Revolution

Unexpected guests

Adrianna

"Hey Kate. O my gosh, hoe gaat het" "Hey Adry! Het gaat goed maar ik moet je echt wat vertellen. Je gaat me niet geloven, maar ik ben een zeemeermin" Ik begin te lachen, niet om wat ze zegt, maar eerder door een raar soort nervositeit. "Het is niet grappig, ik ben serieus!" "Er is één ding belangrijk Kate, heel erg belangrijk" "Wat dan?" "Dat een bovennatuurlijke niet over zijn bovennatuurlijkheid praat met anderen voor je zeker weet dat diegene ook een bovennatuurlijke is" "O my gosh, jij ook!!!" Ik beweeg de telefoon weg van mijn oor om niet doof te worden. "Ja Kate, ik ben ook een zeemeermin en één van de uitverkoren" "WAT!!!!!!" Opnieuw moet ik de telefoon van mijn oor weghalen. "Kom anders weer eens langs" "Jaaa, geweldig idee" Zo, dat ging snel.

En zo gezegd zo gedaan, een week later staat ze voor de deur. De bel gaat en dolblij ren ik naar de deur. Ik open de deur, we weven onze handen in elkaar en beginnen gillend op en neer te springen. Na een tijdje lopen we samen naar binnen. Nathan komt grijnzend naar ons toelopen. Hij grijpt Kates kin vast en kijkt haar aan. "Dankjewel Adry, ik was nou net toe aan wat bloed" zegt hij met een brede grijns. Kates ogen worden heel groot en ze kijkt Nathan bang aan. Hij laat haar kin los en begint te lachen. "Nee joh, natuurlijk niet. Ik heb nog een fles in de koelkast staan, dus ik kan nog wel even voort" Kate maakt een vies gezicht en loopt daarna met me mee naar de bank.

Om Kate nog extra te pesten, schenkt Nathan een flink glas bloed in, gaat bij ons op de bank zitten en neemt een flinke slok uit het glas. Hij likt wat bloed van zijn lippen af en laat zijn tanden flink zien. Kate kruipt nog verder het hoekje van de bank in. "Ook een slokje" zegt Nathan terwijl hij over me heenbuigt en het glas voor Kates neus houd. Ze trekt een walgend gezicht en duwt het glas voorzichtig weg, maar trekt haar hand al snel terug. "Het is warm" piept ze. "Tja, als je het met je handen kan opwarmen is dat mooi meegenomen. Dan smaakt het nog verser"

Daarna gaat het best wel snel. Ze gilt, klimt over de bankleuning en rent een kamer in, Robyns kamer. "Hé!!!" hoor ik Robyn schreeuwen. Hij is blijkbaar niet blij met het onverwachtse bezoek van Katelyn. Daarna rent ze weer de kamer uit en kijkt paniekerig om zich heen. Natuurlijk staat Nathan in een seconde al voor haar neus en houdt het glas voor haar neus "Zeker weten" zegt hij plagerig "Je weet niet wat je mist" Ze slaakt een gilletje en slaat het glas onbezonnen uit Nathans hand.

Hij kijkt haar nijdig aan. "Laat dat nou net het laatste zijn" sist hij. "J-je h-h-had t-toch m-m-meer" stamelt Kate bang. "Dat blufte ik maar. Maar nu heb ik niets om te drinken en je wilt niet weten hoe een dorst ik heb" zegt hij dreigend "Ik moet het maar met jou doen dan" Hij grijpt Kate bij haar schouders en brengt zijn gezicht naar haar nek, Kate gilt het uit. Ik ren op de twee af. Nog voor ik bij ze ben, ligt Nathan lachend op de grond. "Jullie hadden jullie gezichten moeten zien!" schatert hij.

Er wordt aangeklopt. "Ik ben het" zingt Joys stem. Ik loop naar de deur en open hem. Joy komt vrolijk naar binnen lopen. "Sorry voor de visite, maar nu Robyn genezen is, moeten we echt is gaan trainen, want zo schiet het niet op" Ik draai me om naar Kate "Ben je daar oké mee?" vraag ik aan haar. Ze kijkt me met twinkelende oogjes aan "Mag ik jullie training zien" piept ze van enthousiasme. "Uhm, ik zie niet waarom ni..." Maar dan schreeuwt ze al door me heen "YEEAAAAH"

Met een sierlijke boog duik ik het water in. Ik wacht even tot mijn haar verkleurt voordat ik naar de bodem duik. Het verkleurt langzaam en krijgt zijn gebruikelijke.... "BLAUW!!" gil ik. Als nu ook mijn haarpunten verkleurt zijn, duik ik wel gelijk naar de bodem, zodat ze me niet meer kunnen zien. Ik trek mijn bikinibroekje uit en laat mijn benen rustig in een vin veranderen. Daarna duik ik weer naar boven, pak een pluk van mijn haar en piep even van ongeloof. "Het was eindelijk weer normaal, en nu is het weer... ahgh dit kan je niet menen!" zeg ik pissig. "Het kleurt vast weer terug, doe maar kalm Adry" zegt Nathan in een poging om me te kalmeren. Ik knijp mijn ogen even dicht, maar adem daarna rustig in en uit "Oké, wat nu"

"Je bent, niet beledigend bedoeld, de zwakste van de groep. Voor zover ik het verhaal heb gehoord wist jij de Daemon niet uit te schakelen met je krachten terwijl Nathan en Elizabeth daar wel in slaagden. Jou krachten hebben dus wat meer bijspijkering nodig dan de rest" zegt Joy best snel. Ik rol met mijn ogen. Mooi, ik ben dus de zwakke schakel van het team. "Oké, dus wat moet ik doen" zeg ik zuchtend. "Laat maar gewoon zien wat je kunt"

Ik doe wat dingen, maar maak per ongeluk een verkeerde beweging en verander wat water in ijs. "Oeps" zeg ik waneer ik het ijs weer laat smelten "Foutje" Ik kijk naar de rest. Allemaal (behalve Kate die een soort 'maakt niet uit, iedereen maakt fouten' gebaar maakt) kijken me met verbazing aan. "Wat?" snauw ik "Wat kijken jullie nou weer dom naar me" "Je... je kan ijs maken..." stamelt Joy. "Jeetje, no big deal. Het was gewoon een foutje, rustig maar" zeg ik een beetje geïrriteerd door haar reactie. "Heb je wel door wat je net deed, dat is niet gebruikelijk om nu al te kunnen" zegt ze. Mijn mond zakt open. Eerst nog de slechtste van het team en nu gewoon pro, ik weet het, ik ben geweldig.

"Hoe lang kan je dat al?" vraagt Elly me. "Uhm, weekje of vier vijf ofzo" zeg ik opschepperig, nu is het even mijn tijd om in de spotlights te staan. "Wow" is het enigste wat ze nog zegt. Ik draai me om naar Joy "Maar is dit dan mijn extra gave ofzo?" vraag ik aan haar. "Nee, dat niet. Maar het is wel een soort van extraatje. Eigenlijk leer je dit pas later, maar dat je het nu kan is mooi meegenomen. Maar laten we maar verder gaan met de training"

Uitgeput plof ik neer op mijn bed. Na die urenlange training moesten we nog eens vijf kilometer hardlopen als afsluiting. Ik ben gewoon niet gemaakt om te rennen, laten we het daarbij houden, ik ga veel liever zwemmen. Ik kijk door de deuropening van de logeerkamer, Kate ligt al zacht op haar bed te knorren. Ik bood haar nog aan om naast me te komen liggen (op mijn gigantische bed), maar ze ging toch maar liever alleen slapen. Mijn ogen sluiten zich haast als ik opeens een hoofd boven me zie hangen. Ik slaak een gilletje, maar de schim slaat zijn hand voor mijn mond.

De schim komt dichterbij en twee caramelkleurige ogen kijken me lief aan. Hij haalt zijn hand van mijn mond. "Skye, waarom ben jij hier?" vraag ik glimlachend. Hij kruipt boven me vandaan en sluit de deur van Kates kamer. "Laten we haar maar niet storen met onze domme gesprekken" Daarna komt hij naast mijn bed staan. Nu pas zie ik dat hij geen shirt aanheeft. Mijn blik dwaalt af van zijn gezicht en richt zich op zijn perfect gebruinde en gespierde bovenlichaam. Niet te veel, niet te weinig, gewoon precies goed.

"Uhm, Adrianna..." Ik kijk weer naar hem op. Zijn wangen worden rood. "Sorry, ik wist niet dat..." zeg ik zacht. "Maakt niet uit, ik ben een beetje mijn shirt vergeten..." zegt hij terwijl hij met zijn ene hand in zijn zij staat en met de andere hand op zijn achterhoofd krabt. "Hoe kan je nou weer je shirt vergeten" giechel ik. "Ik heb nooit echt een shirt aan ofzo, eigenlijk alleen als ik bij jou ben" zegt hij, nog steeds ongemakkelijk op zijn achterhoofd krabbend "Het is nogal onhandig met mijn vleugels weet je" Hij is echt schattig, gewoon schattig. Het is dat hij nog net niet een halo op zijn hoofd heeft.

Ik sla de deken voor hem open. "Je zal het vast koud hebben zo laat buiten" Hij lacht lief naar me "Als jij het niet erg vind" zegt hij. "Anders dan zeg ik het toch niet" zeg ik alsof het superobvious is (wat het eigenlijk ook is). Hij glimlacht en gaat daarna zitten op het bed. Langzaamaan gaat hij liggen. Ik vind het zelf ook een beetje awkward, maar ik kan hem niet daar laten staan en kou lijden. Als hij ligt, voel ik aan zijn arm. "Je bent inderdaad koud ja" zeg ik. Hij knikt, hij lijkt zelf een beetje te rillen. "Zou je een slaapliedje willen zingen" vraag ik zonder er echt bij na te denken. "Ik kan niet echt goed zingen" zegt hij terwijl hij een beetje begint te frummelen aan zijn broek. Voordat ik 'Jawel, je kan geweldig zingen!' eruit gooi, kijk ik hem aan en zeg ik "Oké, sorry voor de rare vraag. Welterusten" "Welterusten"