Revolution

Alone

Elizabeth

Een week pas is Robyn er niet meer en nu al lijkt iedereen hem vergeten te zijn. Niemand spreekt meer over hem en Adrianna en Nathan geven het nu al geen aandacht meer. Ik weet dat het niet goed is om huilend op mijn kamer te blijven zitten, maar hem zo vergeten, dat nooit. Adrianna was er al na dag 2 bovenop en sinds Zoë hier is heeft Nathan ook nergens meer last van. Adrianna is ook opeens vrienden geworden met Zoë.

Ik voel me weer alleen. Haiden doet meer dan zijn best om me te troosten, maar het gaat gewoon niet beter. Mijn ouders hebben ook van alles geprobeerd, maar mijn tranen stoppen niet en mijn verdriet wordt niet minder. Ik heb zelfs naar ze geschreeuwd dat ze me met rust moesten laten, tegen iedereen trouwens. Ik ben weer alleen, net als vroeger.

Ik zit in een hoekje mijn lunch te eten, verscholen achter mijn rugzak. Hopelijk zien ze me niet. Maar al snel wordt mijn shirt naar achter getrokken, een ijskoude vloeistof word in mijn shirt gegoten met een paar ijsblokjes erachteraan. Ik kijk om, Veronica en haar vriendinnen zitten me rijkelijk uit te lachen. Ik keer me weer terug en begin weer aan mijn boterham, maar Veronica grijpt hem al snel uit mijn handen. "Pindakaas, wie eet dat nou" grinnikt ze, waarna ze het broodje zo in de vuilnisbak dumpt "Vast zo'n lelijk kind als jij!" Daarna begint de groep weer te lachen.

Als de bel gaat, wil ik weglopen, maar ik word strak aan mijn kraag teruggetrokken. "Ah ah ah, jij gaat nergens heen" daarna trekt Veronica me mee naar het schoonmaakhok, duwt me naarbinnen en sluit het hok met de sleutel die ze van de conciërge heeft gestolen. Ik sla nog op de deur, maar dat heeft nooit echt geholpen. Ik zak langs de muur naar beneden en haal mijn hand door mijn haren. "Waarom ik?" vraag ik aan mezelf.

Een tijdje later pak ik mijn telefoon om de tijd te bekijken. Ik zucht, nog zeker 40 minuten tot de volgende bel gaat en daarna nog 60 tot de volgende pauze waarneer ik weer naar buiten word gelaten. Ik weet niet waarom, maar ik open mijn camera en begin mezelf te bekijken. "Lelijk kind" mompel ik. Ze heeft gelijk, ik ben een lelijk kind.

Ik zat pas in de eerste en ik was nog zo naïef, ik geloofde alles wat ze over me zeiden. Van dat ik waardeloos was tot dat ik nooit gelukkig zou worden. Maar het pesten, dat is tot de dag van vandaag niet gestopt en ook zeker niet minder geworden. Het is dat ik niet meer naar school ga nu. Mijn ouders weten van niets, en de tweeling al helemaal niet. Ik twijfel of ik het Haiden wil vertellen. Mijn absentieuren (vooral de uren dat ik vast heb gezeten in die kast) heb ik zelf geregeld. Ik kan mams handschrift en handtekening exact namaken, iedereen gelooft het dus.

Ik was zo alleen toen en ik merk dat ik dat nu nog steeds ben. Ik dacht dat Adrianna en Nathan er voor me zouden zijn, maar nee dus. Zoë is er en net zoals Robyn ben ik er ook niet meer voor ze. Net nu ik dat denk, hoor ik geklop op mijn deur "Hij is open!" roep ik naar de deur. Adrianna steekt haar hoofd door de deuropening "Dit is niet hoe ik je wil zien" haar glimlach die ze net nog had verandert in een droevige uitdrukking.

Daarna komt ze naast me op bed zitten. "Ik snap dat je verdrietig bent, maar het doet ons allemaal pijn dat je alleen maar huilend op je kamer zit" zegt ze. "Het doet mij pijn dat jullie doen alsof Robyn niet eens heeft bestaan, nog geen week na zijn overlijden praatte niemand meer over hem en jullie, teleurstellend genoeg, ook niet" zeg ik gelijk zonder er echt over na te denken. "Denk je dat we hem gewoon zijn vergeten!?" zegt ze verontwaardigt. Ik geef geen antwoord. Adrianna schud haar hoofd.