Revolution

Only child

Na wat gedoe, staat hij er weer volledig op. Enjoy!

Vier dagen is Robyn al overleden. Zijn lichaam hebben ze nog niet gevonden, maar het ergste vind ik dat we zijn ouders niet kunnen vinden om het nieuws te melden. Zometeen zitten ze hopeloos op een telefoontje van Robyn te wachten, maar krijgen ze geen antwoord. Het is vreselijk en ik weet zelf hoe vreselijk het is om familie te verliezen. Mijn ouders en ik hebben in hun schoenen gestaan.

Ik ben nu enigstkind, maar dat is niet altijd zo geweest. Ik had een broertje, vier jaar jonger was ie. We hadden een geweldige band en we waren onafscheidelijk. Mijn ouders zouden hem leren fietsen, maar ik stond erop dat ik het hem zou leren. Samen hebben we een fiets uitgezocht. Het was een blauw met paarse, zo een waar elk jochie jaloers op zal zijn.

Twee jaar geleden is hij overleden. Mijn ouders waren op het strand, ik was met Zoë naar de kermis en mijn broertje was bij een vriendje van hem aan het spelen. Toen ik om tien uur s'avonds thuis kwam, zaten mijn ouders huilend op de bank. Mijn moeder zat op mijn vaders schouder te huilen, mijn vader wenkte me dat ik moest komen zitten. Zij hadden het nieuws ook pas tien minuten geleden gehoord.

Mijn broertje is op de terugweg naar huis van een trap af gevallen. Hij moest altijd door een tussenweggetje naar huis, er is geen andere weg. Daar is hij zo ongelukkig van de trap daar gevallen, dat hij opslag overleed. Een man zag het gebeuren en heeft gelijk de ambulance gebeld. Die hebben mijn ouders gebeld en verteld dat mijn broertje was overleden. Mijn moeder werd depressief, ik praatte nog amper. Mijn vader heeft ons in die tijd bij elkaar gehouden.

Toen ik weer naar school ging, was alles verandert. Ik was altijd de clown van de klas, maar in die tijd was ik alleen maar chagrijnig. Ik was niet in voor een grapje en ik zakte af omdat ik me nergens meer op kon concentreren. in de nieuwe klas kreeg ik al snel een badboy imago. Ik was altijd humeurig en tegendraads in de klas. Als ik eruit werd gestuurd, ging ik flink tegen de leraar in en schold hem/haar soms nog uit ook. Alleen Zoë wist me te bereiken.

Robyn is op den duur steeds meer als een klein broertje voor me gaan voelen. En nu is hij er ook niet meer. Ik hou het niet meer en heb Zoë dus gebeld en haar alles verteld, morgen komt ze aan op het vliegveld. Mijn ouders kunnen niet, ze hebben het de laatste tijd te druk met werk en daar heb ik vrede mee. Als ik maar iemand heb.

*een dag later*

Zoë komt aanlopen. Nou ja, eerder rennen. Ze vliegt me in de armen en begint me gelijk te zoenen. Als ze me loslaat, draai ik haar door de lucht om me heen. "Ik heb je zo erg gemist" zegt ze. "Ik heb jou veel erger gemist" plaag ik. "Dat kan niet, ik heb jou veel erger gemist" plaagt ze terug. "Dan moeten we elkaar evenveel gemist hebben" concludeer ik.

Samen lopen we met een ijsje in onze hand naar het ministerie. Opeens voel ik iets koud op mijn neus, Zoë heeft wat ijs op mijn neus gesmeerd. "Hé, ik ben geen ijshoorntje" zeg ik lacherig. "Jawel hoor" zegt ze terwijl ze nog wat aardbeienijs op mijn wang smeert "En het staat je prachtig" "Jou vast ook" zeg ik waarna ik wat chocoladeijs op haar neus smeer. Lachend lopen we het ministerie binnen.