Revolution

Robyn

Mijn naam, Robyn Richards. Ik ben een weerwolf en kan het element aarde sturen. Het lot van de wereld ligt in de handen van 4 speciale jongeren en ik ben er 1 van. Wij zijn de enigsten die naast hun bovennatuurlijkheid, ook een element krijgen toegewezen. En al weten de anderen dat waarschijnlijk nog niet, ik ben daar al achter. Waarom ik dat weet? Omdat mijn seizoen lente is. De anderen krijgen pas zowel hun bovennatuurlijke krachten als hun element in een ander seizoen toegewezen.

Het enigste wat ik zeker weet is dat er nog een zeemeermin, een vampier en een heks of tovenaar zal zijn. Ook weet ik zeker dat zij een ander element en seizoen dan mij toegewezen krijgen. De zomer is al aangebroken en de volgende zal snel transformeren of is al getransformeerd. Het is van levensbelang dat ik diegene zo snel mogelijk vind en dat wij samen de 2 anderen zullen vinden. Het zal een hele opgave zijn, maar in mijn thuisland zal ik de volgende niet vinden. Daarom vertrek ik naar Amerika, naar de plek die de maangodin me heeft aangegeven.

Ik heb mijn ouders al gedag gezegd, ik sta nu bij de douane van New York. Een tijdje later sta ik al in de aankomsthal. Met een volgeladen rugzak en een trolley die ik achter me aanrol, stap ik het vliegveld uit. Ik stap in een taxi en geef hem de lokatie van bestemming. Ik weet alleen nog de straat, de maangodin vertelt me daar het huisnummer als het goed is.

Eenmaal in de goede straat, geeft de maangodin me het exacte huisnummer. Ik loop ernaartoe, wat nu? Het huis staat op een hoek en bevat veel glas, ik kan dus zo naar binnen kijken. Als ik de hoek omloop kijk ik zeer waarschijnlijk bij de slaapkamer van de betreffende persoon naar binnen. 2 personen komen de kamer inlopen, een jongen en een meisje. Snel verschuil ik me achter de heg en kijk tussen de bladeren naar de 2 personen. Samen gaan ze op het bed zitten. Het meisje vraagt (zeer waarschijnlijk) iets aan de jongen en hij knikt. Ze zet daarna haar tanden in zijn nek. Zij is het dus. Ik blijf zeker een uur wachten, samen verlaten ze het huis. Ze stappen op een scooter en rijden weg. Met al mijn bagage ga ik ze niet volgen, dus geef ik het op voor vandaag. Nou, morgen weer een dag.

Weer sta ik voor het huis, dit keer zonder bagage. Vanacht heb ik even een kamer genomen in het dichtstbijzijnde hotel. Niet dat het geweldig was, maar het was goed genoeg voor mij. Weer zitten de jongen en het meisje samen op het bed. Ze zitten een beetje te praten, tot het meisje het huis verlaat... zonder de jongen, raar. Maar snel schiet ik achter het meisje aan en achtervolg haar ongemerkt. Uiteindelijk kom ik bij een ander huis aan, waar ze naar binnen gaat. Daar belt ze nog even met iemand. Maar waarom zou ze een ander huis ingaan en waarom laat ze de jongen in haar huis achter.

Na nog 4 uur wachten, komt er een scooter aanrijden die voor het huis stopt, het is de jongen. Het meisje komt naar buiten en stapt achterop. Ik probeer hun geur te achtervolgen en stop bij een restaurant. Het Bordeaux staat er met chique letters op het bordje boven de ingang. De twee hebben al plaats genomen aan een tafeltje en praten wat. Na zeker ruim een uur wachten, komen ze weer uit het restaurant. Weer rijden ze weg en weer achtervolg ik ze.

Uiteindelijk kom ik uit op een heuveltje, niemand is hier, behalve ik en de twee die ik achtervolg. Net als ik aankom, zet het meisje weer haar tanden in de nek van de jongen. Dit keer blijft hij alleen niet stil, zoals gister.

"Wat doe je!?" vraagt hij verontrust.

"Het spijt me" mompelt ze vanuit zijn nek.