Revolution

A happy family

Robyn

Eert rent Adrianna weg en Elly rent er al snel achteraan. Nathan en ik kijken ze verbaast na. "Wat was dat?" vraagt Nathan aan niemand in het speciaal. Ik haal mijn schouders op. "Zullen we maar gewoon naar binnen gaan" stel ik voor. "Ja, waarom niet" zegt hij onverschillig. En zo laten ook wij Joy achter. "Uhm, tot morgen dan hè" zegt ze. We kijken achter ons en zwaaien haar nog even gedag. "Tot morgen!" roepen we in koor.

Als we binnenkomen, komt Skye net met wat lunch de huiskamer in. "Hé, hoe was trainen?" vraagt hij. "Wel oké" antwoord ik kortaf. "Hoezo? En waar zijn de meiden?" vraagt hij verder. "Adry raakte aan het einde een beetje overstuur denk ik, maar ze moet het je zo maar uitleggen want wij snappen het ook niet helemaal. Elly is trouwens achter haar aangegaan" legt Nathan uit. Hij knikt en gaat zitten. Nathan zet de XBox aan en gaat naast hem zitten. Hij reikt me een controller aan. "Nee, ik wilde eigenlijk nog even iets anders doen vanmiddag, dus ik denk dat ik nu ga" zeg ik. Nathan knikt waarna ik het huis verlaat.

"Hey Robyn, wat brengt jou hier" zegt Luca vrolijk terwijl hij me omhelst. "Ik wou gewoon wat op komen helderen" zeg ik terwijl we elkaar weer loslaten. "Ronald is even bezig, maar ik denk dat hij wel tijd voor je heeft" zegt Luca. "Dankje" zeg ik waarna ik er naartoe loop.

Ik klop op de deur van zijn hutje. "De deur is open" kan ik nog net verstaan. Ik druk de klink naar beneden en doe de deur open. Ronald keert zich naar de deur om. De seconde dat hij mij ziet, lijkt hij wel op te lichten. Hij staat op van zijn bureau en komt naar me toe. Hij trekt me in een knuffel. "Hey broertje, fijn dat je er weer bent"

Ronald zet twee glazen drinken neer en gaat op de bank naast me zitten. "Vanwaar je onverwachtse bezoek?" vraagt hij. "Ik wil gewoon weten wat er is gebeurt met onze ouders, met ons en waarom ik gescheiden ben van jou" zeg ik wat zacht. Ronald knikt "Nou, onze ouders waren de Alpha's van deze roedel. Mam was gewoon een mens, pap niet. Maar omdat pap een volle Alpha was, werden wij ook als volbloed weerwolfen geboren. Toen ik werd geboren, was er niets aan de hand, maar toen mam zwanger was van jou, dat was toen alles gebeurde"

Het is even stil. Ronald haalt diep adem en begint weer te praten. "Ze wisten dat jij... anders was. Ik weet niet hoe, maar het was iets wat de maanparel aangaf zeiden ze. Ze wisten niet of je een gevaar zou vormen of juist een gave zou hebben. Vlak nadat mam jou had gekregen, vermoorden ze onze ouders en namen ze jou mee. Ik kan het me amper herinneren, ik was net vier. Veel heb ik er ook niet van meegekregen, het ging zo snel" zegt Ronald.

Na een tijdje stilte, besluit ik te vragen wat ik me al lang afvraag. "Hoe waren ze, hoe zagen ze eruit, onze ouders" vraag ik. Ronald staat op zonder een woord te zeggen. Hij loopt naar een kastje en schuift een la open waar hij een boek uithaalt. Hij gaat weer naast me zitten en slaat het boek open. Hij wijst de foto aan. "Dit was de laatste foto die van ons is genomen" zegt Ronald. Ik kijk naar de foto en neem hem gelijk goed in me op.

Links zit een man met kort, bruin haar en stralende bruine ogen. Hij heeft een warme glimlach en een vrolijke uitstraling. Op zijn schoot zit een jongetje met dezelfde stralende ogen. Hij heeft een bos krullen en een brede glimlach. Naast de man zit een vrouw met lange bruine krullen waarvan een deel over haar schouders hangt. Ze heeft een lieve glimlach die perfect past bij haar vriendelijke groenbruine ogen. In haar armen ligt een baby gewikkeld in een wit dekentje. Hij heeft nog maar weinig haar, maar je kan de krullen al zien. Zijn kleine handjes grijpen omhoog naar de vrouw. Ook hij heeft stralende bruine ogen. Een gelukkig gezin waarvan ik me niet kan voorstellen dat ik er ooit in heb geleefd.

Ik kijk op naar Ronald. Hij kijkt nog redelijk blij. Na nog even naar de foto te hebben gekeken, kijkt hij naar me op. "Nooit gedacht dat ik ooit zou zien hoe die baby er nu uitzag" glimlacht hij. "Nooit gedacht dat ik je ooit nog zou zien. Maar we troffen elkaar per toeval in het bos" Hij kijkt blij, heel erg blij "Ik ben gewoon zo gelukkig" maakt hij het af. "Ik ook" zeg ik blij.