken. We zwaaien naar ze en sluiten aan in de rij.

"Jeeez, deze rij is nog langer dan die voor alle attracties" zeg ik zuchtend. De rest grinnikt. "Bestellen jullie even voor mij, ik moet naar de wc" zegt Elly. "Nu je het zegt, ik moet ook" zeg ik. Samen lopen we naar de wc's die gelukkig naast het tentje zijn. Ik moet eigenlijk helemaal niet naar de wc, maar ik werk even mijn make-up bij. Elly draait met haar ogen en loopt een van de wc hokjes in. "Ik ga alvast even buiten staan oké" zeg ik tegen de deur waarachter Elly zit. "Is goed" zegt ze terug. Ik loop naar buiten en ga tussen de inham van het eettentje en de wc staan. Even mijn Insta checken.

Ik ben zo lang bezig met al m'n social media, dat ik nu pas merk dat Elly zeker al vier minuten binnen is. Ik ga naar binnen en zie als ik de deur open Elly tegen de muur aanstaan. Haar haar is nat, alsof iemand iets over haar hoofd heen heeft gegooid. Ze staat ook te huilen. Ik loop gelijk naar haar toe. "Ach, komt die bitch je nu pas helpen" zegt een vreselijke stem, het is dat wijf dat we net tegenkwamen met haar domme meelopertjes.

"Ik zou mijn bek maar houden als ik jou was" zeg ik boos. "Zegt zo'n lelijke loser zoals jij" zegt ze kattig. "Ik weet in ieder geval wel hoe ik mijn eyeliner moet gebruiken" kat ik terug. Daarna loopt ze boos naar me toe en kiept uit het niets de volledige inhoud van haar waterflesje over me heen. Ik stuur snel al het water van mij naar mijn handen en vorm het tot een bolletje. Door woede denk ik er niet eens meer aan dat ze dit eigenlijk helemaal niet mag zien. "Wat ben jij!?" zegt ze met grote ogen. "Ik ben je grootste nachtmerrie" zeg ik met een gemene grijns. Met een harde straal laat ik het water tegen haar borst aan knallen. Ze schiet zo tegen de muur aan en rent daarna gillend weg.

"Wat doe je nou, zometeen vertelt ze het nog aan... mensen!!" zegt Elly gestrest. "Rustig maar, niemand zal haar geloven, misschien alleen die domme meelopers van d'r" zeg ik kalm. Elly haalt weer rustig adem "Dat is waar, ze zal vast voor gek verklaard worden" zegt ze met teruggekeerde glimlach. "Maar vertel me eens, wie is dat kind?" vraag ik serieus. "Als je me belooft om niets door te vertellen aan niemand" "Dat zweer ik"

Als we aan komen lopen, vraagt iedereen gelijk waar we zo lang bleven. We kijken elkaar aan. "Dat zijn meidendingen, dat gaat jullie jongens niets aan" zegt Zoë met een lieve glimlach. We lachen terug en nemen plaats tussen Dan en Haiden die voor ons zijn opgeschoven. We beginnen daarna te eten. "Wie was eigenlijk dat gekke kind dat gillend de wc uitrende?" vraagt Dan. "O, weten wij veel, ik denk een of ander raar wijf. Ik denk dat ze niet helemaal goed is" zeg ik luchtig. Hij knikt en we eten allemaal rustig verder.