She's unforgettable

Hoofdstuk 125

Giorgina POV:

'Misschien moeten we mijn ouders bellen?' Zegt Catalina voorzichtig.

Ik neem even de tijd om mijn zusje op te nemen. Ja, mijn zusje.

Mijn tweelingzusje..

Mijn ouders knikken. 'Als we hier toch zijn.'

Catalina pakt haar telefoon uit haar tas en belt haar moeder op. 'Ik ga even naar de wc.' Zeg ik dan. Ik sta op en loop richting het toilet. Zuchtend laat ik me op een van de wc's zakken. Onbewust begin ik te huilen. Het is teveel. Het kan toch niet waar zijn dat mijn ouders dit echt gedaan hebben? Ik heb nog steeds het idee dat ik droom.

'Giorgina?' Ik schrik op als ik Samuel zijn bekende stem aan de andere kant van de deur hoor. Ik haal mijn neus op. 'Liefie? Ik ben het.' Ik doe de deur open en staar sip naar Samuel die tegen de wastafel leunt. 'Kom eens.' Hij spreidt zijn armen en ik leun tegen hem aan. 'Het kan niet zo zijn.' Snik ik. Hij wrijft over mijn rug en kriebelt door mijn haren. 'Helaas is het zo. Maar ik snap wel dat je verdrietig bent. Het is zoveel in een keer. Ik denk dat je bij jezelf na moet gaan of je Catalina in je leven wil.' 'Ik kan toch niet anders? Ik kan haar niet negeren vanaf nu, ze is mijn zusje..'  'We vinden wel een oplossing, dat doen wij toch altijd?' Ik knik. 'Kijk mij eens aan.' Samuel vouwt zijn handen om mijn gezicht en kijkt me aan. 'Maak je maar niet zo druk. Je moet winnen morgen.' Ik glimlach. 'Ik hou van jou.' Zeg ik hem. 'Ik hou ook van jou.' Hij geeft me een lange kus op mijn lippen. 'Kom, we gaan terug. Catalina haar ouders zullen er wel zijn.' Ik kijk snel in de spiegel en fixeer mijn make-up. Dan pak ik Samuel zijn hand en loop ik achter hem aan terug het café in. Een kleine vrouw met zwart haar zit naast Catalina, samen met een kale man. Iedereen kijkt op als we weer bij de tafel staan. 'Eh, hi..' Zeg ik ongemakkelijk. De ouders, pleegouders van Catalina staren me geruisloos aan. 'Dit is Giorgina.' Zegt mijn vader dan. 'Gien, dit zijn de pleegouders van Catalina.' Nerveus steek ik mijn hand uit die wordt aangenomen door haar pleegmoeder. 'Eva.' Ik ga weer zitten en pruts aan mijn nagels. 'Dit is wel de meest bizarre ontmoeting ooit.' Begint Catalina dan. 'Wat doen we nu?' Onze ouders wisselen enkele blikken uit. 'Dat is aan jou.' Zeggen onze moeders dan tegelijk. 'Je bent vrij om te kiezen. Je mag van je vader en mij naar Nederland gaan en bij je echte familie gaan wonen als je dat graag wil, maar je mag natuurlijk ook altijd bij ons blijven. Wij hebben ons altijd voorgehouden dat dit zou kunnen gebeuren. Frederik en Elizabeth blijven jouw biologische ouders.' Zegt haar moeder lief. Ze heeft het er duidelijk moeilijk mee, wat ik volkomen begrijp. Catalina haalt haar schouders op. 'I don't know. Ik hou super veel van jullie en ik zie jullie als mijn ouders omdat ik natuurlijk nooit beter heb geweten. Maar ik heb altijd al van zusjes en broertjes gedroomd, dat weten jullie. En nu ik weet dat Frederik en Elizabeth mijn biologische ouders zijn, dat kan ik niet meer loslaten. Maar ik wil mijn leven hier niet zo maar opgeven. En wie zegt dat ik zomaar bij hun kan intrekken? Ze hebben mij niet voor niks weg gedaan.' Ze slaat haar ogen neer. 'Je bent al-tijd welkom bij ons. We hebben er alles voor over om dit goed te maken. En ik hoop dat Giorgina hier ook zo over denkt.' Ik knik. 'Tuurlijk. Je bent tenslotte m'n zusje.' Beide glimlachen we voorzichtig. 'Insane, beide dezelfde, mooiste glimlach in de hele wereld.' Zegt Catalina haar vader.

'Ik denk dat je tijd nodig hebt om na te denken.' Zegt mijn moeder dan tegen Catalina. Iedereen knikt instemmend. 'Dat hebben we allemaal.' Voegt Samuel toe. 'Kom anders morgen bij het EK kijken?' Vraag ik voorzichtig. 'Het hoeft niet hoor, je moet je nu niet gedwongen voelen allemaal leuke dingen met ons te gaan doen. Ik snap het als je ons niet eens aardig vindt.' Maak ik mijn zin af. Ze glimlacht. 'Lijkt me leuk om te komen kijken.' Ik zucht opgelucht. 'Laten we allemaal maar terug naar huis gaan en contact met elkaar houden over de zaken.' Stelt mijn vader voor. Iedereen staat op en mijn vader betaalt de rekening. Catalina en ik wisselen onze telefoonnummers uit. Onze ouders schudden elkaar de hand en spreken af morgenochtend met elkaar te gaan praten. Ongemakkelijk staan Catalina en ik tegenover elkaar. 'Net spiegelbeeld.' Grijnst Samuel.

'Het is ook wat hé.' Lach ik ongemakkelijk, Catalina doet het zelfde. Ik vraag me af of ik haar een knuffel moet geven. Ik kijk haar aan en zie dat ze precies hetzelfde denkt. Ik steek mijn armen uit en uit eindelijk trekt ze me tegen zich aan. 'We houden contact. En we zien elkaar morgen.' Zeg ik dan. Ze laat me los en glimlacht. 'Komt goed.' Dan loopt ze met haar ouders naar de deur. Ze kijkt nog een keer achterom en zwaait naar me, en dan verdwijnen ze uit ons zicht. Mijn ouders komen naast mij staan en we staren naar de deur. 'Dit is het meest bizarre dat ik in mijn hele leven heb meegemaakt.' Zucht ik. 'Kom, we gaan je shop rondje afmaken en dan lekker ontspannen.' Zegt Samuel. 'We zien elkaar straks.' Zegt mijn moeder als we buiten staan. 'Tot straks!'

'Kom, we gaan. Victoria secret time!'