Revolution

Shorty 2: Reunited

Joy

Ik vlecht mijn haar zoals ik elke ochtend doe. Mijn haar is nogal dik en aangezien ik het zelf knip ook soms nog wel eens ongelijk, daarom pieken er nog wel eens wat haartjes uit. Als ik zo in de spiegel kijk, herinnert het me altijd weer aan mijn moeder, hoe ze elke ochtend vlak voor school mijn haar nog even vlocht. Al ben ik zelf weggegaan, ik moet zeggen dat ik nog elke dag mijn oude leven mis. Toch ben ik nog steeds blij dat ik er wel weg ben gegaan.

Ik weet het nog goed, de dag dat ik hier voor het eerst aankwam. Ik stapte door de poort en ontsnapte uit wat ik toen nog mijn thuis noemde. Ik heb uren gevlogen, maar vond uiteindelijk in de diepe bossen een verlaten hotel, wat nu nog het verblijf van de weerwolven is. Ik dacht dat het wel een geschikte slaapplaats zou zijn, dus daalde ik er neer. Het was al laat en ik was doodop. Toen ik naar binnen stapte merkte ik echter dat ik niet de enige was die dit aanzag als een goede slaapplek.

Daar ontmoette ik de eerste paar wezen die tot op de dag van vandaag nog steeds in ons kleine dorpje wonen. Hieronder was ook Vicky we hadden gelijk al een klik. Iedereen vond dat ik bij ze mocht blijven en wonen als het nodig was. IK had zelf een fortuin aan geld meegenomen. Ten eerste, ik was de dochter van de koningin en ten tweede, ze zijn zo dom dat ze zelfs een miljard niet zouden missen. Hiermee konden we zoveel kopen en bouwen als we wouden en een soort kleine samenleving opbouwen. Het is tot op de dag van vandaag nog steeds een paradijs voor iedereen die zich bij ons voegt.

Misschien moet ik eens terug gaan naar huis, eens kijken hoe het er aantoe gaat. Ik had gehoord dat mam af wou treden, dit heb ik via een brief te horen gekregen. Heel impulsief besluit ik om er naartoe te gaan. Ik pak mijn leukste jurkje en doe wat bloemen in mijn haar. Daarna zorg ik ervoor dat niemand me weg ziet gaan en neem de snelste weg naar het portaal. Als ik ervoor sta, adem ik nog een keer diep in en stap erdoorheen.

Als ik erdoorheen ben, word ik gelijk opgemerkt door iedereen die langs me loopt. Dingen zoals "De prinses is terug" en "Ze is teruggekeerd" vliegen me om de oren. Ik word gelijk door tientallen mensen begroet. Op gegeven moment wijkt de menigte uiteen. Voor me staat nu een vrouw met dezelfde kleur ogen, haar en dezelfde gezichtstrekjes naar me te kijken. Ik voel tranen in mijn ogen prikken. "Mam" zeg ik terwijl ik op haar afvlieg. "Ik heb je gemist" fluistert ze nadat ze me in haar armen heeft getrokken.

"Ik weet dat ik fouten heb gemaakt, maar ik had nooit gedacht dat je weg zou lopen. Als ik dat wist had ik zo veel dingen anders gedaan. Het spijt me zo erg" zegt ze. "Nee, ik had nooit weg moeten gaan. De vrijheid was heerlijk, maar er is geen dag voorbijgegaan dat ik dit alles miste, dat ik jou miste" zeg ik gelijk. Ze trekt zich dichter tegen me aan "We hebben allebei fouten gemaakt, het belangrijkste nu is dat we ze erkennen en dat we hier weer bij elkaar zijn"