She's unforgettable

Hoofdstuk 130

Giorgina POV:

Met haar mond open staart ze naar het huis. 'Is dit jullie huis?'

Ik grijs. 'Jep.'

'O my god. Dit kan niet waar zijn. Het is groter dan mijn school in Londen.' Ik grinnik. 'Kom.' Met zijn allen gaan we richting de voordeur. Mijn vader doet de deur voor ons open en in de hal laat ik mijn tas op de grond vallen. Ik knip het licht aan. 'You must be kidding me. Dit is slechts de hal?! Dit kan niet echt zijn.' Catalina kijkt om zich heen. 'Ga maar rond kijken.' Lacht mijn moeder. Enthousiast rent Catalina richting de eerste deur en ze verdwijnt uit ons zicht. Ik schud lachend mijn hoofd. 'Mama en ik gaan meteen slapen, ik zet jullie bagage nog wel boven. Maak jij Catalina wegwijs?' 'Ja, tuurlijk. Kom Sam.' Ik pak zijn hand beet en sleur hem mee naar de woonkamer. Catalina ligt languit op de bank. 'Ik wil ook zo'n huis!' Roept ze en ze veert overeind. 'Vind je het mooi?' Vraag ik. 'Ja, echt gigantisch. Een modern kasteel. Wat voor werk doen je ouders?' 'Mama is tandarts en papa heeft zijn eigen bedrijf.' 'Hmm.' Mompelt ze. 'Willen jullie wat drinken?' Samuel knikt. Ik ga naar de keuken en schenk drie glazen in.

'Hier.' Ik geef ze beide een glas en ga tussen ze in zitten. 'Echt gaaf zo'n huis. In zo'n klein huis als die van ons zit je altijd zo op elkaars lip.' Zegt Catalina dan. 'Zo'n huis kan soms best ongezellig zijn hoor.' Lach ik. 'Waar woon jij Samuel?' Vraagt ze dan. 'Hiernaast.' 'Hebben jouw ouders ook zo'n huis?' Hij schudt lachend zijn hoofd. 'Nee joh, mijn ouders wonen in Badhoevedorp. Ik woon met mijn vrienden.' 'Holy shit. Hetzelfde huis?' 'Zo ongeveer. Anders aan de binnenkant natuurlijk. Je komt maar eens kijken.' Lacht hij. 'Graag.'

Ik stop de lege glazen in de vaatwasser. 'Zullen we naar boven gaan?' Samuel en Catalina knikken en slenteren achter me aan de trap op. 'Sam, ga maar vast in mijn bed liggen.' Hij knikt. 'Welterusten.' 'Kom.' Ik wenk Catalina richting de logeerkamer. 'Het is nog groter dan mijn oude kamer!' Ze zet haar koffer op het bed en begint hem uit te pakken. Ik help haar en leg haar spullen in de kast. Daarna gaan we naast elkaar op het bed zitten. Een beetje ongemakkelijk lachen we naar elkaar. 'Echt zo bizar dit eigenlijk.' Zeg ik. 'Ja, inderdaad. Al 17 jaar denk ik dat ik enigskind ben.' 'Nu niet meer.' Beide staren we voor ons uit.

'Mag Samuel hier zomaar slapen van je ouders?' 'Ja, waarom niet? Hij slaapt hier heel vaak, of ik bij hem.' Catalina giechelt. 'Wow, dat zouden mijn, ouders, echt nooit goed vinden.' 'Waarom niet?' Ze haalt haar schouders op. 'Ik mag daar überhaupt geen jongens mee naar huis nemen.' Ik kijk verbaasd. 'Stom hé.' 'Ja, best raar. Samuel woont hier bijna. Heb je ook een vriendje?' Catalina schudt lachend haar hoofd. 'Nog nooit gehad. Ik heb nog nooit met een jongen gezoend, of seks gehad, of een relatie gehad.' 'Nog nóóit?' Vraag ik verbaasd. 'Nee. Jij wel?' 'Oh, ja. Ik heb wel met een paar jongens gezoend. En ik heb ook 2 relaties gehad, nu met Samuel en daarvoor met iemand uit mijn vorige dorp. En met hun beide heb ik wel seks gehad.' Catalina kijkt me aan. 'Wow, dat lijkt me echt mega eng. Ik ben zo onhandig! Ik kan amper mijn eigen knoop normaal los krijgen, dus laat staan die van een ander.' Ik begin hardop te lachen. 'Je tijd komt nog wel.' Ik sta op van het bed. 'Ik ga slapen, ik zie je morgen wel. En, doe alsof je thuis bent hé.' Ze kruipt onder de dekens en glimlacht nog even. 'Dankje, slaap lekker.'

Ik trek mijn kleren uit en ga naast Samuel in bed liggen. 'Daar ben je.' Mompelt hij slaperig. 'Hmm.' Hij slaat zijn arm om me heen en valt gelijk weer in slaap.

Kaj POV:

Als de helikopter geland is stap ik uit en strek ik mijn benen. Ik kijk om me heen. 'Mam, waarom zijn we hier, ik wil hier niet zijn.' Begint Ilayda meteen. 'Voor ons goede doel lieverd.' 'Ik vind het hier eng.' 'We blijven niet lang.' 'Kom.' Ik pak Ilayda haar hand. 'Ik vind het hier echt mega eng Kaj.' 'I know, denk aan iets leuks.' Zeg ik als we achterin een busje stappen. 'Iets leuks?' Ik knik. 'Onze eerste ontmoeting bijvoorbeeld.' Zeg ik. Ilayda bloost. 'Good one.' Ze leunt tegen me aan en doet haar ogen dicht.

'We zijn er.' Ik schud Ilayda wakker. Ze wrijft in haar ogen. 'Lieverd, bind je blonde haar maar even vast.' Ilayda draait haar haren in een knot en komt dan de bus uit. Ze houdt mijn hand stevig vast. Ik zie het ziekenhuis als ik voor me uit kijk. Er staat overal soldaten op de straat. 'Waarom moet er toch oorlog zijn.' Fluistert Ilayda. 'Dat is het leven schatje.' Zucht ik. We lopen dicht achter de ouders van Ilayda aan het ziekenhuis in. Mijn oog valt op een donker, klein meisje die vanuit haar bed naar Ilayda kijkt. Ilayda haar ouders zijn druk in gesprek met de mensen in het ziekenhuis. Langzaam gaat Ilayda op het kleine meisje af. Niemand is beter met kinderen dan Ilayda.

Zacht streelt ze over het gezichtje. 'Hi.' Het kindje glimlacht. 'She likes you.' Lacht een zuster naar Ilayda. 'She's so adorable, can I hold her?' De zuster knikt. Ilayda gaat op een kruk zitten en de zuster zet het meisje op haar schoot. 'Ik ga even met je ouders mee om de medicijnen te tillen. Tot zo.' Ze knikt en richt zich weer op het meisje.

Ik til de laatste plastic bak vol medicijnen de grote trap op naar een kamer waar alle medicijnen bewaart worden. In totaal hebben we 20 dozen gebracht. De ouders van Ilayda worden door tientallen mensen bedankt, sommige huilen zelfs. Ik krijg er kippenvel van. 'Thank you.' Zegt een oudere man tegen me. Ik glimlach.

'We gaan Ilayda ophalen en dan gaan we terug.' Zegt haar vader. 'Ze zit beneden met dat meisje.' Zeg ik. We gaan via de trap naar beneden, maar de plek waar Ilayda en het meisje eerder zaten is leeg. Mijn adem stokt in mijn keel. Paniekerig kijk ik rond. 'Ze zaten hier.' 'Waar is ze?!' Roept haar moeder. 'ILAYDA!' Ik ren het hele ziekenhuis door maar er is geen spoor van haar te bekennen en ook het meisje is weg.

'Ze is weg.' Huilt haar moeder als ik buiten kom. Ze vouwt haar hand open, het kettinkje dat ze altijd om heeft ligt gebroken in haar hand.