Revolution

What the fuck happend!?

Ik weet niet of ik vanaf nu nog zal uploaden tot het einde van mijn toetsweek. Die eindigt op woensdag de 25ste. Tot dan zal ik denk ik alleen nog een hoofdstuk van Just my life uploaden deze dinsdag (misschien). Ik zal mijn best doen, maar ik ga echt niet meer tijd aan Wattpad besteden dan de tijd die ik heb.

Nathan

De rust is eindelijk weer een beetje teruggekeerd. Robyn leest een boek, Elly blijkt piano te spelen en Adrianna en Skye maken een boswandeling. En ik, ik heb niets te doen. Er zit dus niets anders op dan anderen irriteren. Stilletjes ga ik achter Robyn staan en gris in een snelle beweging het boek uit zijn handen. "Hé" zegt hij geïrriteerd. Ik begin dramatisch een paar zinnen op te lezen terwijl ik met sierlijke passen door de kamer paradeer.

"Maar George, als hij het niet heeft gedaan, wie dan?" zeg ik met mijn beste improvisatie van een vrouwenstem. "Het moet wel die Muller zijn, iets aan zijn alibi klopt niet" zeg ik met een bekakt Engels accent. "Maar wat dan George" zeg ik weer met de dramatische vrouwenstem. "Die avond was hij..." daarna grijpt Robyn het boek weer terug. "Heb je weer eens niets te doen Nate" sist hij. "Verdomme George, je hebt me door oude rakker" zeg ik met een nog bekakter Engels accent. Hij geeft me een stomp tegen mijn schouder en gaat weer zitten op zijn stoel.

Na me uren, oké misschien twaalf minuten, te hebben verveeld, besluit ik maar om naar buiten te gaan voor wat dan ook. Ik loop het huis uit en ren het bos in. Ik zigzag wat tussen de bomen door tot er opeens een pijl vlak voor mijn borst langsvliegt. Ik kijk om me heen. "Wie was dat?" roep ik dreigend. "Als je niet tevoorschijn komt, vind ik je en ruk ik je kop eraf" schreeuw ik. Voordat er een antwoord komt, schiet er een touw ergens vandaan dat zich gelijk om me heen wikkelt. Door de klap val ik en kom ik terecht op mijn kont.

Ik probeer mezelf los te wurmen, maar het touw is geen normaal touw. Er stapt een meisje tussen de bomen vandaan. Ze heeft zwart haar dat zit als een pixie cut. Ze heeft hazelkleurige ogen die me fel aankijken. Ze is slank en zeker een kop kleiner dan ik. In haar hand heeft ze een dolk en op haar rug een pijlenkoker en een boog die ze zeer waarschijnlijk zojuist heeft gebruikt in een poging om mijn hart te doorboren met een pijl. "Laat me los" snauw ik naar haar. Ze geeft geen antwoord en knielt voor me neer. Ik probeer haar weg te trappen maar ze geeft geen kik. Ze drukt mijn benen tegen de grond en gaat op mijn knieën zitten. Daarna buigt ze over me heen en drukt mijn hoofd tegen de grond. Nu kan ik nergens meer heen.

Ze verstrakt haar grip om de dolk en houd hem boven mijn borst. In plaats van doodsangst, is het enigste waar ik aan denk 'is dit echt hoe ik zal sterven'. Ze drukt me nog harder tegen de grond (jeetje wat is ze sterk voor zo'n klein grietje) en beweegt het mes snel naar mijn borst. Ik doe mijn ogen dicht, maar er gebeurt niets. Langzaam doe ik mijn ogen weer open en er zit inderdaad geen mes in mijn borst, al zit hij er maar een centimeter vanaf. Het meisje trekt het mes weer terug.

"Ik kan dit niet" zegt ze. Ze snijdt de touwen los en stapt van me af. "Alsjeblieft, ga en praat hier nooit meer over" zegt ze ondertussen met haar rug naar me toegekeerd. "Dat beloof ik als je me eerst vertelt wie je bent en wat er in principe gebeurde" zeg ik. "Is dat niet duidelijk dan?" vraagt ze met een opgetrokken wenkbrauw. "Dat vraag ik je toch om een rede" zeg ik wat geïrriteerd. Ik heb er nu al spijt van dat ik niet gewoon ben weggelopen. "Jij bent er zo een hè" zegt ze zuchtend. En toen schoot er weer een touw om me heen.

"What the fuck" roep ik. "Ik deed niets" zegt het meisje. Ik wil nog iets zeggen, maar van achter me word er een doek om mijn mond heen gebonden. Ik probeer te schreeuwen, maar door de doek klinkt het als dom gemurmel. Ik kijk het meisje woedend aan. Ze kijkt verontschuldigend terug. Ik word daarna vastgegrepen en meegetrokken. "P-pap" stottert het meisje. "Wat is er lieverd, wil jij hem doden" vraagt een mannenstem achter me alsof het de normaalste zaak van de wereld is. "Wat!?" schreeuw ik. Nou ja, ik probeer het te schreeuwen. Zoals ik al zei, het klinkt alleen maar als dom gemurmel.

De man laat me los, loopt naar het meisje toe en begint in een rare taal te praten met haar. Ik grijp mijn kans en ren geluidloos weg. Het meisje ziet me, maar zegt niets en praat verder met haar vader. Ze geeft me nog een laatste blik die gewoon uitstraalt dat ze wil dat ik weg ren. Ik pak met de hand die onder het touw uitkomt, mijn aansteker uit mijn zak. Ietwat onhandig weet ik hem aan te krijgen. Ik neem het vuur over in mijn hand en laat de aansteker vallen. Voorzichtig brand ik het touw los waarna ik de doek van mijn mond bind. Ik ren naar huis, net op tijd voor het avondeten. Ik weet niet wat dat was, maar niemand hoeft er nog iets over te weten.