She's unforgettable

Spin off

Samuel's POV:

'GEEN CREMATIE! EEN BEGRAFENIS ZOALS IK AL 10 KEER EERDER HEB GEZEGD!' Schreeuw ik woedend over de tafel. 'Samuel, word nou eens rustig.' Frederik kijkt me doordringend aan. De pijn in zijn ogen slaat op me in als een bom. Ik laat me terug zakken in de stoel en verberg mijn gezicht in mijn handen. 

'Ik denk dat het beter is dat we dit op een later moment nog eens bespreken.' Het is de eerste keer dat Elizabeth iets zegt. 'We moeten echt dingen gaan besluiten, lieverd.' Frederik kijkt bedenkelijk. 'Vanavond.' Antwoordt ze stellig.

'Amber, het lijkt me een goed idee dat je even met Samuel mee naar huis loopt.' 'Ik kan heus wel naar mijn eigen voordeur lopen!' Snauw ik. Onmiddellijk heb ik spijt. Wat ben ik ook een egoïst. Dit moet voor Elizabeth en Frederik nog veel erger zijn, hun 2e kind verliezen.

'Het spijt me.' Ik probeer haar blik te vangen maar ze ontwijkt me. 'Kom Samuel, we gaan.' Amber staat als eerst op en legt haar hand op mijn schouder. 'Probeer wat te slapen, neem een douche. We zien je vanavond hier weer jongen.' Frederik omhelst me stevig. Ik knik en mompel iets onverstaanbaar. Het doet er toch allemaal niet meer toe.

'Je hoeft dit niet te doen.' Ik laat het hek achter me dicht vallen. 'Ik was wel toe aan een frisse neus.' Amber steekt haar handen in de zakken van haar spijker jas. Ze komt dichter naast me lopen. In de 2 dagen na de dood van Giorgina hebben we een bijzonder close band opgebouwd.

'Wat doe je?' Niet begrijpend volg ik Amber naar de garage. In plaats van dat ze naar de voordeur loopt, pakt ze mijn Vespa. 'We gaan een blokje om, dat zal je goed doen.' Voor dat ik haar tegen kan spreken heeft ze de scooter gestart. 'Nou, kom je nog?'

In stilte lopen we over het strand. 'Het voelt elk moment alsof we haar gewoon tegen gaan komen.' Begint ze het gesprek. Ik haal mijn neus op. 'Ik kan het gewoon nog niet geloven.' Gaat ze verder. 'Ik ook niet.' Geef ik toe. 'Ik had er meer voor haar moeten zijn, ik..' Amber onderbreekt me. 'Zo kan je niet denken Sam, dat is niet eerlijk tegenover jezelf. Je bent er altijd onvoorwaardelijk voor haar geweest, dat weet je diep van binnen toch wel?' Ik zucht en trap tegen een schelp. Natuurlijk weet ik dat, ik was er altijd voor haar. Altijd.

'Zelfs toen jullie geen relatie meer met elkaar hadden heb je haar altijd gesteund. Bovendien lag het ook niet aan jou dat jullie relatie is stuk gelopen. Je kunt jezelf hier niet de schuld van geven Samuel, dan zal je het nooit een plek kunnen geven.' 'Ik wou dat ze gewoon had laten merken hoe slecht ze zich voelde, misschien hadden we haar kunnen helpen en was dit allemaal niet gebeurd.' Mijn stem breekt bij de laatste woorden. 'We hadden haar toch niet tegen kunnen houden.' Amber slaat haar arm stevig om me heen.

Ik laat Amber en mezelf ons huis binnen en ga gelijk door naar de woonkamer. Kaj ligt op de bank. 'Hé, jongens.' Hij hijst zichzelf overeind en schenkt ons een sombere glimlach. 'Ga zitten, koffie?' Amber knikt. 'Lekker, dankje.' Ik maak mijn weg naar de keuken en zet de kopjes klaar. Als ik me omdraai om het koffiezetapparaat aan te zetten, stoot ik één van de kopjes om. In scherven valt hij kapot op de grond. 'FUCK!'

Met een betraand gezicht laat ik me op de grond zakken tegen één van de keuken lades aan. Elke keer als ik aan haar denk, krijgt mijn hart hetzelfde gevoel als het kopje dat net viel. Gebroken, in stukken. Ze spookt continue door mijn hoofd en het idee dat ik haar nooit meer kan spreken of zien maakt me misselijk.

'Samuel? Gaat alles goed hier?' Amber steekt bezorgd haar hoofd om de hoek. Ik kijk naar de scherven en ze volgt mijn blik. 'Ach.' Met een veger en blik ruimt ze het op. Daarna gaat ze naast me zitten. 'Ik mis haar zo erg. Hoe kon ze dit nou doen?' Ik kijk Amber wanhopig aan, wetend dat zij hier ook geen antwoord op heeft. 'Ik mis haar ook.' Ze glimlacht door haar tranen heen.

'Hier zijn jullie.' Kaj komt ook binnen lopen. Hij fronst als hij Amber en mij ziet zitten. Vervolgens gaat hij tegenover ons zitten. Niemand zegt iets, tot dat Kaj zijn keel schraapt. 'We zullen haar nooit vergeten.'

[Ongeveer 2 jaar nadat ik dit boek voltooid heb krijg ik ineens de drang om een spin off the schrijven vanuit Samuel, waar jullie met zijn allen destijds keihard om gesmeekt hebben. Beter laat dan nooit.. Ik hoop dat jullie dit leuk vinden! Liefs van Emma.]