Revolution

Haemon? What!?

Het hoofdstuk werd wat langer dan ik had gedacht, dus daarom een dagje  later.

Adrianna

"Robyn heeft wat!?" roep ik verontwaardigt. "Veronica bijna gewurgd, hoe vaak moet ik het nog zeggen" zegt Nathan geïrriteerd. "Maar waarom?" vraag ik. "Weet ik niet, sinds het is gebeurt, is hij stil. En sinds we thuis zijn, heeft hij zichzelf in zijn kamer opgesloten" legt Nathan uit. "Moeten we niet even kijken of het wel goed gaat, ik bedoel, voordat hij weer weg is" zeg ik bezorgt. "Ik weet niet meer wat beter is bij hem, checken of hem alleen laten" zegt Nathan zuchtend.

Ik sta toch op en loop naar zijn kamerdeur toe. "Robyn, ik ben het, Adry" zeg ik zacht, maar toch hoorbaar genoeg. Ik hoor wat instemmend gemompel. Ik doe de deur open en loop naar binnen. Het enige wat ik zie is een hoopje dekens op bed. Het enige waardoor ik zeker ben dat Robyn er ook daadwerkelijk lig, is dat ik wat van zijn bruine krullen boven de deken kan uit zien steken. Ik ga naast het hoopje zitten en trek de dekens een beetje van hem af. Hij murmelt wat in zijn kussen en trekt de dekens weer terug. Ik aai hem over zijn rug.

"Een paar dekens beschermen je niet hoor" zeg ik glimlachend. Weer hoor ik wat gemurmel, dit keer nog onduidelijker door de deken over zijn hoofd. "Ik versta je niet, het kussen zit in de weg" zeg ik grinnikend. Het hoopje begint wat te bewegen. De deken glijd van Robyn af en hij gaat rechtop zitten. Hij veegt een paar tranen weg en kijkt een beetje beteuterd, maar verder niet echt zo droevig als dat ik hem eergisteren heb gezien gelukkig.

"Hoe kan jij toch zo vrolijk blijven nu?" vraagt hij terwijl hij de laatste traan van zijn wang veegt. "Er niet te veel aan denken en gewoon doorgaan met je leven. Ik vond het ook zwaar, maar je moet het soms even van je afzetten en lol hebben" leg ik hem uit. Hij knikt. "We hebben het allemaal moeilijk gehad en we zijn doorzetters, daarom zijn we hier" ga ik verder. "Maar Elly..." zegt hij. Ik zie weer tranen in zijn ogen verschijnen. "Hetzelfde geld voor haar, ik weet zeker dat het goed komt. Hoe klein Brian ook zegt dat de kansen zijn, ik geloof er niets van. En daarbij, we zijn de uitverkorenen, niemand zal ons uit elkaar halen, wat dan ook" zeg ik met een brede glimlach.

Even is hij stil. Niet aangenaam, niet ongemakkelijk, gewoon even stilte. Daarna knikt hij vastberaden "Je hebt gelijk, niemand zal ons uit elkaar halen, wat dan ook" herhaalt hij me krachtig. Ik glimlach breed. Nathans hoofd steekt om de hoek. "Het was nogal stil, ik hou niet van stilte" zegt hij als een soort kleuter. Ik klop op de plek naast me. Hij komt zitten, ik leg mijn armen om de nekken van de jongens en trek ze dichterbij. "Niemand komt tussen ons, dus ook die Daemons niet" zeg ik lacherig "Behalve Brian dan" zeg ik er grinnikend achteraan.

Een uurtje later loop ik door het bos op weg naar Skye. Tot mijn verbazing zit hij er niet. Ik ga midden in het open plekje staan en kijk onderzoekend rond. Nee, hij is er gewoon nog niet. Opeens voel ik twee armen om mijn middel. Ik gil een klein beetje van de schrik, maar merk al snel dat het Skyes armen zijn. "Gek, ik kreeg bijna een hartaanvlmn..." Voordat ik het weet, heeft hij me al omgedraaid en zijn lippen op de mijne gedrukt. Zijn lippen zijn zo ongelovelijk zacht. Ik leg mijn handen in zijn nek en achter zijn hoofd en haal mijn vingers door zijn blonde krullen.

Als hij zijn lippen van de mijne haalt, kijk ik recht in zijn heldere ogen. Ik glimlach dromerig naar hem. Ik heb genoeg relaties gehad, maar ik heb me nog nooit zo verliefd gevoeld als bij hem. Misschien heeft hij me betoverd met zijn engelenmagie, maar ik denk dat het gewoon zijn ogen waren. "Ik heb gehoord van Elly" zegt hij wat straight to the point, maar het kan me niet echt veel schelen, hij had het uiteindelijk toch wel gevraagd "Hoe gaat het met haar, ik bedoel, een vloek is niet zomaar wat"

Ik heb Skye de afgelopen twee dagen niet gezien, dus weet hij nog niet meer erover. "De vloek bleek geen normale vloek te zijn. Het was een spreuk die haar zou veranderen in een Daemon" zeg ik, het laatste gedeelte krijg ik amper uit mijn keel. "O mijn..." zegt Skye. Hij kijkt me verward, maar tegelijkertijd ook heel woest aan. "Als ik ook maar één van die Daemons in mijn handen krijg, gaat hij eraan"

Skye krijgt een enge blik in zijn ogen, ik heb hem nog nooit zo eerder gezien. Het maakt me eigenlijk best bang om hem zo te zien. "Het komt wel goed, echt waar" zeg ik met verborgen angst in mijn stem "Ze zullen wel boeten voor hun daden" "Ja, en goed ook" gaat hij verder met diezelfde enge blik. Ik trek hem in een knuffel en druk hem dicht tegen me aan. Als ik hem weer loslaat, is alleen het verwarde in zijn blik over. "Wat was dat?" zegt hij terwijl hij naar zijn handen kijkt "Wat gebeurde er?"

Ik kijk Skye wat onbegrijpend aan. Als ik in zijn ogen kijk, schrik ik me dood. "Je... je o-ogen" zeg ik trillend "Ze zijn r-rood" Ik pak snel een spiegeltje uit mijn zak en klap hem open. "What the..." Hij zakt op zijn knieën. "Nee, dit kan niet gebeuren... waarom... nee" zegt hij. In de loop van de zin begint hij steeds harder met zijn hoofd te schudden. Ik hoor opeens een zachte kraak. Hij gooit het spiegeltje voor zich neer en kruipt achteruit. Ik kijk naar het spiegeltje, gebroken. Daarna kijk ik weer naar Skye.

Hij is tegen een boom aan gekropen. Zijn handen heeft hij naast zich neergezet en zijn benen heeft hij naar zich toegetrokken. Hij kijkt wat naar beneden, zijn krullen vallen voor zijn ogen zodat ik ze niet kan zien. Hij trilt een beetje. Opeens grijpt hij met zijn linkerhand naar zijn rechter sleutelbeen. Hij sist een beetje van pijn. Hij gaat nog meer trillen en schreeuwt op gegeven moment kort. "Skye!" schreeuw ik. Ik ren naar hem toe en hurkt voor hem neer. Ik leg mijn handen op zijn wangen en til zijn hoofd iets omhoog.

Zijn ogen worden steeds donkerder rood. Vanuit zijn haarpunten, trekt er een zwarte kleur door zijn haar. Zijn glanzend blonde krullen worden opgeslokt door het pikzwarte dat zich steeds sneller verspreid. "S-Sk-Skye" zeg ik trillend. Hij spreid zijn vleugels. Ze zijn zo mooi wit, maar ook daar begint verandering in te komen. Het begint steeds donkerder te worden tot ze een duistere rode kleur hebben bereikt. Ik kijk hem aan. Nu ik het totaal zie... het is de Daemon, de 'leider'. Hij is in hem verandert. Net nu ik dacht dat het toch niet erger kon.

Paniekerig gaat mijn blik over zijn hele lichaam. Met grote ogen kijk ik naar Skye, als dit nog wel Skye is. Hij haalt zijn hand van zijn sleutelbeen. Er verschijnt net zo'n teken als die Elly heeft, maar dan wat anders. Ook is hij bij hem pikzwart. Hij kijkt er zelf ook naar en houd van schrik zijn adem in. Hij trekt aan de andere kant zijn shirt bij zijn schouder ook omlaag. Daar verschijnt een wit teken. Er verschijnt een klein beetje opluchting in zijn blik. Daarna begint hij weer terug naar normaal te gaan. Zijn blonde krullen en caramelkleurige ogen glanzen weer als nooit tevoren.

"Wat gebeurde er Skye?" vraag ik nog steeds bevend. "Ik weet het zelf ook nog niet precies. Ik denk dat ik... ik dacht dat het een fabeltje was" zegt hij nog wat afwezig. Hij kijkt even een beetje verward om zich heen. "Ik denk dat ik zojuist een Haemon ben geworden" zegt hij uiteindelijk. "Wat?" Ik denk dat ik hem verkeerd heb verstaan. "Een Haemon. Een Haevon en een Daemon. Het is een soort hybride, net als een vampier en een weerwolf gecombineerd zegmaar" legt hij uit.

Hoe kan hij nu al zo kalm zijn, ik kan nog niet eens normaal ademhalen. Ik bedoel, hij is net in een Daemon verandert en hij blijft zo rustig. Ik haal even diep adem. "Haemon hè" zeg ik nog even voor mezelf. Ik sta op en help Skye ook rechtop. "Ik zal maar moeten gaan. Mijn moeder moet hiervan weten" zegt hij. "Je moeder?" vraag ik onbegrijpend. "Ja, zij is de vrouw die, sinds ik bij de Haevons leef, voor me zorgde. Maar dan ga ik maar" legt hij uit. Daarna drukt hij een kus op mijn lippen en schiet de lucht in.