Revolution

A beautifull future

He he, dat werd wel tijd, maar eindelijk heb ik hem af, het laatste hoofdstuk. Ik wil nogmaals iedereen bedanken die door het hele boek is gegaan en heeft gelezen, gevote en natuurlijk gecomment. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen dat de lezers net zo, als niet belangrijker, zijn als de schrijver. Iedereen heel erg veel bedankt. Xxx Claire

Robyn

Als ik het gebouw inren, ren ik gelijk naar de bovenste verdieping. Toen Draco zei dat Elly daar moest zijn, ben ik gaan rennen, misschien is ze wel in gevaar. Ik bedoel, ze is wel alleen. Als ik boven ben, zie ik dat Elly een pijl op Draco's vader afschiet. Ik vorm snel een stenen muur voor hem, waardoor de pijl afketst naar de zijkant van de kamer. Elly kijkt verbaast om, waarna er tranen in haar ogen verschijnen. Ze zakt op haar knieën. Ik ga gelijk naar haar toe en buk naast haar neer, waarna ik haar in mijn armen trek.

"Ik h... ik heb haast iemand ve-vermoord Robyn" snikt ze. Ik wrijf haar over haar rug, eigenlijk weet ik niet wat ik moet zeggen. Elly klemt haar armen om me heen en trekt zich tegen me aan. Ik geef haar een kus op haar kruin. "Het is goed Elly, het is goed" fluister ik. Ik wist niet dat het kon, maar ze klemt zich nog strakker tegen me aan. "Kom" zeg ik zacht. Ik sta rustig op, ze beweegt vanzelf met me mee.

Ik zorg ervoor dat ze naar me opkijkt. "Je hebt niemand vermoord Elly, hij leeft nog" sus ik haar toe. "Ja, maar als jij er niet was dan..." snikt ze. "Dan had hij dat meer dan verdient" onderbreek ik haar. "Kom, veeg je tranen weg, we moeten hier ook weer uit weten te komen" zeg ik glimlachend. Ik veeg met m'n mouw haar tranen weg, ze kijkt me met een zwak glimlachje aan. "Oké" zegt ze zacht. Ik draai me om naar Draco's vader die net een pijl uit zijn been trekt. Ik glimlach even, hij heeft Elly wel flink uitgedaagd om dat voor elkaar te krijgen. "Je hebt geluk gehad. Als Draco er is, zal hij wel over je bepalen, maar tot dan..." ik duw hem naar achter en zet hem met steen vast aan de muur "Blijf je hier"

Als ik voetstappen op de gang achter ons hoor, draai ik me om. De rest komt aanlopen. "We werden een beetje opgehouden door nog zo'n groep van die gozers" zegt Nathan. Daarna kijkt hij pas rond. "Ik zie dat jullie het even geregeld hebben" grinnikt hij kijkend naar de woedende 'leider van de Daemons' die ik rustig aan de muur vast heb gezet. "Wauw Elly, wat heeft hij in Godsnaam geflikt dat je een pijl in z'n knie hebt geschoten?" vraagt Adry als ze de bebloede pijl en de wond in de knie van Draco's vader ziet. Ik zie Ellys gezichtje weer betrekken. "Laat haar maar eerst even kalmeren van wat er dan ook is gebeurd net, het komt vanzelf wel" zeg ik voor Elly. Adry knikt.

"Bedankt dat jullie hem hier even vast hebben gehouden, ik regel de rest wel" zegt Draco "Maak hem maar los Robyn" Ik laat de steen verdwijnen in de betonnen muur. "Ik regel dit wel, ga maar alvast naar buiten. Zorg wel dat ze jullie niet vinden" we knikken en gaan naar buiten.

Je zou denken dat je op zo'n moment als deze gespannen of voorzichtig bent ofzo, maar ik begin me eigenlijk te vervelen. Waarom? We zitten gewoon op Draco te wachten terwijl we ons verscholen houden op een pleintje achter de toren. "Ugh, hoe lang duurt dit nog, ik wil hier weg" zucht Nathan die duidelijk hetzelfde vind. "Heb geduld" zegt Skye rustig. Nu zucht ik, mijn geduld is ondertussen wel op.

"Long time no see" grinnikt iemand achter ons. Skye draait zich het snelst om. "Zaria" sist hij. "En de rest" vult ze hem grijnzend aan. Voor ik het weet vallen ze ons aan, ik sta oog in oog met Mike. "Ik doe het niet graag, maar ik denk dat ik je knock out moet krijgen" zegt hij alsof het niets speciaals is "Maar ik heb zo het gevoel dat ik dat zelf niet hoef te doen" grinnikt hij. Wat hij daar ook mee bedoelt, het kan niet veel goeds betekenen. Hij stapt naar achter en opeens drukt iemand me tegen de grond.

Als ik kijk wie me zojuist heeft gevloerd, zie ik dat het Nathan is. "What the fuck is je probleem opeens, vloer liever Mike" zeg ik boos. "Dit doe ik niet Robyn" zegt hij. Wat voor een onzin is dat nou weer. Ik druk hem van me af, maar hij laat niet zomaar los. "Nathan, stop met deze onzin, dit is niet het moment vo..." zeg ik nog. "Brian heeft me onder controle Robyn, ik zit niet rond te kloten" zegt hij. "Hij laat ons gewoon tegen elkaar vechten!" zeg ik verontwaardigt. Maar dan heb ik al een vuist tegen mijn wang gekregen.

"Ik zeg nu maar dat ik dit ook niet wil" zeg ik tegen Nathan. Ik geef hem een knietje in zijn maag. Hij rolt van me af en slaat zijn armen om zijn buik. "Het is oké" kreunt hij. Alsof er niks gebeurt is, schiet hij omhoog en duwt me tegen een muur aan. Ik druk hem van me af en duw hem tegen de grond. Ik zou iets moeten doen, maar ik wil hem geen pijn doen. Maar als ik niets doe, zal hij mij uitschakelen. Al snel merk ik dat ik te lang nadenk als ik weer een klap van Nathan te pakken heb. "Sorry" zegt hij snel, waarna er een vuist in mijn maag terecht komt.

Hij draait ons om, waardoor ik nu tegen de grond aanlig. Hij drukt zijn onderarm tegen mijn keel, waardoor ik geen lucht meer krijg. Ik probeer me uit alle macht los te wurmen, maar daardoor krijg ik alleen nog maar meer zuurstof tekort. Het is zo raar dat Nathan me half wurgt, maar me tegelijkertijd vol met spijt aankijkt. Mijn oogleden beginnen zwaar te worden en mijn beeld word steeds waziger, gevolgd door zwarte vlekken die mijn hele beeld blokkeren. "Kom op Robyn, blijf bij, alsjeblieft" probeert Nathan uit onmacht om me te helpen. Vlak voordat ik denk knock out te gaan, voel ik tintelingen over mijn lichaam razen. Luchttekort is nu niet waar ik me het meest meer zorgen om moet maken. En ja hoor, alles wordt zwart.

Als ik mijn ogen weer opendoe, zie ik Elly, Nathan Adry, Skye en ook Draco voor me staan. Nog wat beverig breng ik mezelf omhoog, waarna ik bloed op mijn vingers ontdek. "Heb ik jullie pijn gedaan?" vraag ik gelijk geschrokken. "In tegendeel" glimlacht Elly "Je hebt ons beschermt" Toch blijft het onrustige gevoel. "Rustig maar, je hebt ze alleen een paar schrammetjes gegeven" stelt Draco me gerust "In ieder geval, wat voor hun schrammetjes zijn" maakt hij zijn zin grijnzend af. "Ze liggen met z'n allen met mijn vader in een cel te slapen" vult hij nog even aan.

"Ze zitten dus met zijn allen in de cel, even nadenken over wat ze hebben gedaan. En de andere Daemons waren eerst een beetje in shock van mijn spontane overname, maar waren toen toch wel blij dat ze uit de dictatuur van mijn vader bevrijd waren" vertelt Draco "Ik zal wat beter voor mijn volk zorgen, de Daemons meer vrijheid geven, ze wat zachtaardiger behandelen, maar nog wel lekker chaos laten veroorzaken op aarde, want hé, daar zijn we nou eenmaal voor" grinnikt hij. We lachen een beetje, waarna Draco ons terugbrengt naar huis.

*Een paar dagen later*

Elly ligt tegen me aan op de bank terwijl ik een boek lees, Adry zit wat op d'r telefoon en Nathan is verwikkeld in een vuurgevecht, wel in Call Of Duty natuurlijk. De Daemons vallen ons niet meer lastig, we moeten niets en de trainingen kunnen wel op zich laten wachten. Kortom,we hebben eindelijk weer rust. Het is heerlijk om weer even te ontspannen, ik voel me geweldig. We hebben ons doel bereikt, onze allereerste missie als een groep van vier is voltooid. En we zullen nog een spannende, volle, maar mooie toekomst tegemoet gaan.