Revolution

Going crazy

Elizabeth

Terwijl we hand in hand door het bos lopen, vertelt Robyn me de mooiste verhalen. Dan staan we stil en legt hij zijn armen om mijn heupen. Ik leg mijn armen om zijn nek. Onze lippen raken elkaar bijna, tot er iets om mijn buik grijpt en me ruw bij hem wegtrek. Ik kijk naar mijn buik, er zitten boomwortels omheen. Ik probeer ze los te trekken, maar ook mijn polsen worden vastgegrepen door de wortels. Als ik voor me kijk zie ik Robyn de grond ingetrokken worden. Schoppend, krijzend en huilend probeer ik mezelf los te wurmen. "Robyyyyyn!!!" schreeuw ik "NEEEEEEE!!"

Al schreeuwend schiet ik wakker. Nathan komt mijn kamer in gehold en komt gelijk op zijn knieën op de grond naast me zitten. Hij legt mijn hoofd tegen zijn borst en aait met zijn hand over mijn haren. "Rustig, het was maar een nachtmerrie, het is niet echt" fluistert hij in mijn oor. Ik kan amper ademen door het huilen. "Rustig ademen Elly, het is goed" fluistert Nathan weer. Nu hoor ik ook Adrianna de kamer inkomen. "Huh, wat...? Elly!" zegt ze, haar voetstappen versnellen. Ik duw mezelf van Nathan af "Het is goed, ga maar weer" zeg ik zacht. "Zeker weten?" vraagt Adry bezorgd. "Ja, ga maar gewoon" zeg ik nu wat duidelijk.

Dit is ondertussen de vierde nachtmerrie in een week tijd. Een week lang is Robyn weg. Ik weet dat hij leeft en nog veilig is, maar... Toen hij me beloofde dat hij me nooit meer zou verlaten,was ik niet aan het slapen. Ik deed maar alsof, ik wou het moment niet verpesten. Toe hij me dat  beloofde, dacht ik dat hij nooit meer weg zou gaan, niet dus. Misschien was ik wel hard voor hem. Adry heeft gelijk, het was ook allemaal niet mijn bedoeling.

"Klop klop" hoor ik iemand zeggen. Ik kijk op naar de deur, het is Robyn. Ik knijp mezelf om zeker te zijn dat ik niet in slaap ben gevallen. Hij komt op mijn bed zitten en legt zijn hand op mijn wang "Het spijt me dat ik weg ben gegaan" fluistert hij lief. "Het spijt mij wat ik heb gezegd, je bent geen monster" zeg ik met nog wat schuld in mijn stem. "Dat weet ik toch" zegt hij. Ik glimlach.

Dan gaat de deur open, Robyn lijkt weg te waaien als zand voor mijn ogen. Nathan staat in de deuropening. Gestrest kijk ik van hem naar de plek waar Robyn een paar seconden geleden nog zat. "H-Hij was net nog... hij was hier net nog Nate! Hij..." Nathan komt gelijk naar me toe, in een flits staat hij naast me. "Elly, rustig aan. Wat is er aan de hand, tegen wie praatte je net?" vraagt hij fronsend. "Robyn, hij was net..." "Wow wow wow, Robyn is hier nooit geweest. Hij appte me net en hij wou je spreken, maar hier is hij nooit geweest" zegt hij nog steeds fronsend.

"Robyn was hier niet? Maar hij praatte tegen me, ik voelde zijn hand op mijn wang. Hij was hier!" zeg ik ongelovig. Nathan legt zijn hand op mijn schouder. "Je mist hem vast heel erg, dat kan niet anders" zegt hij. "Hij was hier Nathan, waarom geloof je me nou niet!!" schreeuw ik nu helemaal overstuur. Nathan grijpt stevig mijn beide schouders vast "Hij is hier niet geweest Elly, calm down en denk even na" zegt hij, me strak aankijkend. "Hij legde zijn hand op mijn wang, ik kon hem voelen Nathan, dat kan niet nep zijn! Geloof me nou Nathan, hij was hier" schreeuw ik tegen hem, tranen rollen over mijn wangen.

Nathan schud zijn hoofd. "Wil je met hem praten, hij vroeg of je hem wou bellen" Ik slik even, maar knik dan. Nathan geeft me mijn telefoon aan en gaat daarna de kamer uit. Ik veeg mijn tranen weg en haal even diep adem. Ik unlock mijn telefoon en ga naar contacten. Als ik bij de R ben en Robyns naam zie, schieten er weer tranen in mijn ogen. Ik pak mijn telefoon op en gooi hem ergens naartoe. Hij klapt tegen de muur en valt in stukken op de grond.

Na een tijdje komt Nathan weer binnen. "Heb je gebeld?" vraagt hij. "Ja, ik ben blij dat ik zijn stem weer heb gehoord" lieg ik. Ik zet even een neppe glimlach op. Hij glimlacht terug en loopt weer naar buiten.

Ik wil slapen, maar het lukt niet. Ik draai steeds van mijn ene op mijn andere zij, maar ik kan mijn rust maar niet vinden. Als ik me weer terug draai, zit Robyn daar weer, op de plek waar hij een tijdje geleden weg leek te waaien. "R-Robyn, b-ben jij d-dat" Hij knikt "Natuurlijk ben ik het gekkie" zegt hij grinnikend. Hij geeft me een aai over mijn hoofd. Ik wil mijn hand op zijn wang leggen, maar ik ga zo door zijn hoofd heen. Als een soort zand stuift zijn gezicht rond mijn hand op. Wild begin ik het beeld van Robyn weg te slaan tot hij volledig opgestoven en weg is.

Snikkend druk ik mijn gezicht in mijn kussen. Nathan heeft gelijk, hij was hier niet. Waarom gebeurt dit. Heeft dit met mijn nachtmerries te maken of begin ik nu gewoon volledig door te draaien? Ik hoop het eerste maar vrees voor het tweede. Wat is er met me, waarom gebeurt dit. Weer flitsen er beelden uit mijn nachtmerries door mijn hoofd. Ik schiet rechtop. Ik leg mijn handen op mijn hoofd en boor mijn nagels in mijn hoofdhuid. Ik knijp mijn ogen dicht en schud wild met mijn hoofd. "Stop" sis ik tegen mezelf. Maar de angstaanjagende beelden blijven voorbijgaan in mijn hoofd. Ik trek mijn haren haast uit mijn hoofd. Het doet pijn, maar het onderdrukt de beelden. "STOP!!!"