She's unforgettable

Hoofdstuk 124

Giorgina POV:

'Jij bent.. Mij.' Stotter ik.

What. The. Hell.

Dit kan niet echt zijn. Ik droom. Droom ik?

Ik kijk naar Samuel. Ik kijk naar het meisje. Samuel kijkt naar mij. En naar het meisje. En het meisje staart mij met open mond aan. 'Huh? Wat.. Ik.. Wie bén jij?' Stottert ze dan. 'Ik ben Giorgina.' 'Ik denk dat ik flauw ga vallen, dit is bizar.' Zegt ze dan. Zelfs haar stem lijkt op die van mij, oh god!

'Hoe oud ben je?' Vraag ik dan. '16 ik word 17 op..' '3 februari.' Maak ik haar zin af. Weer kijkt ze me geschokt aan. 'Holy shit!' 'Dames, misschien moeten we even een café opzoeken zodat jullie met elkaar kunnen praten? Oh, ik ben Samuel trouwens, Giorgina haar vriend.' Zegt hij dan. Het meisje schudt zijn hand. 'Ja.. Ik denk dat dat een goed idee is. Als je dat wil?' Ik knik langzaam. 'Ik ken wel een plekje.' Het meisje loopt voor ons uit door de drukke straat. Mijn hoofd ontploft bijna van alle vragen. Hoe is dit in godsnaam mogelijk?

'Kom.' Ze wenkt ons en houdt de deur van een klein café voor ons open. Het is niet druk, en we gaan in een rustig hoekje zitten. 'Koffie?' Vraag ik. 'Lekker.' Ik bestel 3 koffie voor ons en als het voor mijn neus staat roer ik doelloos met mijn lepel. 'Dus..' Zegt ze. 'Sorry, ik ben je naam nu alweer vergeten.' Mompel ik. 'Catalina. Catalina Smith, ik woon hier in London.' 'Hoe kan het dat je Nederlands kan praten?' 'Ik heb tot mijn negende in Nederland gewoond, in Zeeland. Toen zijn we hierheen verhuisd.' 'Maar.. Ik.. Hoe kan het dat jij zo op mij lijkt? Je kan nooit mijn zusje zijn!' Ik ben compleet in de war. Catalina haalt haar schouders op. 'Er is een mogelijkheid.' Zegt Samuel dan. Beide kijken we hem aan. 'Wat? Je ouders hebben haar waarschijnlijk opgegeven voor adoptie voor een bepaalde reden.' 'Of mijn ouders, zijn niet mijn ouders....' Piep ik. 'Dat is onmogelijk. Je lijkt sprekend op je vader, en ook op je broer.' 'Wat? Je hebt een broer?' Vraagt Catalina. 'Dit is too much.' Zucht ze. 'Ja, ik heb een broer. Hij is ook van een tweeling, de ander is helaas overleden. Ik heb ook nog twee zusjes, we wonen in Bloemendaal.' Catalina knikt langzaam. 'Ik begrijp er niks van, echt niks!' 'We gaan m'n ouders bellen.' Zeg ik dan. 'Zou je dat wel doen?' Vraagt Samuel. 'Ik ben zojuist mijn mogelijke tweelingzus tegen gekomen, natuurlijk gaan we dat doen.' Ik pak mijn telefoon en bel mijn vader op. 'Hé pap! Met mij, komen jij en mama koffie drinken met ons?' 'Ja gezellig.' Antwoordt mijn vader. Ik geef het adres en hang op. 'Ik, moet dit echt?' 'Je wil dit zelf toch ook opgelost hebben?!' Roep ik. 'Giorgina.' Samuel legt zijn hand op de mijne. 'Sorry, jij kan er ook niks aan doen. Ik ben gewoon zo in de war.' Verontschuldig ik me. 'Geeft ook niet.' Ze glimlacht zwak. 'Precies dezelfde lach.' Mompelt Samuel.

Als de deur opengaat durf ik bijna niet om te kijken. 'Hé jongens!' Mijn vader loopt naar ons toe. Ik kijk voorzichtig, en zie dat hij Catalina opmerkt. Mijn ouders staan abrupt stil. Mijn moeder slaat haar handen voor haar mond. Ik ga staan en sla mijn armen over elkaar heen. 'Mam, pap. Dit is Catalina. Maar dat wisten jullie vast al.' Zeg ik bot. Even denk ik dat mijn moeder flauw gaat vallen. Ze zegt geen woord en ze wordt lijkbleek. 'Uitleg graag?!' 'Giorgina, rustig liefje.' 'Niks rustig! Ik ben gezellig aan het winkelen met mijn vriendje in London en kom mijn tweelingzusje tegen waarvan ik niet van het bestaan afwist! Dat is ze hé, ze is mijn tweelingzus, toch?'

'Ja, ze is inderdaad jouw tweelingzus.' Zegt mijn moeder dan. Ik plof op de stoel en ga met mijn handen door mijn haren. 'Ik kan dit niet geloven.' Catalina heeft al die tijd nog niks gezegd en staart voor zich uit. 'Gaat het wel?' Vraagt Samuel aan haar. 'Oh, ja, ik ben nogal geschrokken.' Stottert ze. Mijn ouders gaan ook zitten. Ongemakkelijk kijkt Catalina ze aan. 'Dus jullie wouden mij niet?' Vraagt ze dan. Haar onderlip trilt, ze gaat zo huilen. Ik voel ontzettend veel medelijden voor haar. 'Oh meisje nee! Dat is helemaal niet waar. Het zit zo. Toen jij en Giorgina werden geboren waren wij zo bant, bang dat het ons niet zou lukken om jullie beide goed op te voeden. We hadden het ontzettend zwaar, Menno en Remco waren lastig, we hadden niks te besteden en met alles bij elkaar leek het ons beter om jou over te dragen aan een gezin dat wel alles kon geven aan jou. Het spijt ons zo verschrikkelijk erg dat we nooit meer contact met je gezocht hebben, ik kon het niet.' Zegt mijn moeder dan. Enkele tranen rollen over mijn wangen.

Mijn ouders die geen geld hebben? Ik kan het me niet voorstellen. Ze zijn ontzettend rijk, al sinds ik me kan herinneren. 'Ik hoop echt niet dat je je afgestoten voelt, ook al begrijpen we dat volkomen. Maar dat is nooit onze bedoeling geweest, en het is natuurlijk ontzettend raar om elkaar zo tegen te komen.' Zegt mijn vader dan. Catalina knikt en haalt haar neus op. Mijn moeder wrijft even over haar rug. 'Woon je hier?' 'Ja, ik woon met mijn, nouja, ouders, hier in London. En ik ga hier naar school.' 'Wat heftig dit allemaal.' Zucht mijn moeder. 'Wat doen jullie hier eigenlijk?' 'Ik doe met mijn damesteam mee aan het EK morgen hier.' Zeg ik dan. 'Je danst? Wat leuk.' Ze glimlacht. Ik kijk naar mijn ouders.

'Hoe gaan we dit nu verder aanpakken?'