Revolution

One of them

Elizabeth

Het voelt alsof ik gevangen zit in mezelf. Ik heb de energie niet om ook maar iets te doen en ik voel me heel erg slecht. Robyn zorgt voor me en brengt me steeds eten, maar ik krijg geen hap door mijn keel. Elke ochtend lijk ik wel dunner te worden. Elke ochtend kan ik meer botten zien dan de vorige. De enigste energie die ik heb, gebruik ik om naar de spiegel te lopen en te zien hoe ik er weer op achteruit ben gegaan, omdat dat het enigste is wat ik kan.

Nu sta ik weer voor de spiegel, ik heb mezelf nog net uit bed kunnen tillen. Mijn wallen zijn gigantisch en ik zie er nog bleker uit dan gister. Mijn haar hangt als flossig draad langs mijn gezicht. Mijn ribben kan je ondertussen al tellen, zelfs door mijn shirt heen. Ik til mijn shirt een beetje op, zodat ik mijn onderste ribben kan zien. Dan opeens zie ik Robyn in de spiegel. Ik trek snel mijn shirt weer naar beneden. Robyn komt achter me staan en kijkt me via de spiegel aan. Voorzichtig tilt hij mijn shirt weer een beetje op en legt zijn hand tegen mijn onderste ribben. Hij hoeft niets te zeggen, ik kan precies aan hem aflezen hoe hij zich nu voelt.

Ik til zijn hand weer van mijn ribben af en trek mijn shirt naar beneden. Daarna helpt Robyn me weer naar bed. Ik ga rechtop zitten, leunend in de kussens die ik net tegen de muur heb gezet. Robyn pakt mijn hand vast en knijpt er zachtjes in. "Het komt wel goed, echt waar" zegt hij zachtjes. "Maar waneer dan, waneer stopt dit alles" zeg ik hopeloos. "Dat weet ik niet, maar je moet sterk blijven, niet opgeven" moedigt hij me aan. Dat hoor ik nu al dagen lang, sterk blijven.

Brian zei dat de vloek niet terug te draaien is. Het zal alleen maar stoppen als het zijn doel bereikt heeft of tot het uitgewerkt is. De duur van zo'n vloek kan maanden duren. En het doel? Om me te laten doordraaien, me gek laten worden. Robyn gelooft erin dat ik het zal redden tot het einde van de vloek, maar ik merk nu al dat ik gek word. Ik zie waanbeelden en elke nachtmerrie lijkt echter dan de vorige, waardoor ik de ochtend erna begin te twijfelen of het wel een droom was. Op zo'n tempo haal ik het niet lang.

"Elly... gaat het wel?" vraagt Robyn, me uit mijn gedachtes halend. Wat denkt hij nou, dat ik me goed voel? Nu? "Natuurlijk niet" antwoord ik gevoelloos. "Nee, ik bedoel erger dan normaal" vraagt hij ernstig. "Wat? hoezo?" vraag ik nu wat angstig. "Je ogen" is het enigste wat hij zegt. Hij pakt een spiegel van mijn nachtkastje en geeft hem aan me. Ik kijk gelijk naar mijn ogen. Zwarte vlekjes vormen zich in mijn ogen en beginnen zich te versprijden. Langzaam slokt het zwart de hemelsblauwe kleur van mijn irissen op. "W-wat g-ge-gebeurt er" vraag ik angstig. Zowel mijn stem als mijn handen trillen vreselijk. Ik laat de spiegel uit mijn handen vallen en leg mijn hoofd tegen Robyns borst. Hij legt zijn ene hand op mijn achterhoofd en met zijn andere hand ondersteunt hij me. Daarna begin ik te huilen.

Ik lig zeker tien minuten tegen zijn borst aan te huilen. Opeens verkrampt elke spier in mijn lichaam. Daarna voel ik niets meer dan non stop pijn in mijn hele lichaam. Ik val terug op het bed en kruip ineen tot een bolletje. Robyn springt gelijk op en grijpt mijn telefoon. Daarna kan ik door de pijn mijn ogen niet meer open houden.  Onder mijn geschreeuw en gekreun door hoor ik Robyn zeggen "Brian, je moet nu komen, zo snel mogelijk!"

Alle pijn trekt vanuit mijn hele lichaam naar enkel mijn rug, en dan vooral mijn schouderbladen. Ik schreeuw het uit. Robyn zit alweer naast me. Ik lig met mijn rug naar hem toe. "Laat het stoppen!!" huil ik. Het voelt alsof mijn schouders openscheuren. "O mijn..." hoor ik Robyn fluisteren. Ik wil vragen wat er is, maar ik kan het niet uit mijn keel krijgen. Daarna gaat mijn kamerdeur open. Brian komt naar binnen en ik hoor zijn voetstappen al vlug versnellen.

"Elly, ik zou je moeten vragen om op te staan" zegt hij heel beheerst. Hoe kan hij me nu vragen om op te staan. "Ze kan niet eens zitten, hoe wil je haar laten staan!" zegt Robyn een stuk minder kalm dan Brian. "Het zal haar heel veel pijn besparen, geloof mij nou maar. We pakken allebei een arm en ondersteunen haar" Ze komen gelijk in actie en slaan beiden een arm om hun schouders. Daarna tillen ze me van mijn bed af. Hij heeft gelijk, de pijn word minder, maar het blijft ondraaglijk.

"Wat gebeurt er" krijg ik nog net uit mijn keel. Ik zie Brian slikken. "Het was niet de vloek die ik dacht dat het was" zegt hij na enige tijd na te hebben gedacht "Deze vloek zal haar in een Daemon veranderen" Alsof ik al niet genoeg fysieke pijn had, dit doet me ook mentaal veel pijn. Ik trek het niet meer. Het word langzaam zwart voor mijn ogen. Zelfs de pijn kan me niet meer bij houden, ik zak langzaam nog dieper door mijn knieën, waarna ik flauwval.

Kreunend open ik mijn ogen. Waar ben ik? Om me heen zie ik niet de muurschilderingen van mijn kamer. Al is er veel licht in deze kamer, het is heel donker en zwart. Ik voel me vreemd, anders, beter. Ik kan me niets meer herinneren van wat er net is gebeurt. Er komen twee mensen naar binnen lopen. Als ze zich naar me omdraaien, weet ik gelijk wie het zijn. Het is de 'leider' en zijn vriend, Zario. Op een of andere manier voelt het niet alsof ze vijanden zijn, eerder vrienden. De 'leider' komt bij het voeteneind van mijn bed zitten. "Ik ben Draco" zegt hij met een duistere klank in zijn stem. "Elizabeth" zeg ik. "Dat weet ik" zegt hij met een brede glimlach "Want jij bent een van ons nu. Welkom"