Revolution

Going back home

Sorry dat ie zo laat is, maar hij is wat langer en ik wou hem zo goed mogelijk maken.

Robyn

"Zo ben ik nu Robyn" zegt ze koel. De woorden snijden als messen in mijn oren en doen me alleen nog maar meer pijn in mijn hart. "Zo ben je niet Elly, dat weet ik" zeg ik. Ze ontwijkt mijn blik en kijkt ietsjes naar beneden. Ik sta op uit het bed. Ik kan nu zo veel kanten op, maar waar ik ook heenga, er zullen hier overal Daemons klaarstaan om me weer terug te slepen naar deze kamer. Ik zie maar één ding dat ik kan doen. Ik loop naar Elly toe en voor ze iets kan doen, druk ik mijn lippen op de hare. Ik hoop dat het helpt, maar zelfs haar kus voelt niet meer hetzelfde.

Ze duwt me van zich af en kijkt me eerst verward, maar dan boos aan. "Hoe... nee... wat..." bazelt ze. Ze komt niet uit haar woorden. Ik blijf stil. "Ik... ik..." gaat ze verder. Dan vliegt ze me opeens in de armen. Ze legt haar hoofd in mijn nek. "Ik hou van je" fluistert ze. Ik leg mijn armen om haar heen en leg mijn voorhoofd op haar kruin. "Ik ook van jou" fluister ik terug. Er rolt een traan over mijn wang en ik voel ook al een druppel op mijn schouder vallen. Ik trek haar dichter tegen me aan. Opeens lijkt het alsof alle lucht uit Elly's longen word geslagen, waarna haar grip verzwakt.

Ik kijk gelijk op en vang net een glimp op van een Daemon die achter haar rug verdwijnt. Daarna kijk ik direct naar Elly, ik voel iets nats tegen mijn borst. Ik laat haar voorzichtig op de grond zakken. Ze heeft een steekwond die van haar rug helemaal haar borst doorboort. Het bloed hevig. Ik hurk naast haar neer en leg haar in mijn armen. "Elly, Elly nee!!!" schreeuw ik. Haar ogen vallen langzaam dicht. "Nee Elly, blijf bij!! Kijk me aan Elly, blijf naar me kijken!!" "Ro-rob-byn" Met alle kracht die ze nog heeft, legt ze haar hand op mijn wang. Ze hoest hard, er komt zelfs bloed uit haar mond.

"Elly, nee..." fluister ik. "I-ik h-h-ou v-van je Ro...." Haar ogen vallen dicht, haar hand glijd van mijn wang en valt weer tegen de grond, ze ademt niet meer. "NEE ELLY!!!"  schreeuw ik "NEE!!! Nee..." mijn stem word heel zacht. "Nee Elly, je kan niet dood zijn" snik ik "Het kan niet..." Ik trek haar tegen me aan. Ik voel mijn shirt nat worden van haar bloed. "Elly... nee..." Ik leg mijn hoofd in haar nek en begin nog harder te huilen. "Waarom kunnen we niet gewoon samen zijn" huil ik.

Ik til mijn hoofd weer op. Haar haar word weer blond. Als de laatste puntjes weer blond zijn, begint ze opeens weer te ademen. Haar prachtige, hemelsblauwe ogen openen zich weer. "Elly!!" Ik trek haar weer dicht tegen me aan. "Robyn" klinkt haar zachte stemmetje. "Je leeft nog" snik ik. "Ik kan je toch niet zo achterlaten" zegt ze. Er verschijnt een zwakke, maar prachtige glimlach op haar gezicht. "Je blijft me verbazen" zeg ik met een grote glimlach "Keer op keer"

We moeten hier weg. We hebben een plan gemaakt. Elly doet alsof ze alsnog dood is, ik regel de rest. Ik doe mijn ene arm onder haar rug door en mijn andere onder haar knieën, zo til ik haar op. "Hou je zo slap mogelijk" fluister ik vlak voor ik de deur uitstap. Ik loop naar buiten en loop gelijk tegen een Daemon op. Uit de beknopte uitleg die Elly me over ze heeft gegeven, moet dit Zario zijn. Ik zet een angstige blik op. "Mag ik haar naar haar ouders brengen, ik kan het niet verdragen dat haar ouders van niets weten" smeek ik. Hij kijkt me scherp aan "Ik haal Draco wel even om te kijken wat hij hiervan denkt" zegt hij. Daarna loopt hij naar een deur waar hij naar binnen stapt.

Even later komt hij terug. Hij loopt naar me toe. "Je hebt toestemming, maar we kunnen je natuurlijk niet zomaar laten gaan" zegt hij. Daarna drukt hij zijn duim tegen mijn schouder. Het brand zo erg dat ik met Elly nog in mijn armen op de grond zak. Als hij zijn duim weer weghaalt, zie ik vanuit mijn ooghoek nog net een donkergroen teken, dezelfde kleur als zijn ogen. "Wat is dit?" vraag ik nog wat sissend van de pijn. "Zie het maar als een soort zender, als je ervandoor gaat, kunnen we je altijd terugvinden" zegt hij.

Hoe had ik zo dom kunnen zijn om te denken dat ik zo weg kon en dat ze zouden geloven dat ik gewoon weer terug zou komen. Natuurlijk zouden ze wel iets doen. Ik sta nu voor een portaal ter grote van een normale deur. Wat is het hier met andere stukjes land die afgezonderd zijn door middel van portalen. Ik stap erdoorheen en sta weer ergens midden in het bos.

Na een stukje te hebben gelopen, leg ik Elly even tegen een boom aan. Ik ga naast haar zitten en trek mijn shirt een beetje van mijn schouder. Ik zie het teken dat zojuist in mijn schouder is gebrand. "Ik moet hier vanaf. Als ze me kunnen volgen naar huis, raken jullie allemaal in gevaar" zeg ik gestrest. "Misschien kan Brian helpen" zegt Elly, ze klinkt nog steeds wat zwakjes. Ik sla mezelf voor mijn hoofd, waarom kwam ik daar niet eerder op. Ik heb wel een heldere dag zeg. "Als jij er niet was Elly, dan had ik hier uren gezeten" zeg ik wat lacherig. Ik kijk naar haar, ze krijgt een zwak glimlachje op haar gezicht.

Brian komt aanlopen. Ik spring op. Als hij wat dichterbij is, krijgt hij een ernstige frons op zijn gezicht. "Jezus Elly, wat is er met jou gebeurt" zegt hij verbaast. "We vertellen alles wel als we thuis zijn oké" zeg ik voor Elly. Hij knikt. "Oké, wat moet ik oplossen?" vraagt hij. Ik trek mijn shirt weg bij mijn schouder. "O, daar zijn we zo vanaf, het kan alleen even branden" Nog voordat hij zijn hele zin af heeft gemaakt, drukt hij al zijn handpalm tegen mijn schouder. Ik zet mijn tanden op elkaar en knijp mijn ogen dicht. Als hij zijn hand weer weghaalt, is het teken verdwenen.

"Laten we nu dan maar naar huis gaan" zeg ik. Brian knikt. "Ik vlieg Elly wel, dan kan jij rennen" stelt Brian voor. Ik knik. Brian tilt Elly voorzichtig op, klapt zijn vleugels uit en schiet de lucht in. Ik transformeer en ren recht onder ze, terug naar huis.