Chapter 88

849 106 0

by Doh_Clover

by Doh_Clover

Chapter - 88
အချစ်အတွက်တိုက်ပွဲ (အပိုင်း ၁၂)

ခမ်းနားထည်ဝါသော စံအိမ်တော်၏ အစေခံတို့သည် ငါးများကို သန့်စင်ကာ ပြင်ဆင်ပြီး သည့်အပြင် အခြားအသားစိမ်းများ၊ ဟင်းသီးဟင်းရွက်များနှင့် ဝိုင်တို့ကို ပို့ဆောင်ပေးလာသည်။ အရာအားလုံးအဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီး၊ နျဲ့ပုဖန်နှင့် ဖန်းလုံတို့က ကိုယ်တိုင် အသားကင် လုပ်ရန်သာ လိုအပ်သည်။

မီးအနည်းငယ် မွှေးပြီး အသားကင်ထားသော အသားများ ကျက်လာသည့်အခါ ဟင်းခတ်အမွှေးအကြိုင် မျိုးစုံဖြင့် ဖြန်းလိုက်သည်နှင့် ချက်ချင်းပင် ဟင်းရနံ့ သင်းပျံ့လာ၏။

ဖန်းလုံက သူ့လက်ထဲက ငါးကို လှန်လိုက်သည်။ နျဲ့ပုဖန်ကတော့ ငြီးငွေ့ဖွယ် ကောင်းစွာ စိုက်ကြည့်နေသည်။

“အင်း” နျဲ့ပုဖန်က ငါးကင်ကို အနံ့ခံလိုက်ပြီး
''အနံ့က မွှေးနေတာပဲ အခု စားလို့ရပြီ''

ထို့နောက် ငါးကင်ကို ယူကာ အကြိမ် အနည်းငယ်မှုတ်ပြီး လျှာပေါ်တွင် ပူပူပူလောင်နေသော်လည်း ကိုက်စားလိုက်သည်။ သူ အလွန်ကျေနပ်သည့်ပုံစံဖြင့် စားသောက်ခဲ့၏၊ ဤ ရိုးရိုးရှင်းရှင်း အစားအသောက်ကို သူစားသည့် ပုံစံက အလွန် အရသာရှိပုံရသည်။

ဖန်းလုံလည်း မတတ်နိုင်ပဲ ပြုံးမိပြီး သူ့အစာ စားချင်စိတ်လည်း နိုးကြားလာကာ အတူတူ စားလိုက်၏။

ထိုအချိန်တွင် ခြံအပြင်ဘက်မှ အသံတစ်ခု ထွက်လာသည်– “နိုင်ငံတော် ပညာရှိကြီး၊
စံအိမ်တော်ကို ပြန်ရောက်နေပြီဆိုတာ ကျွန်တော်တို့မသိခဲ့ရဘူး။ ကျွန်တော်တို့ ကြိုဆိုဖို့ လွဲချော်သွားခဲ့တဲ့အတွက် ခွင့်လွှတ်ဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်''

ဖန်းလုံက သူ့အပြုံးကို ပြန်ရုတ်သိမ်းလိုက်ပြီး သူ့မျက်လုံးတွေ အေးစက်လာသည်။

အစာ စားနေသော နျဲ့ပုဖန်သည် စကားသံ၏ အရင်းအမြစ်ဆီသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ မဖိတ်ခေါ်ထားပဲ ရောက်လာသည့် သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်စားထားသော ယောက်ျား အနည်းငယ်သည် ဤဘက်သို့ လျှောက်လာနေသည်ကိုသာ တွေ့လိုက်ရသည်။

၎င်းအဖွဲ့ခေါင်းဆောင်မှာ အသက် ၃၄ နှစ်၊ ၃၅ နှစ်ခန့် ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ အဖြူရောင် ချယ်လှယ်ထားသော ၀တ်စုံကို ၀တ်ဆင်ထားပြီး ဆံပင်ကို ရွှေဆံထိုးဖြင့် ချည်နှောင်ထားသည်။ သူ့ လက်ထဲတွင် ကျောက်စိမ်းယပ်တောင်ကို ကိုင်ထားပြီး သူ့ခါးမှ တွဲလောင်းကျနေသည့် ကျောက်စိမ်းကြိုးဆွဲပြား တစ်ခု ရှိသည်။ သူ့ ခြေဖဝါးမှာ တိမ်တွေနဲ့ ချယ်လှယ်ထားတဲ့ ဖိနပ်ကိုလည်း ၀တ်ထားသည်။ သူ့မှာ ထွားကျိုင်းတဲ့ အသွင်အပြင် ရှိပြီး ရုပ်ရည်ချောမောတယ်လို့ ယူဆနိုင်ပေမယ့် သူ့ မျက်လုံးတွေက အနည်းငယ် သေးငယ်သည်။ ပထမဆုံးအမြင်မှာပင် မျက်ခုံးမွှေး တစ်ခုတည်းသာ ရှိသော ထူးခြားသော တည်ရှိမှု တစ်ခုဟု မြင်မိသည်။

သူ့နောက်က လူတွေကလည်း သူတို့ရဲ့ ၀တ်စားဆင်ယင်ပုံနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အထူးတလည် သဘောထားကြပုံရသည်။ သူတို့သည် ရှေ့က မျက်စိ မရှိသော သခင်လေးကဲ့သို့ တူညီစွာသေးငယ်သော မျက်လုံးများကို မမြင်ရသော်လည်း ချမ်းသာ ကြွယ်ဝသည့် မင်းမျိုးမင်းနွယ်များ၏ သခင်လေးများ ဖြစ်သည့်အတွက် ထူးခြားသော “မာန” ကြီးမှုမှာ မလစ်ဟင်းကြသေးပေ။

"ဟင်၊ ဒါ ဝေစာအုပ်တိုက်စောင့် မဟုတ်ဘူးလား"
မျက်လုံး မရှိတဲ့ သခင်လေးက ရင်းရင်းနှီးနှီးပြုံးသည်။

''အဲ့နေ့က ကျားပြပွဲမှာ ဒီစာအုပ်တိုက်စောင့်က သျှီထို့ နိုင်ငံက သံတမန်တော်တွေကို ပညာပြပြီး အောင်ပွဲခံခဲ့တဲ့အကြောင်း အင်ပါယာ နန်းတွင်း တစ်ခုလုံး ပျံ့နှံ့နေတယ်လေ၊ ဒီနေ့ မင်းကို တွေ့ခွင့်ရတာ ကံကောင်းတာပဲ၊ မင်း တကယ်ကို ချောမောပြီး ခန့်ညားပြီး ထူးခြားတယ်။ သတ္တိလည်း သိပ်ရှိတာပဲ''

နျဲ့ပုဖန် သူ့စကားကို နားမလည်။ အသားကင်ထားတဲ့ မိုးခိုးနံ့တွေ ဖုံးလွှမ်းထားတဲ့ သူကို “ချောမော ခန့်ညားပြီး ထူးခြားတယ်'' လို့ ဘယ်သူမြင်မှာလဲ။

"လျို သခင်လေး၊ ဒီနေ့ ဒီတာဝန်ရှိသူနဲ့ ဝေစာအုပ် စောင့်တို့ စုဝေးမှုလေး တစ်ခု ရှိလို့ စိတ်အနှောင့်အယှက် မဖြစ်စေချင်ဘူး။ ကျေးဇူးပြုပြီး တခြားနေရာတွေမှာ သွားပြီး ပျော်ပါးပါ" ဖန်းလုံ သည် ဧည့်သည်များကို အေးစက်ပြီး ဘာမှမထူးခြားသည့် ပုံစံဖြင့် နှင်ထုတ်လိုက်သည်။

''ပျော်ဖို့လာခဲ့တာကို ဘာလို့ နှင်လွှတ်နေတာလဲ၊ လူတွေများတော့ ပိုပျော်စရာကောင်းတယ် မဟုတ်လား''

မျက်လုံး မရှိသော သခင်လေးသည် ဖန်းလုံ ၏ ငြိုငြင်မှုကို လုံးလုံးလျားလျား လျစ်လျူရှုပြီး သူ့ဘာသာ ဝင်ထိုင်နေလိုက်သည်။ ကျန်သူများသည်လည်း ခဏတာ တုံ့ဆိုင်းသွားကာ မျက်လုံး မရှိသောသခင်လေးကဲ့သို့ အမူအရာဖြင့် ထိုင်ရန်မှတစ်ပါး ရွေးချယ်စရာမရှိပေ။

ဖန်းလုံသည် သူ့လက်ထဲမှ စားစရာကို ချလိုက်ပြီး ထိုင်ခုံမှ ထကာ ထွက်သွားသည်။ သို့သော် နျဲ့ပုဖန် က သူ့ လက်မောင်းကို လှမ်းဆွဲလိုက်တဲ့အတွက် သူ့လှုပ်ရှားမှုက ရပ်သွား၏။

“ထွက်သွားသင့်တဲ့ သူတွေက သူတို့ပဲ ဖြစ်ရမယ်။ ငါတို့က ဘာလို့ ဖယ်ပေးရမှာလဲ''

ငါးအရိုးကို ထွေးထုတ်လိုက်ပြီး နျဲ့ပုဖန်က သူတို့ကို တည့်တည့် ကြည့်သည်။ သူ့သေသေချာချာအကဲခတ်လိုက်တဲ့အခါ မျက်လုံး သေးလွန်းတဲ့သခင်လေးရဲ့အကြည့်ကို သူ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မမြင်နိုင်ပေမယ့် ရောက်လာကတည်းက ဖန်းလုံအပေါ် တစ်ဖက်သားရဲ့ အကြည့်တွေ အထင်သေး ယုတ်ညံ့တဲ့ ရည်ရွယ်ချက်လေးတွေ ပေါ်လွင်နေသည်။ ဖန်းလုံ က သူ့ကို မကြိုက်တာ အံ့သြစရာမဟုတ်ပေ။ သူ့ စိတ်ရင်းက သိသာလွန်းနေသည်။

နျဲ့ပုဖန်တို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ သဘောထားကို မြင်ပေမယ့် မျက်လုံး မရှိတဲ့ သခင်လေးတွေက လုံးဝ ဂရုမစိုက်ဘဲ အစေခံတွေကို အစားအသောက်တွေ ထည့်ဖို့ အမိန့်ပေးရင်း ဟင်းပွဲတွေက စားပွဲသေးသေးလေးပေါ် အမြန်ပြည့်သွားသည်။

"အားလုံးပဲ၊ ဒီလောက် ယဉ်ကျေးနေဖို့ မလိုပါဘူး၊ မင်းတို့ ကြိုက်သလောက် စားပါ" မျက်လုံး မရှိတဲ့သခင်လေးက သူ့ကိုယ်သူ ဒီနေရာရဲ့ အိမ်ရှင်အဖြစ် လုံးဝ မှတ်ယူထားသလို သဘောထားကြီးစွာ ဧည့်ဝတ်ပြု၏။

ကျန်လူများ ဝင်လာပြီး လေထုသည် ရုတ်တရက် တက်ကြွလာသည်။

မျက်လုံး မရှိတဲ့ သခင်လေး သည် နျဲ့ပုဖန် နှင့် ဖန်းလုံတို့၏ ဝိုင်ခွက်များကို ဖြည့်ပေးရန်အတွက် ဝိုင်ပုလင်းကို ကောက်ယူလိုက်ပြီး ဝိုင်ခွက်ကို မြှောက်လိုက်၏။

“စားပွဲ တစ်ခုတည်းမှာ စားရတာ သိပ်ရှားတယ်။ နှိမ့်ချသောအားဖြင့် ဒီသခင်လေးက သေရည်ငှဲ့ပေးပါရစေ''

ဖန်းလုံက အေးစက်စွာ သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး နျဲ့ပုဖန်ကတော့ ငါးကို ဆက်စားနေသည်။

ထို့ကြောင့် မျက်လုံး မရှိသော သခင်လေးက ဝိုင်ခရားကို ချလိုက်ပြီး တခြားသူများနှင့် လှည့်၍ စကားပြောနေရင်းမှ အသားခြောက်များကို ယူရန်လှမ်းလာသည်။

ထိုတွင် နျဲ့ပုဖန် သည် သူ၏ တူချောင်းများကို ဆန့်ထုတ်လိုက်၍ ပန်းကန်ပြားပေါ်ရှိ အသားခြောက်များကို အားလုံး ကောက်ယူပြီးနောက် အဝေးဆီသို့ ပစ်ချလိုက်သည်။ မနီးမဝေးက အမှောင်ထဲမှာ အရိပ် တစ်ခု ချက်ချင်း ပေါ်လာပြီ ပစ်လိုက်တဲ့ အသားခြောက်တွေ သဲလွန်စ မရှိဘဲ ချက်ချင်း ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့၏။

ကျန်လူများက ဤမြင်ကွင်းကို ဂရုမစိုက်ကြဘဲ ဖန်းလုံ တစ်ဦးသာ အမှတ်မထင် တွေ့လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

"ဝေစာအုပ်စောင့်၊ ဒါက ဘာသဘောလဲ''

မျက်လုံး မရှိတဲ့ သခင်လေး၏ မျက်နှာသည် အနည်းငယ် ပြောင်းလဲသွားသည်။ ဖန်းလုံ၏ အေးစက်ခြင်းကို သူ ဂရုမစိုက်သော်လည်း သူ့ ဘေးနားက လူသည် ရာထူးအဆင့် မရှိသော စာအုပ်တိုက်မှအစေခံမျှသာဖြစ်သည်။ ဧကရာဇ်မင်း၏ မျက်နှာသာပေးမှုသာ မရခဲ့လျှင် ထိုငယ်သား၏ တည်ရှိမှုသည် အရေးမပါသော ဖုန်မှုန့်မျှသာ ဖြစ်သည်။ သူ့ကို ဒီလောက်အထိ ပြောင်ပြောင်တင်းတင်း စော်ကားဖို့ ဘာအခွင့်အရေး ရှိလို့လဲ။

သို့ရာတွင် နျဲ့ပုဖန်က အလွန် စိတ်ရင်းမှန်ဖြင့် တောင်းပန်လိုက်သည် -
"ခွင့်လွှတ်ပါ၊ လက်က ချော်သွားလို့''

လက်ချော်တယ် ဟုတ်လား။ ဤကဲ့သို့ တိကျသောနည်းဖြင့် လက်ချော် နိုင်သလား။

မျက်လုံး မရှိသော သခင်လေး၏ ပါးစပ်ထောင့်သည် အကြိမ် အနည်းငယ် တုန်ခါသွားသည်။ သူသည် ဖန်းလုံကို တစ်ချက် ကြည့်လိုက်ပြီး ဒေါသကို ထိန်းကာ အသားခြောက် နောက်တစ်ပန်းကန်ကို လှမ်းယူလိုက်သည်။

ဒါပေမယ့် ဘယ်သူသိလဲ၊ နျဲ့ပုဖန်က အလားတူလှည့်ကွက်ကို ထပ်ပြီး ကြိုးစားခဲ့သည်။ မယူရသေးခင် အသားကို လွှင့်ပစ်လိုက်ပြန်သည်။

ဤတစ်ကြိမ်တွင် မျက်လုံး မရှိသော သခင်လေးက စားပွဲကို ပုတ်လိုက်ပြီး ဒေါသတကြီး ပြောလိုက်သည်။

"ဝေရှောင်ပေါင်၊ ငါက မင်းကို ယဉ်ကျေးမှုအရ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဆက်ဆံပေးနေတာ။ မင်းက ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဟုတ်လှပြီထင်နေတာလား''

ဖန်းလုံသည် ထိုစကားကို ကြားသောအခါတွင် သူ့မျက်လုံးများသည် ခဲသီးများကဲ့သို့ စူးရှစွာ ပေါက်ကွဲ တောက်လောင် သွားသည်။

မျက်လုံးကင်းမဲ့သော သခင်လေး သည်လည်း တုန်လှုပ်သွားပြီး သူ၏ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယုံကြည်မှုမှာ အနည်းငယ် အားနည်းသွားသော်လည်း သူက မောက်မာစွာဖြင့် "နိုင်ငံတော် ပညာရှိကြီး၊ ဒါက မင်းရဲ့ ဧည့်ဝတ်ပြုနည်းလား"

“နိုင်ငံတော် ပညာရှိကြီး၊ မင်း သူတို့ကို ဖိတ်ကြားထားလို့လား'' နျဲ့ပုဖန်က မေးသည်။

“ငါ မဖိတ်ထားဘူး''

ဖန်းလုံ က ပြတ်ပြတ်သားသား ပြန်ပြောသည်။

ထို့ကြောင့် နျဲ့ပုဖန်သည် မျက်လုံး မရှိသောလူ ဆီသို့ တစ်ဖန် လှည့်၍ အလွန်ကြည်လင်သော မျက်လုံးများဖြင့် သူ့ကို ကြည့်လိုက်သည်။

မျက်လုံး မရှိသောလူ၏ မျက်နှာသည် အနီရောင်မှ အနက်ရောင်သို့ ပြောင်းသွားသည်။

ဤတွင် နျဲ့ပုဖန် တစ်ချက် တွေးမိသွားသည်။
ထိုအရေထူသော မျက်လုံး မရှိသည့်လူသည် ကျွမ်းကျင်သော ပညာရှိ တစ်ဦး မဟုတ်သည်မှာသေချာသည်။
မိမိနဲ့ ယှဥ်လျှင် သူတို့က ပို၍ ဥာဏ်နည်းလိမ့်မည်။

သို့ရာတွင် မျက်လုံး ကင်းမဲ့သော သခင်လေးက ပြင်းပြင်းထန်ထန် ပြန်ပြောလိုက်သည်။

''အားလုံးပဲ၊ ဒီနေ့ ဒီနေရာမှာ စိတ်ရှိသလောက်သောက်ကြ စားကြစမ်း။ ငါ့ကို ဘယ်သူက နှောင့်ယှက်ရဲမှာလဲ"

သူက လက်ကို မြှောက်ပြီး တခြားသူတွေကို လာဝိုင်းဝန်းဖို့ လှုံ့ဆော်လိုက်သည်။

နျဲ့ပုဖန်နှင့် ဖန်းလုံ တို့သည် ထိုသူ၏ လူများကြားတွင် ဝိုင်းရံခံထားရသည်။

မျက်လုံး မရှိသော သခင်လေးသည် ဝိုင်ပုလင်းနှင့် ဝိုင်ခွက်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး သူတို့ နှစ်ဦးအား အပြန်ပြန် အလှန်လှန် ကြည့်ကာ ဆိုးသွမ်းစွာ ပြုံး၍
“နောက်ဆို ငါ သောက်ဖို့ ပြောရင် အသာတကြည် လက်ခံလိုက်လေ''

သို့သော် နျဲ့ပုဖန်က ဖန်းလုံကို ညင်ညင်သာသာ မှီကာ မျက်လုံး မရှိသော သခင်လေးကို ပြောလိုက်သည်။

"မင်းက လူအုပ် တောင့်တယ်ဆိုပြီး အင်အားသုံးဖို့ ရည်ရွယ်နေတာလား"

မျက်လုံး မရှိသော သခင်လေးကလည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ကျေနပ် အားရစွာဖြင့်။

“မင်း ဒါကို နားလည်ရင် အခုချက်ချင်း ငါ့ကို တောင်းပန်ပြီး ငါနဲ့ အရက်နည်းနည်း သောက်ရမယ်၊ ဒါဆို သနားညှာတာစွာနဲ့ မင်းရဲ့အရင်က ရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်း အပြုအမူတွေကို ခွင့်လွှတ်ပေးမယ်''

"ငါက သဘောမတူရင် ဘာဖြစ်မလဲ" နျဲ့ပုဖန်က ပျင်းရိစွာ မေးလိုက်သည်။

"ဒါဆို ထူးထူးခြားခြား နည်းလမ်းတွေ သုံးတဲ့အခါ ငါ့ကို အပြစ်မတင်ပါနဲ့"

မျက်လုံး မရှိသောလူသည် သူ့အိတ်ကပ်ထဲမှ ကြွေပုလင်းကို ထုတ်ကာ သူ့ မျက်နှာပေါ်တွင် အလွန်အောက်တန်းကျသော အမူအရာ ပေါ်လာလေသည်။

ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေကလည်း နားလည်၍ ရယ်ကြသည်။

နျဲ့ပုဖန်က သူတို့ကို သနားစိတ်ဖြင့် ကြည့်ကာ သက်ပြင်းချရင်း

“အိုက်၊ ဒီနေ့တော့ ရှောင်လို့ မရနိုင်ဘူး ထင်တယ်။ နောက်ပိုင်း ရုန်းရင်းဆန်ခတ်တွေ ဖြစ်လာရင် ငါ့ကို အပြစ်မတင်ပါနဲ့''

“ဟားဟား၊ ဒီစံအိမ်တော်မှာ ငါတို့ကို ဘယ်သူက ဝင်စွက်ဖက်ဝံ့သလဲ။ ငါ လုပ်ချင်တာ မှန်သမျှ လုပ်လို့ရတယ်၊ မင်း အကူညီတောင်းနေလည်း ဘာမှထူးမှာ မဟုတ်ဘူး''

"ကောင်းပြီ။ ငါ နားလည်ပါတယ်"

နျဲ့ပုဖန်က သူရဲ့ဝါးတူကို ချလိုက်ပြီး ၎င်းတို့နောက်ကျောဘက်သို့ ကြည့်ကာ အော်လိုက်သည်။
"ဟေ့ကောင်တွေ၊ မင်းတို့ ထွက်လာလို့ရပြီ''

မျက်လုံး မရှိသော သခင်လေးနှင့် တခြားသူတွေကလည်း သူတို့ရဲ့ ခေါင်းကို မသိမသာ လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ သူတို့နောက်မှာ ကြက်အုပ်ကြီး တစ်အုပ် ပေါ်လာပြီး တချို့က ရပ်နေ၊ တချို့က လဲလျောင်း၊ တချို့က သစ်ပင်ပေါ်ကနေ ခုန်ချလာသည်။ တချို့က မြေကြီးထဲမှာ ပုန်းနေကြ၏။ သူတို့ လှုပ်ရှားမှုငြိမ်သက်သွားကြသည်။ ကြက်မျက်လုံးများမှ စူးရှသော အလင်းတန်း တစ်ခုဟာ ပြင်းထန်ပြီး လူသတ်နိုင်သော ရောင်ဝါရှိနေသည်။

“ကလစ်”

ရွှေခဲနှင့် ပန်းပွင့်မိန်းကလေးတို့က အမိန့်ပေးသည်နှင့် ကြက် အားလုံးသည် ပျံတက်သွားကြပြီး အမွေးအမျှင်နှင့် လွှမ်းနေသော ဒီရေလှိုင်းမျိုးကဲ့သို့ မျက်လုံး မရှိသော သခင်လေးနှင့် သူ့ နောက်လိုက်များဆီသို့ အပြေးအလွှား ပြေးသွားကြသည်။

“အား၊ အွတ်…..” အော်သံများ ဆက်တိုက်ထွက်ပေါ်လာသည်။

မျက်လုံး မရှိသော သခင်လေး နှင့် အခြားလူများသည် အရပ်ရပ်သို့ ပြေးသွားသော်လည်း မည်သည့် ဦးတည်ရာသို့ သွားသည်ဖြစ်စေ တိုက်ခိုက်ခြင်း ခံခဲ့ရသည်။ ခြစ်ခြင်း၊ ကိုက်ခြင်း၊ တွန်းခြင်း၊ဆိတ်ခြင်း ခြေတစ်လှမ်း လှမ်းလိုက်တိုင်း အမျိုးမျိုး တိုက်ခိုက်မှုကို ခံနေရ၏။

သန့်ရှင်း ခန့်ညားသော သခင်လေးများသည် မှတ်မိနိုင်သော ပုံစံအဖြစ်သို့ လျင်မြန်စွာ ဖျက်ဆီးခံလိုက်ရသည်။

ပျံသန်းနေသော ကြက်အမွေးများ ပြည့်နေသော ဥယျာဥ်ထဲတွင် နျဲ့ပုဖန်က "ငါ့ကို သနားစရာလို့ မခေါ်နဲ့၊ မင်းကို အကူအညီ တောင်းဖို့ ငါ ခွင့်ပြုတယ်"

"ကူညီပါ...ကူညီပါ" နောက်ဆုံးတွင် လူ အနည်းငယ်က မခံမရပ်နိုင် ဖြစ်ကာ အော်ဟစ်ခဲ့ကြသည်။

"ဟီးဟီး၊ ဒီလို တိတ်ဆိတ်တဲ့ စံအိမ်တော်ထဲမှာ မင်း စိတ်ကြိုက်သာ အော်လိုက်ပါ၊ ငါတို့ရဲ့ ကိစ္စတွေကို ဘယ်သူက ဝင်စွက်ဖက်ရဲလို့လဲ"

ဖန်းလုံက ကျယ်လောင်စွာ ရယ်မောလိုက်ပြီး ဒီကောင်က အရမ်းဆိုးတာပဲလို့ တိတ်တိတ်လေး တွေးမိသည်။ သည်လူတွေရဲ့ သနားစရာ ကောင်းပြီးရင်း ကောင်းနေတဲ့ အခြေအနေတွေကို မြင်လိုက်ရတော့ အရင်က သူ ခံစားခဲ့ရတဲ့ မကျေနပ်မှုတွေအားလုံး ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။ နျဲ့ပုဖန် သူ့ဘေးမှာ ရှိနေသရွေ့တော့ အချိန်မရွေး ပျော်ရွှင်တဲ့ ခံစားချက်ကို ထိန်းထားနိုင်ပုံပါပဲ။

"ဒါ...ဘာဖြစ်နေတာလဲ" ထိုအချိန်တွင် ခြံအပြင်ဘက်မှ ရင်းနှီးသော အသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။

နျဲ့ပုဖန်သည် အသံ၏ ရင်းမြစ်ဆီသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ လီရီ၊ ဝမ်ရှင်းချန်နှင့် ဝေဒီ တို့သည် တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် ဝင်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။

ဟမ်။ တကယ်ကြီး သူတို့ အတူတူ လာခဲ့ကြတာလား။ နျဲ့ပုဖန် အရမ်း သိချင်နေခဲ့သည်။

"လီ သခင်လေး၊ ခေါင်းဆောင်ဝေ၊ ကူညီပါဦး"

မျက်လုံး မရှိတဲ့လူက သူတို့ကို မြင်လိုက်တာနဲ့ အသက်ကယ်ကြိုး တစ်ချောင်းကို မြင်လိုက်ရသကဲ့သို့ သူတို့ဆီ ပြေးဖို့ ရုန်းကန်နေသည်။

သို့သော် သုံးယောက်သားက တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ဘေးသို့ ထွက်ကာ သူ့ကို လုံးဝ လျစ်လျူရှုလိုက်သည်။ သူတို့သည် ဖရိုဖရဲ ကြက်အုပ်များကို ကျော်ဖြတ်ကာ နျဲ့ပုဖန်ဆီသို့ တည့်တည့် လျှောက်သွားကြ၏။

နျဲ့ပုဖန်က ပန်းကန်ကို တုတ်နဲ့ ခေါက်လိုက်ပြီး “ကောင်းပြီ၊ ပြစ်ဒဏ် နည်းနည်းလောက်ဆို လုံလောက်ပြီ၊ ဒီနေ့ သူတို့ကို လွှတ်ပေး လိုက်မယ်။ အားလုံး အလုပ် ကြိုးစားပြီးပြီဆိုတော့ အတူတူ ထမင်းသွားစားကြတာပေါ့”

ကြက်များသည် အကြိမ်အနည်းငယ် မော့ကြည့် လိုက်ကြပြီး ဖြည်းညှင်းစွာ တိုက်ခိုက်မှုကို ရပ်လိုက်သည်။
သူတို့သည် ထိုလူစုဆီမှ ထွက်သွားသောအခါ ကုတ်ခြစ်မှု အနည်းငယ် လုပ်သွားရန်လည်း မမေ့ခဲ့ကြပေ။

များမကြာမီ နျဲ့ပုဖန်နှင့် ဖန်းလုံတို့ ပတ်လည်ရှိ နေရာ အားလုံးကို ကြက်များက ဝန်းရံထားလိုက်ပြီး လီရီနှင့် အခြားလူများက အပြင်ဘက်သို့ ရောက်သွားသလို ဖြစ်သည်။

“အရှင် ဝေ၊ အရှင် ကျွန်တော်တို့ အတွက် တရားမျှတမှုရအောင် ထောက်ထားပေးပါ''

မျက်ခုံး မရှိ သခင်လေး၏ သူ့ မျက်နှာဟာ ညိုမဲပြီး ဒေါသတကြီးဖြစ်နေသည်။

“ဒီဝေရှောင်ပေါင်က တော်ဝင်မျိုးနွယ် တွေကို ပြောင်ပြောင်တင်းတင်း စော်ကားပြီး ဧကရာဇ်မင်းရဲ့ ကျေးဇူးကို အခွင့်ကောင်းယူတယ်။ တကယ်ကို ခွင့်မလွှတ်နိုင်စရာပဲ”

ဝေဒီက သူ့ကို ငုံ့ကြည့်ကာ နူးညံ့သိမ်မွေ့စွာပြောလိုက်သည်။
"မင်း သူ့ကို ထိခိုက်အောင် မလုပ်ခဲ့မိတာကိုပဲ မင်းပျော်နေသင့်တယ်"

မျက်လုံး ကင်းမဲ့သော သခင်လေး သည် သူ့မျက်လုံးများကို ပြူး ကြည့်လိုက်သည် — ယခုတစ်ကြိမ်တွင် နျဲ့ပုဖန်သည် သူ့ မျက်လုံးများကို နောက်ဆုံး မြင်လိုက်ရပြီး အခြားသူ၏ အမူအရာမှာ မယုံကြည်နိုင်စရာ အမူအရာများနှင့် ပြည့်နေ၏။ ထို့နောက် သူက လီရီ နှင့် ဝမ်ရှင်းချန် တို့ကိုကြည့်ကာ "ညီလေး လီ၊ အစ်ကို ဝမ်၊ ခင်ဗျားတို့လည်း မင်းမျိုးမင်းနွယ်တွေဆိုတော့ အရေးမပါတဲ့သူဆီက အနိုင်ကျင့်စော်ကားတာခံရရင် ငါတို့ဒေါသတွေကို မျိုချနိုင်မလား"

လီရီက သူ့ကို မကြည့်။ သူသည် ကြက်များကို ခြေဖဝါးဖြင့် တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး နျဲ့ပုဖန်၏ ဘေးတွင် မထင်မှတ်ဘဲ ထိုင်ချလိုက်၏ ကြက်များစွာက သူ့အပေါ် မကျေမနပ်ဖြစ်ကာ ဝိုင်းကြည့်နေကြလေသည်။

ဝမ်ရှင်းချန် က သူ့ကို သနား ဂရုဏာ သက်စွာကြည့်ကာ သူတော်စင် တစ်ပါးကဲ့သို့ ပြုံးပြလိုက်သည်-

''လျိုသခင်လေး၊ နောက်ကို ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်လိုက်ရင် ပိုကျယ်တဲ့ မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းကို မင်း မြင်လိမ့်မယ်။ အတ္တအပေါ် စွဲလမ်းလွန်းခြင်းက ကိုယ်တွင်းရှိ နတ်ဆိုးများကို အလွယ်တကူ အောင်နိုင်သွားစေလိမ့်မယ်''

သူသည် အတွင်းနတ်ဆိုးများကို တိုင်တည်၍ ခြိမ်းခြောက်လိုက်သည်။

မျက်လုံးမဲ့သော သခင်လေးမှာ သူ့နှလုံးသားထဲက ငိုနေခဲ့သည်၊ နှစ်ယောက်စလုံးက သည်ကောင်ကို ဘာလို့ အကာအကွယ်ပေးနေကြတာလဲ။

ထိုသူက သူ၏ မျက်လုံး အပေါက်ငယ်များကို ဖွင့်ရန် ကြိုးကြိုးစားစား လုပ်ရင်း နျဲ့ပုဖန်က သူတို့ကို တရင်းတနှီး နှုတ်ဆက်သည်ကို မြင်သောအခါ ဤသည်မှာ ထင်ယောင်ထင်မှား မဟုတ်ပဲ အမှန်ပင်ဖြစ်ကြောင်း သူ သဘောပေါက်လိုက်သည်။

ဤခါးသီးသော အသီးကို အချည်းနှီး စားလိုက်ရ၏။

ဒဏ်ရာရသွားသော နှလုံးသားဖြင့် မျက်လုံး မရှိသောသခင်လေးအား ၎င်း၏ ကြံရာပါများက၊ လျော့ရဲရဲ ခြေလှမ်းများဖြင့် ခြံအပြင်သို့ ခေါ်ဆောင်သွားကြသည်။ သူ့ မျက်လုံးများတွင် နာကြည်းမှုနှင့် မလိုလားမှုများ ပြည့်နှက်နေသည်။

"မင်းတို့ အားလုံး ဘာလို့ဒီကိုရောက်နေတာလဲ" နျဲ့ပုဖန်က စားပွဲပေါ်က ကြက်သားကို ဖဲ့ပြီး မေးလိုက်သည်။

"မင်း ဒီမှာ ရှိတယ်ဆိုတာ ကြားတော့ ငါတို့ လာခဲ့တာ" လီရီက ပြန်ဖြေသည်။

"ဒါနဲ့ စားပြီးပြီလား။ ငါတို့နဲ့ အတူတူ စားချင်လား" နျဲ့ပုဖန်က ကြက်ခြေထောက်နှင့် အသီးအရွက် တစ်ပန်းကန်ကို လှမ်းယူပြီးနောက် ထပ်မေးသည်။

ဟင်းပွဲများဖြင့် ပြည့်နေသော စားပွဲခုံကို ကြည့်ကာ အားလုံးက မစားရသေးကြောင်း တည်ငြိမ်စွာ ထုတ်ဖော်ပြောဆိုကြသည်။

နျဲ့ပုဖန်က သူတို့ကို ချက်ချင်း ကြိုဆိုလိုက်လိုက်သည် - "အကြာကြီးနေမှ ငါတို့ အတူတူ စားကြရတာ၊ ငါတို့နဲ့အတူ နိုင်ငံတော်ရဲ့ ပညာရှိကြီးလည်း မစားရသေးဘူး"

သည်လိုမျိုး ဘယ်လို စားကြလို့လဲ။

ကြက်တွေ ဝိုင်းနေတဲ့ လူအနည်းငယ်က သူတို့ စစ်မှန်တဲ့ အရှိန်အဝါ အရိပ်အယောင်တွေကို ဖုံးကွယ်ရင်း တောင်ကြီးလို တည်ငြိမ်စွာ ထိုင်ကာ သူတို့ရဲ့အမူအယာကို ထိန်းသိမ်းဖို့ အစွမ်းကုန် ကြိုးစားနေကြသည်။

သူတို့ နျဲ့ပုဖန်နဲ့ အတူတူ စားကြတဲ့အခါ အချင်းချင်း တခြားသူတွေ ရှေ့မှာ မျက်နှာ မပျက်ရအောင် သူတို့ရဲ့အမူအရာတွေ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ထားပြီး စားသောက်ရမယ်ဟူ၍ လျှို့ဝှက် ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြသည်။

လူ အနည်းစု၏ မျက်လုံးများသည် လေထဲတွင် ပြင်းပြင်းထန်ထန် တိုက်ခိုက်လျှက်ရှိကြပြီး အားလုံးက ကြက်များနှင့်အတူ စားရန် ပြင်ဆင်နေကြသည်။

ထိုအချိန်တွင် နျဲ့ပုဖန်က ရုတ်တရက် ထရပ်ကာ သူတို့ကိုပြောလိုက်၏။

"သွားမယ်၊ နောက်စားပွဲ တစ်ခု မှာပြီး အထဲမှာ စားရအောင်"

နျဲ့ပုဖန်သည် အခန်းထဲသို့ ခြေလှမ်းအနည်းငယ်လှမ်းလိုက်သော်လည်း ထိုလူစုက လုံးဝကို မလှုပ်မယှက်ထိုင်နေကြသည်ကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် သူက ထူးဆန်းစွာမေးလိုက်သည်-

"မင်းတို့ ဘာလို့ မလှုပ်တာလဲ။ သူတို့နဲ့ အတူစားချင်လား။ ကြက်တွေနဲ့ အတူတူ စားပြီး စိတ်ခံစားချက်ကျင့်ကြံချင်တယ်ဆိုလည်း ငါက စိတ်မရှိပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သူတို့နဲ့ အတူတူ စားမယ်ဆိုရင်တော့ သူတို့က နည်းနည်းကြမ်းတမ်းတယ်''

ထိုလူစု၏ တင်းမာသော အမူအရာများမှာ ချက်ချင်း ပြောင်းလဲကာ သူတို့၏ နှလုံးသားထဲတွင် ထိတ်လန့် တုန်လှုပ်သွားကြသည်။

ဘုရား ကယ်ပါ၊ ငါတို့က ဘာလို့ ကြက်တွေနဲ့အတူတူစားပြီး စိတ်ခံစားချက် ကျင့်ကြံရမှာလဲ။
သည်ကောင် ရူးနေပြီလား။ ရူးနေတာပဲလေ။

ထို့နောက် သူတို့သည် စိတ်ခံစားချက်များကို လျင်မြန်စွာ ဖြေရှင်းပြီး ဘာမှမဖြစ်သကဲ့သို့ ဟန်ဆောင်ကာ အိမ်ထဲသို့ မဝင်မီ ၎င်းတို့၏ အဝတ်များပေါ်၌ ကပ်နေသော ကြက်အမွေးများကို ခါထုတ်လိုက်ကြလေသည်။