She's unforgettable

Hoofdstuk 104

Giorgina POV:

Niet begrijpend kijk ik mijn moeder aan. Mijn onderlip trilt, en mijn handen zweten. 'Je moest hem hier nooit binnenlaten!' Schreeuw ik naar haar. 'Geef je moeder hier niet de schuld van, ik heb haar gesmeekt om me binnen te laten.' 'Hou je bek!' Reageer ik fel. 'Liefje.' Piept mijn moeder. Ze staat er verslagen bij.

'Je hebt mijn hart gebroken.' Huil ik. 'Je bent echt een ongelofelijke eikel Sam.' Met deze woorden verlaat ik de keuken, en in plaats van dat ik de trap op storm om naar mijn eigen kamer de gaan, ga ik de hal door en ren in de kamer van Remco in. Het is leeg en donker. Ik sluit de deur achter me dicht, en kruip onder de dekens in Menno zijn bed. Het voelt koud aan, in geen tijden heeft hier iemand gelegen sinds hij dood is. Ik pak het kussen stevig beet en probeer zijn vertrouwde geur op te snuiven. 'Ik mis je zo, ik heb je nodig.' Huil ik. 'Het is niet eerlijk, ik heb je nodig.'

Na een tijdje worden mijn oogleden zwaar en begint mijn hoofd te bonken. Vermoeid veeg ik over mijn betraande wangen en kruip ik nog verder onder de dekens. Treurig staar ik in het donker, en een opgelaten zucht verlaat mijn lippen. Ik voel mijn telefoon in de zak van mijn vest trillen en pak hem eruit. Het is een bericht van Remco, hij stuurt me een foto van hem en Amber, samen op de bank. Ik glimlach, maar word tegelijkertijd nog verdrietiger. Dit is wat ik mijn broer al die tijd gegund heb, maar het herinnert me ook aan Samuel en mij. Ik besluit Remco niet over zijn bezoek te vertellen.

"Liefjes.. Een dikke kus voor mij aan jullie beide."

Ik stop m'n telefoon weer in m'n zak, ga rechtop zitten en wrijf in mijn ogen. Dan slenter ik de slaapkamer uit terug naar de keuken, die leeg is. Stil ga ik de keuken in en vul ik een glas water die ik in een keer leeg drink. Er ligt een pizzadoos op de tafel met een post-it op de deksel. Ik herken mijn moeder haar handschrift meteen.

'Ik hou van je, voor altijd. Mama'

Glimlachend pak ik de doos, ga ik aan de keukentafel zitten en begin ik hongerig de pizza op de eten. Ik lees de berichten in het groepsgesprek en besluit dan Dioni te whatsappen.

"Hey Dion."

Ik prop het laatste stukje pizza in m'n mond en ruim dan de doos op.

"Hey chickie. Filmpje kijken?"

Ik glimlach. Daar ben ik aan toe.

"Zie je zo bij mij thuis."

Enkele minuten later gaat de bel. Ik sprint naar de voordeur en glimlach als ik Dioni in de deuropening zie staan. Hij heeft een grijze trainingsbroek aan en een zwarte trui. 'Kom binnen.' Hij begroet me met een warme, stevige knuffel. 'Hé meissie.' In de lege woonkamer ploffen we naast elkaar op de bank. 'Wil je wat drinken?' 'Ja lekker.' Ik pak twee glazen en een pak dubbelfris uit de koelkast. Ik schenk de glazen in, zet het pak op de salontafel en overhandig Dioni een glas. 'Dankje.' Hij neemt een paar slokken en zet het aan de kant. 'Hoe is het?' Vraagt hij en hij kijkt me aan. Ik haal m'n schouders op.

'Niet goed, niet slecht. Dansen gaat lekker, school bevalt prima. Maar je weet het wel..' Hij knikt. Hij zet zijn elleboog op de leuning en ondersteunt zijn gezicht met zijn hand. 'Samuel?' Ik knik verdrietig.
'Ik snap het gewoon niet. Hij had jou, hij had de wereld in zijn handen zei hij. En dan, Veerle.. Ik snap het gewoon niet.' Mompelt hij. 'Hoe gaat het met Cassius?' Vraag ik dan. 'Mwah, hij is tijdelijk bij zijn ouders. Hij zag het niet zitten om nu bij Samuel in huis te wonen wat ik heel goed begrijp. Maar Samuel merk je niet op. Hij eet niet, hij zit de hele dag op zijn slaapkamer, en 's nachts hoor ik hem huilen.' Ik krijg een steek van medelijden maar schud het van me af.

'Je hoeft je niet schuldig te voelen hoor, het is zijn verdiende loon. Maar, het doet hem wel wat.' 'Hij was hier.' Zeg ik dan. Dioni kijkt me verbaasd aan. 'Wanneer?' 'Een uur geleden. Zomaar. Mama had hem binnen gelaten, ik ging compleet door het lint en ben huilend Menno zijn bed in gekropen uit eindelijk.' Een traan biggelt over mijn wang. 'Die mis ik nog wel het allermeest momenteel.' Dioni knijpt in mijn hand. 'Weet ik. En Samuel, mis je hem?' Ik knik. 'Tuurlijk. Het is de liefde van mijn leven maar ik begrijp het gewoon niet, ik begrijp het echt niet.' 'Daarom, misschien moet je daarom toch maar een keer met hem gaan praten. Je zal hem daarna misschien nog steeds niet begrijpen, maar hij kan wel zijn verhaal doen. Misschien schiet het iets op, dit kan zo ook niet langer doorgaan. Ik heb je mooie gezichtje nog nooit zo vermoeid gezien, gekkie.' Ik glimlach. 'Je hebt wel gelijk. Ik zal er over nadenken.' 'Let me know, ik kan je altijd nog helpen.' 'Dankje Dioni.' 'Nou, niet meer huilen nu.' Lacht hij terwijl hij mijn wangen afdroogt. Ik begin ook te lachen en drink mijn drinken op.

'Hoe gaat het met Noor?' Vraag ik als ik door het hoofdmenu van Netflix scrol. 'Ze is geweldig, ze is echt de beste.' Glimlacht hij trots. 'Houden zo.' 'Met jou komt het ook goed. Ik weet het zeker.' 'Dankje, je bent een top vriend.' 'Beste vriendjes.' Lacht hij. 'Beste vriendjes.' Glimlach ik terug.