Revolution

Tornado of emotion

Elizabeth

Nathan en Adrianna zijn net de kamer uitgebracht. Alleen Robyn en ik zitten nog vastgebonden in de kamer. Richard komt naar me toelopen, ik blijf hem gevoelloos aanstaren. Hij tilt mijn kin lichtjes op en wilt me kussen. Als hij dichtbij genoeg is, geef ik hem een kopstoot tegen zijn kaak. Hij deinst een beetje achteruit en slaat zijn hand op zijn lip, hij bloed. "Kutwijf" snauwt hij me toe. "Gelukkig" zeg ik "Blij dat je me niet aardig vind" Hij vloekt nog wat binnensmonds, waarna hij ons de rug toekeert.

"Jullie denken dat jullie heel wat zijn hè, met zijn 4en hebben jullie ook ondenkbare krachten. Maar wat nou als er opeens 3 zijn" zegt hij duister. Mijn hart staat een seconde stil, ook kan ik even niet meer ademen. Het eerste wat me tebinnen schiet is dat hij Nathan of Adrianna iets vreselijks heeft aangedaan, misschien nog wel in het bijzijn van de ander. "Wat heb je met Nathan en Adrianna gedaan!!" schreeuw ik. Ik wil hem aanvliegen, maar ik zit jammer genoeg nog vast aan de stoel. "Wie zegt dat ik iets met hun heb gedaan" zegt hij terwijl hij zich omdraait, hij heeft een ziekelijke grijns op zijn gezicht.

Ik kijk Robyn gelijk aan, zijn grote, groene ogen staren me recht in de mijne. Ik draai me weer naar voren, sluit mijn ogen en laat de tranen langzaam over mijn wangen glijden. "Rustig Elly, het komt wel goed" fluistert Robyn kalmerend. Ik schud mijn hoofd "Nee, nee, nee!" schreeuw ik, door paniek kan ik mezelf amper meer beheersen. "Elly, rustig maar" gaat hij kalmerend door.

Richard zucht "Hier heb ik geen tijd voor, laten we maar gelijk ter zake komen" zegt hij. Hij loopt naar Robyn toe en gaat achter de stoel staan, waarna hij de leuning vastgrijpt. Hij tilt hem zonder moeite op (mythische wezens zijn namelijk zo sterk) en tilt hem naar de zijkant van de zaal. Daar zet hij hem neer en opent het raam. Hij kijkt even uit het raam "30 meter hoge fabriek, niet bepaald niets hè" zegt hij sarcastisch. Daarna tilt hij Robyn weer op en zet hem in het raamkozijn.

Ik probeer zo snel als ik kan me los te wringen van de stoel, maar ik put mezelf alleen maar uit "Nee!!" schreeuw ik geschokt. Robyn sluit zijn ogen "Ik hou van je Elly" Net als ik los kom, laat Richard de stoel los. Robyn valt achterover het raam uit, ik ren gelijk naar het raam toe "ROBYN!!!" schreeuw ik. Ik zie hem nog vlak voor hij de grond raakt. Verder durf ik niet meer te kijken, ik ren naar het midden van de zaal en zak, met mijn rug naar de uitgang, door mijn knieën,  met mijn hand houd ik mezelf nog een beetje rechtop. Daarna barst ik, ik begin harder te huilen dan ooit tevoren.

Ik voel dat er wind om me heen begint te draaien, mijn haar waait wild langs mijn gezicht. Sommige haren blijven aan mijn betraande wangen kleven. Mijn toch redelijk strakke jurkje begint zelfs een beetje te wapperen, mijn rode hakken ben ik allang al kwijt. Mascara en zwarte oogmake-up loopt over mijn wangen, wat zwarte sporen op mijn handen nalaat. Mijn netjes gestijlde haar zit ondertussen overal om mijn gezicht te waaien, maar niets maakt me meer uit.

De hoofdpijn is ondraaglijk en ik voel me vreselijk verzwakt, maar ik ben de controle al een hele tijd kwijt. Het kan gewoon niet stoppen, ik kan gewoon niet stoppen. Zelfs als ik een deur open hoor gaan, heb ik niet de kracht om op te kijken. Uit het niets voel ik twee ijskoude armen om me heen gelegd worden. Hoe koud ze ook zijn, ik leg mijn hand op 1 van de armen. Ik weet eindelijk te kalmeren en zak zwak ineen. De draaiende wind om me heen stopt met waaien.

Ook Adrianna komt naast ons neerhurken. "Wat is er gebeurt Elizabeth, waar is Robyn?" hoor ik Nathans vertrouwde stem zeggen. "Hij is dood" zeg ik met gesloten ogen en geen traan om nog te huilen. De sterke, beschermende grip van Nathan verzwakt. "Wat..." zegt Adrianna ongelovig. "Richard heeft hem uit het raam geduwt met stoel en al" zeg ik ongevoelig, ik heb gewoon geen energie meer om ook maar een beetje emotie te tonen, zo uitgeput ben ik.

Nathan laat me voorzichtig los en rent woest op Richard af. Hij grijpt hem om zijn keel vast en duwt hem tegen de muur. "Hier zul je voor boeten" fluistert Nathan agressief. Richard begint al rood aan te lopen, Adrianna gaat er godzijdank op af. Ze legt haar hand op Nathans schouder "Hij is het niet waard" zegt ze. Nathan laat los, Richard valt gelijk op de grond. "Wat nu?" vraag ik.

Precies nadat ik dat zeg komen er allemaal troepen binnen gestormd. Een paar van hun hebben al een paar van Richards handlangers vast. Ook wij worden weggevoerd, weer moest ik vertellen wat er met Robyn is gebeurd. Er is geen lijk gevonden, die is zeer waarschijnlijk weggevoerd door een paar andere handlangers. Niemand geeft het alleen toe, de schoften. En Richard, die is net 18 dus die zit levenslang. En al zit hij daar nu voor altijd, er is geen straf die me ooit rust zal geven.