Revolution

Heartbroken

Adrianna

Hijgend rennen we het ministerie binnen, wat veel verbaasde gezichten oplevert. Elizabeth en ik redden het nog wel, maar Nathan en Robyn storten op de grond. Ze hebben echt heel wat moeten doen om bij ons te komen. Snel komen er zeker 6 zusters op hun afgestormt. Mijn moeder komt gelijk naar me toe. "Wat is er daarbinnen gebeurt?" vraagt ze bezorgd. Maar ik geef geen antwoord, ik zit alleen maar naar Elizabeth te kijken.

Er komt een hele grote man op haar afrennen die haast hetzelfde vraagt als mijn moeder. Ze trekt hem in een knuffel en zegt even niets. De man tilt haar op en omhelst haar, ik kan haar gezicht niet meer zien. "Rustig meisje, rustig maar. Het is al goed, je bent veilig hier" zegt hij kalmerend. Ook een vrouw, die veel op Elizabeth lijkt, duwt zich door de menigte heen en knuffelt Elizabeth. "Meisje toch, wat is daar allemaal wel niet gebeurt?" vraagt ze bezorgd.

Een hand begint voor mijn ogen langs te zwaaien "Hey Adry, aarde aan Adry" zegt de sarcastische stem van mijn broer. Ik sla zijn hand weg en kijk hem vermoeid aan "Nu even niet Dan" Weer kijk ik naar Elizabeth, maar die is waarschijnlijk al weg, want ze is nergens meer te bekennen. En ik weet niet waarom, maar ik voel de dwang om achter haar aan te gaan. En dat doe ik dus ook. Ik wurm me tussen de mensen, nou ja, wezens door en zie nog meer verbaasde blikken dan eerst. Ik hoor snelle voetstappen achter me en word aan mijn arm omgekeerd.

"Wat heb je opeens?" vraagt Dan die me weer terug door de menigte trekt. Ik probeer tegen te stribbelen, maar laat Dan nou net de sterkste armen hebben van iedereen die ik ken. "Dan, laat me nou gewoon los" zeg ik zeurderig. "Nee, ik maak me zorgen om je. Sinds je met die andere 3 omgaat, doe je opeens heel anders" zegt hij.  Ik schrik best wel van wat hij zegt "Denk je dat echt?" "Ja, anders zeg ik het toch niet" Met zijn 2en gaan we op een bankje zitten, de halve wereldbevolking zit ons aan te gapen.

"Kunnen jullie ons niet een seconde alleen laten!!" schreeuwt Dan boos. Ze lopen achteruit en gaan als hongerige ratten op Nathan en Robyn af. Maar ook daar komt een woedende schreeuw van Nathan vandaan. Gelukkig voor Elizabeth kunnen ze haar niet vinden. Hoe die menigte in principe is binnengekomen is mij een raadsel, maar gelukkig gaan ze nu weg.

"Nu we eindelijk rust hebben" zegt Dan express met geheven stem, zodat iedereen het nog even kan horen, maar laat zijn stemvolume alweer dalen "kunnen we even praten" "Nou, brand los" zeg ik zuchtend. "Zullen we gewoon naar huis gaan, dit allemaal achter ons laten en ons normale leven weer lijden" zegt hij. "Denk je dat dat zomaar gaat, dat we gewoon weg kunnen lopen en dit achter ons kunnen laten!? Dit is geen spelshow waar je kunt vertrekken als je het niet meer trekt!!" schreeuw ik opeens overstuur. "Maar Adry..."  "Nee Dan, het kan gewoon niet!!" Nu blijft Dan stil.

Het blijft heel lang stil, ik sta op en loop naar Nathan en Robyn. Dan kijkt me verbaasd, maar ook verdrietig aan. "Gaat ie weer?" vraag ik aan ze, als ik mezelf eindelijk tussen de zusters door heb gewurmt.  "Ja, maar zij willen dat niet geloven" zegt Robyn, kijkend naar de zusters. De zusters lopen een beetje achteruit "We gaan wel" mompelt 1 van hun. "Eindelijk" zegt Nathan zacht fluisterend. Ik begin te giechelen.  "Je lacht net als Zoë" zegt Nathan dromerig. "Zoë?" vraag ik onbegrijpend. "Ja, z'n vriendinnetje" zegt Robyn voor Nathan.

Het voelt alsof mijn hart in duizend stukjes breekt. Het klinkt misschien dom of overdreven, maar in die 3 maanden dat ik hem ken, ben ik stapelverliefd op hem geworden. Zo voelt liefdesverdriet dus.