Revolution

The cut

Sorry, zo laat. Maar ik ben naar de film geweest en wou toch nog ff uploaden.

Robyn

"Nee man, dat is echt een kutwapen,  kies beter die" zegt Mauro. "Neem m gewoon lekker zelf, ik kies deze" protesteert Joshua. "Ik waarschuw je, als we verliezen geven ik en Robby jou de schuld" zegt Mauro. "Hé, ga mij er niet bij betrekken" zeg ik. We spelen Call of Duty, Mauro is bloedfanatiek. We spelen steeds in willekeurige teams van drie. We spelen met zijn zessen. Namelijk Aron, Mauro, Jane, Joshua, Ben en ik. Jeffrey en Demi zijn aan het buitenspelen ofzo.

"O, ik moet gaan. Ik heb met Berend afgesproken vandaag" zegt Jane, ze staat op. Berend is haar vader, ze noemt hem alleen niet vader of pappa. Ook Joshua staat op "Dan ga ik ook maar met Jeffrey, anders is ie alleen" Hij geeft de controller door aan Ben. "Ik denk dat ik het ook bij dit potje hou" zegt hij "Ik ben nogal moe" "Laten wij dan ook maar zo gaan Mauro, dan heeft Robyn ook weer rust en tijd voor zijn huiswerk" stelt Aron voor. "YEEAAAAH! Last kill bitch!!" is Mauro's antwoord. Daarna staat hij op en gaat achter de bank staan. Hij buigt zijn elleboog om mijn nek en wrijft met zijn vuist over mijn hoofd. "Doei kleine Bobby" zegt hij plagerig. De hele groep verlaat het huis.

Ik zit nu al even tv te kijken, tot de deur opengaat. Ik kijk om "Hey Elly, hoe gaat... Nathan!" Ik spring op. Ik kijk van Elly naar Nathan, tot ik een zakmes in Elly's hand zie en haar pols... Ik ren naar Elly toe en pak haar pols vast, hij bloed nog. Ik kijk Nathan fel aan en scherm Elly af. "Wat denk je wel niet!!!" schreeuw ik. "Robyn, het is niet wat je denkt" zegt Elly nog. "O nee!! Wat is dit dan!!!" Ik grijp het mes uit haar handen "En waarom zit jouw bloed erop!! Wel heel toevallig dat je ook net een snee in je pols hebt!!" schreeuw ik vooral op Nathan gericht.

Ik pak Elly's pols en ga met mijn vinger over de wond. "Waarom..?" stamel ik. "Het was voor Nathan, hij..." "Dus je geeft toe! Hij heeft je bloed dus gedronken!!" Ik draai me met een ruk om naar Nathan en grijp hem bij zijn keel. Zo duw ik hem tegen de muur aan. "Nee Robyn, ik bedoelde..." "JIJ MONSTER" schreeuw ik door Elly heen "Hoe durf je" sis ik. "Ik heb niks..." brengt Nathan lastig uit. "Je weet precies wat je hebt gedaan!!!" schreeuw ik.

Tintelingen razen over mijn hele huid heen. Mijn grip word sterker en al mijn spieren spannen zich aan. Ik begin zwaarder te ademen. Nathan kijkt me geschokt aan. Ik grom met mijn tanden bloot. Aan zijn nek werp ik Nathan naar de andere kant van de kamer. "Robyn!!!" gilt Elly overstuur. Ze rent naar me toe en pakt me bij mijn arm "Stop met deze waanzin!!" schreeuwt ze. Ze draait me met een ruk om en staart met haar hemelsblauwe ogen recht in mijn nu waarschijnlijk gele ogen. "Stop... alsjeblieft" snikt ze. Ze huilt, door mij.

Ik adem diep in en uit en ontspan weer. Ik doe mijn ogen dicht en bijt op mijn lip. Als ik ze weer open, draai ik me om naar Nathan. Een eindje verderop licht hij tegen de muur op een gebroken bijzettafeltje. In de muur zitten een paar barsten die vanuit één punt vertrekken. Kreunend probeert hij op te staan. "Wat heb ik gedaan" mompel ik zacht in mezelf. Ik draai me weer om naar Elly die vol afschuw haar hoofd schud. "En je noemt hem het monster" zegt ze zacht. Daarna loopt ze langs me heen naar Nathan toe en helpt hem rechtop.

"Kom, ik help je wel naar je bed toe" zegt ze. Behulpzaam slaat ze haar arm om zijn middel en ondersteunt hem. Ze slaat zijn arm om haar schouder en zo helpt ze hem naar zijn slaapkamer. Ik kan niets anders doen dan ze nakijken met een enorm schuldgevoel. Elly loopt een tijdje later de slaapkamer weer uit en gaat in de deuropening staan. Ik loop naar haar toe "Het spijt me zo" zeg ik. "Als je gewoon had geluisterd dan..." ze slikt haar woorden in, draait zich om en sluit Nathans kamerdeur recht voor mijn neus.

Ik kijk in de spiegel. Hoe kan ik mezelf nog in de ogen kijken, ik ben een walgelijk monster. Ik bal mijn vuist en sla de spiegel kapot. Mijn gezicht valt in duizenden stukjes op de grond. Ik plof neer op mijn bed en druk mijn gezicht in het kussen. Ik kijk op van mijn kussen en zie de wolf schildering op mijn muur. Ik loop naar mijn kast, pak mijn hamer en sla het in één slag kapot. De tekening spat uiteen, stukjes beton vliegen door de kamer. Ik geef nog een extra ram tegen de overblijfselen van de volle maan.

De rest van de dag heb ik mezelf opgesloten in mijn kamer. Ik heb Adrianna thuis horen komen. Iedereen is veilig thuis. Met die zekerheid word het vandaag tijd om weg te gaan. Ik denk nog terug aan de mooiste herinneringen die ik heb aan de anderen. Ik leg als laatst de brief op mijn kussen. Daarna spring ik uit mijn raam. Het is over, klaar, gedaan. Tijd om iedereen het leven te geven wat ze verdienen zonder mij als last. Waar ik naartoe ga weet ik nog niet, maar ver weg is een goed punt om mee te beginnen.