She's unforgettable

Hoofdstuk 136

Ilayda POV:

Moeizaam beweeg ik mijn schouders. Ik draai mijn hoofd, die meteen begint te bonken. Het voelt alsof mijn wimpers aan elkaar geplakt zitten, ik kan mijn ogen bijna niet openen. Ik lik met mijn tong over mijn lippen. Ze zijn droog en gebarsten, ik proef oud bloed. Als ik mijn armen op wil trekken om in mijn ogen te wrijven merk ik dat ze vast gemaakt zijn. Met de bonkende pijn in mijn achterhoofd probeer ik na te denken.

En dan schieten mijn ogen open en weet ik het weer. Ik was in het ziekenhuis met mijn ouders, Bibi en Kaj en ben toen meegenomen door twee soldaten die me constant in de gaten hielden bij de ingang. Paniekerig schieten mijn ogen heen en weer. De ruimte waar ik me bevind is schemerig, het is een soort hut. Ik kijk tegen een rieten dak aan, er komt zonlicht door sommige spleten. De grond onder me voelt hard en koud, en mijn polsen en enkels zijn vast gebonden met touw. Ik probeer mijn nek zover mogelijk te strekken en bekijk mezelf. Mijn kleren zijn gescheurd, van mijn shirt is bijna niets meer over en mijn short hangt half op mijn knieën. Ik begin te huilen. Het kan niet waar zijn.

'HELP!' Schreeuw ik zo hard als ik kan. 'HELP ME!' Ik ruk aan mijn polsen maar het is zinloos. 'Kaj.' Huil ik. Daarna sluit ik mijn ogen weer, de hoofdpijn is ondraaglijk. Als ik geroezemoes op de achtergrond hoor verstijf ik. 'She's awake now.' Ik merk dat er iemand dichterbij komt en open m'n ene oog. Een donkere man hurkt zich naast me en bekijkt me van top tot teen met een smerige grijns op zijn gezicht. 'Well, well, well.' Hij streelt met zijn vinger over mijn wang en ik huiver. 'The pretty blonde one. Tell me your name dear.' Ik klem mijn kaken stevig op elkaar en kijk de andere kant op. De man geeft een ruk aan mijn kin, ik ben gedwongen hem aan te kijken. 'I asked you something.' Weer verroer ik me niet. Hij haalt uit en slaat met zijn hand op mijn wang. Ik geef een luide gil. 'HELP ME!' Roep ik weer. De man schudt lachend zijn hoofd. 'Nobody cares honey.' 'Who the hell are you!' Roep ik kwaad. Weer grijnst hij. 'I'm your new boss.'

Giorgina POV:

Ik kijk de tafel rond. Samuel, Lauren, Amber, Remco en Cassius roeren stilletjes in hun koffie. Iedereen is er, behalve Noor en Dioni. Het is zo stil dat ik de klok hoor tikken. Ik laat mijn blik er vlug op vallen, half 12. 'We moeten Noor gaan zoeken.' Zeg ik dan. 'We moeten ze beide zoeken.' Zegt Samuel dan. 'Dioni kan de rambam krijgen!' Antwoordt Amber. 'Het blijft een van onze vrienden. Hij heeft iets ontzettend stoms gedaan maar we kunnen hem nu niet ineens uit de groep 'verwijderen', dat zou niet eerlijk zijn.' Zegt Samuel dan. 'Oké, nou dan moeten we maar op pad gaan.' 'Amber, jij zei toch dat Noor in een hotel zit? Welk hotel?' Amber haalt haar schouders op. 'Ze is slim genoeg om dat er niet bij te zetten, ze wil ons niet zien denk ik. Daarbij denkt ze nog steeds dat het Giorgina was. Maar ik heb wel een vermoeden welk hotel het kan zijn.' 'Dan ga ik met je mee.' Zeg ik vast beraden. 'Ik ook.' Voegt Remco er aan toe. 'Ik denk dat jij beter hier kan blijven met Lauren en dat Cassius en Samuel op zoek gaan naar Dioni.' Zeg ik. 'Oh, ja tuurlijk.'

Ik trek mijn paardenstaart nog wat strakker en strik mijn veters. 'Laten we dan maar gaan.' Zeg ik tegen Amber. Remco zit met Lauren op de bank en Cassius en Samuel zijn al weg. 'Ja, we pakken haar fiets. Jij gaat bij mij achterop.' Ik knik. 'Prima.' Ik buig me over Lauren heeft en druk een kus op haar wang. 'Het komt echt goed, ik beloof het.' Ze glimlacht waterig. 'Tot later jongens.' Ik sla mijn tas over mijn schouder en loop achter Amber aan naar buiten. Het wordt steeds kouder maar vandaag schijnt de zon. Amber begint met fietsen en ik spring onhandig achterop. 'Nooit gedacht dat ik dit ooit nog zou meemaken.' Begint Amber terwijl ze door de stad fietst. 'Ik ook niet. Ik vind het zo zielig voor Lauren, ze voelt zich echt vreselijk.'

'Dit is optie een.' Amber remt af en ik spring van de fiets. Ik volg haar naar binnen. 'Gina?' 'Ja?' 'Even twee goede vriendinnen onder elkaar. Je kan me vertrouwen.' Ik kijk haar niet begrijpend aan. 'Hoezo?' 'Weet je zeker dat Lauren je niet gewoon beschermt?' 'Serieus Amber? Je denkt dat ik het met Dioni gedaan heb en vervolgens mijn zusje de schuld op zich laat nemen om mijn eigen relatie te redden?' Amber kijkt onschuldig. Ik schud mijn hoofd en loop chagrijnig voor haar uit. Wat een kut opmerking. Ik buig over de balie van de receptie heen. 'Is hier een meisje geweest vannacht?' De receptionist begint te lachen. 'Er komen hier wel vaker meisjes.' Ik schud mijn hoofd. 'Tuurlijk, stom.' Ik pak mijn telefoon en zoek een foto van Noor op. Die laat ik aan de receptionist zien. 'Dit meisje.' 'Naam?' 'Noor?' Hij tikt iets in op zijn computer. 'Ja, ja dat klopt.' Mijn hart begint in mijn keel te bonzen. 'Maar meer informatie mag ik helaas niet geven, in verband met privacy.' Ik rol met mijn ogen.

'Het is echt heel belangrijk meneer. Er zijn problemen met haar en vrienden. We moeten haar hebben. Kunt u alstublieft een uitzondering maken?' 'Als dit tussen ons blijft en ik niet je boze vriendin op mijn dak krijgt. Kamer 45.' Fluistert hij. Ik knipoog glimlachend. 'U bent een held.'

'Meekomen.' Zeg ik kalm tegen Amber en ik loop voor haar uit naar de lift. 'Hoezo doe je nu zo chagrijnig?' Vraagt ze. 'Really? Wat denk je zelf? Natuurlijk heb ik het niet met Dioni gedaan! Ik snap niet eens dat je dat van me denkt.' 'Nou sorry hoor.' 'Whatever, bedankt voor je vertrouwen.' Ik sla mijn haar opzij. 'Prima, ik geloof je. Het was Lauren. Laten wij nu ook geen ruzie maken.' Ik knik enkel en stap uit de lift. Ik kijk op de nummers op de deuren en sta stil voor nummer 45.

'Hier is het. Jij klopt aan.' Ik duw Amber naar voren die op de deur begint te slaan.

'Niet zo hard!' De deur gaat van de klink maar niet verder open. Amber kijkt me even aan en ik knik. Voorzichtig duwt ze de deur open en ik kijk over haar schouder mee naar binnen. Noor zit als een hoopje ellende op het grote bed en kijkt met grote ogen onze kant op.